25 Δεκ 2012

Τα λυπημένα Χριστούγεννα του 2012...


Τα Χριστούγεννα του 2012 σε ρυθμούς μνημονίων και οικονομικής κρίσης.Τα Χριστούγεννα της πείνας,της ανεργίας,της εξαθλίωσης...
Ποιος θα μπορούσε να το διανοηθεί λίγα χρόνια πριν...
Να αποτολμήσουμε να ευχηθούμε;Δειλά,διστακτικά στην αρχή κι ύστερα με πείσμα.
Ναι,γιατί την χρειαζόμαστε την ελπίδα.Ευχές να ξαναβρεί η ανθρωπότητα το αληθινό νόημα της ζωής,την αγάπη,την αξιοπρέπεια,την ομορφιά...
Χρόνια Πολλά σε όλους!Προσβλέποντας στις καλύτερες μέρες...


Φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα

 H Γέννηση
Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.
Μου 'δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. «Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία».
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα 'χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό.

Τάσος Λειβαδίτης,"Ο αδελφός Ιησούς"
****
Χριστούγεννα 1948
Σημαία
ακόμη
τα δόκανα στημένα στους δρόμους
τα μαγικά σύρματα
τα σταυρωτά
και τα σπίρτα καμένα
και πέφτει η οβίδα στη φάτνη
του μικρού Χριστού
το αίμα το αίμα το αίμα
εφιαλτικές γυναίκες
με τρυφερά κέρινα
χέρια
απεγνωσμένα
χαϊδεύουν
βόσκουν
στην παγωνιά
καταραμένα πρόβατα
με το σταυρό
στα χέρια
και το τουφέκι της πρωτοχρονιάς
το τόπι
ο σιδερόδρομος της λησμονιάς
το τόπι του θανάτου

Μίλτος Σαχτούρης,"Με το πρόσωπο στον τοίχο"(1952)

16 Νοε 2012

Νοέμβρης ήταν...


Μέρες μνήμης και τιμής στο Πολυτεχνείο του '73 και στον Νοέμβρη της αντίστασης.
Σήμερα,όσο ποτέ άλλοτε,επίκαιρα τα μηνύματά του!Ακούγονται ξανά και ξανά,ζωντανά και επιτακτικά.
Ζει ξανά το Πολυτεχνείο.Και είναι εδώ!

Εδώ είναι ένα μικρό αφιέρωμα που είχαμε κάνει παλαιότερα.

Προσκύνημα


****
  
ΑΘΗΝΑ 16 Νοεμβρίου 1973
Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια
ωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη των ανδρείων
αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι
πως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου


****

****
 

17 Νοεμβρίου
Βαριά σιωπή διάτρητη απ΄τους πυροβολισμούς, πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι,
ποιός θα πει περιμένω μέσα απ το μέσα μαύρο.
Μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια μ΄έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο,
 κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί και το μοναχικό σκυλί στ΄ αποκλεισμένα προάστια
 ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ΄τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους
 πάνω απ΄τα τανκς  μέσα στους σκόρπιους  πυροβολισμούς...
Πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε; 

Πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;
Γιάννης Ρίτσος

Νοέμβρης του ΄90


****













"Το πρόσωπο του Πολυτεχνείου είναι ζωντανό.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι Μνημείο-Κραυγή-Ιστορική στιγμή.
Είναι η αντίσταση στην αφομοίωση.
Το Πολυτεχνείο άνοιξε δρόμους.Δύσκολους κι αντιφατικούς.
Αλλ΄ανοιχτούς σήμερα. Ας τους πάρουμε...
Δεν παραδινόμαστε".

Τόνια Μοροπούλου
 ****
Έφηβα γεράκια


****
Πολυτεχνείο 1973



****

****




****


****



****

****
17 Νοέμβρη 1973,οι τελευταίες στιγμές.



Προσθήκη(23/11/2012)
Έρευνα:αυτοί είναι οι 24 νεκροί του Πολυτεχνείου

Λεωνίδας Καλλιβρετάκης,Πολυτεχνείο ΄73:Το ζήτημα των θυμάτων:Νεκροί και τραυματίες.

14 Οκτ 2012

Του φθινοπώρου...

Φύλλα του φθινοπώρου
Αργήσαμε λιγάκι να παραδεχτούμε πως το καλοκαίρι μας,που τόσο αγαπήσαμε,έφυγε για ταξίδια μακρινά και μας αποχαιρέτησε οριστικά...
Τώρα, παντού  φθινόπωρο κι ούτε ξέρουμε ως πότε θα κρατήσει.Κι όχι πως δεν είναι όμορφη και τούτη η εποχή.Κάθε άλλο!
Έχει τη δική της μαγεία,των πεσμένων φύλλων,των πρώτων σταγόνων της βροχής στα τζάμια που θολώνουν,της μυρωδιάς του νοτισμένου χώματος.
"Ω λινό καλοκαίρι,συνετό φθινόπωρο..." Φθινοπωρινές εικόνες,στίχοι,τραγούδια,ονειροπόληση,μελαγχολία,ενδοσκόπηση,
ποιητική διάθεση...

Ξεκινάμε το αφιέρωμά μας με κάποια από τα ποιήματα και τα τραγούδια που αγαπήσαμε.Θα ακολουθήσουν κι άλλα σε επόμενες αναρτήσεις μας.
Άλλωστε τα φθινόπωρα εμπνέουν έτσι κι αλλιώς...

****
 Φθινόπωρο

Αόρατοι θίασοι του ποιητή και διάφανες λύπες

περνούν μπροστά στα έκπληκτα μάτια

στα γεμάτα υγρή φρίκη μάτια

και τυλίγονται στα φύλλα και στα κλαδιά

και σέρνονται στα χώματα,

                       διάφανες λύπες παλινδρομούν πάνω στο

όπως ο Έχτορας,

                      νερό…

όπως ο Τάσος,

δεύτε τελευταίον ασπασμόν

σε μιαν ευτυχία που φεύγει.

Σταύρος Σταύρου
Προχωρημένοι χειμώνες και άλλα φθινόπωρα
****
Φθινόπωρο


 ****
Στις αρχές του φθινοπώρου



****
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής 


****

Εικόνα από το διαδίκτυο




****
 Όλα τα πήρε το καλοκαίρι 


****
Φθινόπωρο

Ονειρεύομαι ένα άγαλμα να κλαίει μες στην ομίχλη,

έναν φυλακισμένο να τραγουδά,

μια γυναίκα να μην κλέβει τα χρόνια της,

ένα παιδί που να μη ρωτά.

Το φθινόπωρο θα μαζέψω όλα τα φύλλα στην πόρτα μου

να γείρει η χαμένη ζωή μου.
****
Φθινοπωρινό σούρουπο

Βράδιαζε και στο βάθος του φθινοπωρινού δρόμου λιγόστευε

όλο και πιο πολύ το φως

σα να τέλειωνε για πάντα ο κόσμος.

Τάσος Λειβαδίτης
Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

16 Σεπ 2012

Ήρθε ο Σεπτέμβρης...

Πάει,πέρασε κι αυτό το καλοκαίρι...Φύγανε οι Ιούληδες,φύγανε κι οι Αύγουστοι,οι εικόνες οι θαλασσινές που λατρέψαμε...
Το καλοκαίρι,που ίσως και να ήτανε το τελευταίο των γαλάζιων ονείρων μας...
Και τώρα;Ήρθε ο Σεπτέμβρης...με τα μέτρα,με την τρόικα,με την αγωνία και το φόβο για το τι ξημερώνει...
Αποχαιρετάμε κι εμείς νοσταλγικά με μελωδίες,στίχους και εικόνες.Εφόδια για τα δύσκολα που θα έρθουν...
Λοιπόν,καλό φθινόπωρο σε όλους μας!
****

Παραλία στη Λεμεσό,Αύγουστος 2012

Παραλία στη Λεμεσό
****
Σιωπή...


****
Μύρτος,Κεφαλονιά
Στίχοι από το ποίημα "Εκείνο με τις εικόνες" του Σ.Σταύρου
 ****
Χάθηκα μέσα στη ζωή μου...


****
Ταξιδεύοντας για Σκιάθο
****
Εν κατακλείδι,όλα τα πήρε το καλοκαίρι...



****
Σημ. οι φωτογραφίες και η επεξεργασία τους αποτελούν προσωπική δουλειά.

27 Αυγ 2012

Καλοκαιρινών διαδρομών συνέχεια...


Συνεχίζουμε τις καλοκαιρινές μας αναρτήσεις με στίχους,εικόνες και μελωδίες.Έτσι,καθώς οι μέρες του Αυγούστου εξαντλούνται σιγά-σιγά.Τι κρίμα...
Η ανάρτηση αφιερώνεται στην αγαπημένη φίλη Λιώ Τσιάχα.Την ευχαριστώ που μου εμπιστεύτηκε τους στίχους και τις φωτογραφίες της. Καλή συνέχεια,Λιώ μου!!



Διαδρομές

Σε κείνο
το ατέλειωτο μπλε της θάλασσας
να σιγοτραγουδήσω
όσα δεν γράψαν οι ποιητές
όσα δεν ζωγράφισε η φύση
Κι αν ξεχαστώ
αφήστε τους λόγους μου
να γίνουν κύματα
Να ξεχαστούν
Να λυτρωθούν
Να ξαναγεννηθούν
Στο γλυκοφίλημα του ουρανού
με το αγνάντεμα της διαδρομής
Στο αντάμωμα  της Σιωπής
με τη θωριά της ψυχής
Κι εκεί
....στου ήλιου τις ανατολές
στο απόκαμα της Δύσης…
να αφουγκραστώ
το παράπονο του φλοίσβου
πριν προσκυνήσει το γιαλό...

****



Φυγή προς το άγνωστο

Σκέψεις ...μας παρασέρνουν
και το σκοτάδι
παλινδρομεί τις ισορροπίες
Ξεγελά.....
Πίσω από τις πράξεις
ένας ατέλειωτος φόβος
μακραίνει την αγωνία
βαθαίνει τα ερωτηματικά....
Φυγή προς το άγνωστο ..
Ο ορισμός ...του Ακαθόριστου ;
Η φθορά της επανάληψης
γεμίζει τα κενά της ασυνέχειας
με εκκωφαντικά «τίποτε»...
..........Πένθιμες συμφωνίες
Εκρήξεις!!!!!!!
μιας νέας προδιαγεγραμμένης κόλασης.
Σαλπίσματα!! …
Aντίλαλοι μηδενισμού
...............κι η ηχώ
να δονεί
την Αρχή ..του Αέναου Κύκλου ...

 Λιώ Τσιάχα
****


****


19 Αυγ 2012

"Σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι..."

Federico Garcia Lorka,πηγή:ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα(1898-1936)
Σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο ποιητής από τους φασίστες του Φράνκο.
Με δύο  αφιερώματά μας παλαιότερα,τιμήσαμε τον ποιητή.Δείτε τα εδώ και εδώ.
Επανερχόμαστε σήμερα, μιας και τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη είναι επίκαιρα,όσο ποτέ άλλοτε.
"Η πιστολιά που σε σώριασε στον πέτρινο τοίχο ενός χωριού της πατρίδας σου,τίποτε δεν κατάφερε να κάνει!Του λαού η δύναμη που αγάπησες ανασταίνει τώρα τα λόγια σου για πάντα και ξέρεις εσύ πόσο το δάκρυ ενός χωριάτη αξίζει περισσότερο απ΄όλα τα βραβεία των Ακαδημιών".
 Συμπληρωματικό υλικό για τον ποιητή:
- Αρχείο ΕΡΤ,Περισκόπιο

- poema(για την εκλεκτή συγγένεια Λορκα-Ελύτη)

- Για το βιβλίο του Μ.Κ.Πέρεθ "Οι τελευταίες 13 ώρες του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα", πηγή:iskra

*****
FEDERICO GARCIA LORCA

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κούτρας

Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι.
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ,
τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι.

Παντιέρες πάγαιναν του ανέμου συνοδειά
και ξεκινούσαν οι γαλέρες του θανάτου.
Στο ρωγοβύζι ανατριχιάζαν τα παιδιά
κι ο γέρος έλιαζε, ακαμάτης, τ'αχαμνά του.

Του ταύρου ο Πικάσο ρουθούνιζε βαριά
και στα κουβέλια τότε σάπιζε το μέλι.
Τραβέρσο ανάποδο - πορεία προς το Βοριά.
Τράβα μπροστά - ξοπίσω εμείς και μη σε μέλει.

Κάτω απ' τον ήλιο αναγαλλιάζαν οι ελιές
και φύτρωναν μικροί σταυροί στα περιβόλια.
Τις νύχτες στέρφες απομέναν οι αγκαλιές
τότες που σ' έφεραν, κατσίβελε, στη μπόλια.

Ατσίγγανε κι αφέντη μου, με τι να σε στολίσω;
Φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό.
Στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω
κ'  ίσα έν'  αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξίδι.
Κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά
σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι,
μέσ'  απ' τα διψασμένα της χωράφια τ'  ανοιχτά.

Βάρκα του βάλτου ανάστροφη,φτενή δίχως καρένα.
Σύνεργα που σκουριάζουνε σε γύφτικη σπηλιά.
Σμάρι κοράκια να πετάν στην έρημην αρένα
και στο χωριό να ουρλιάζουνε τη νύχτα εφτά σκυλιά.



*****

Κόρδοβα
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Γιάννης Γλέζος
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πουλόπουλος
****



*****
Του πικραμένου
Στίχοι: Federico Garcia Lorca
Μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Άλλες ερμηνείες: Αρλέτα




*****

14 Αυγ 2012

Κι όταν το ποδοβολητό των βαρβάρων έφτασε στη Σαλαμίνα...

Πέρασαν κιόλας τριάντα οκτώ χρόνια!
14 Αυγούστου 1974, Αττίλας 2,δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής,δεύτερη πράξη του δράματος.Η προδοσία,το έγκλημα,η τραγωδία.Και οι πληγές που μένουν ανοικτές... Ως πότε;
Ονήσιλος
Παντελής Μηχανικός

     Δίπλα μου ήτανε ο Ονήσιλος

     βγαλμένος απ’ την ιστορία και το θρύλο

     ολοζώντανος.

     Αρχιλεβέντης βασιλιάς αυτός

     κρατούσε στο χέρι ό,τι του ΄χε απομείνει:

     ένα καύκαλο

     ―το δικό του κρανίο―

     γεμάτο μέλισσες.

     Δέκα χρόνια έστελλε τις μέλισσές του ο Ονήσιλος

     να μας κεντρίσουν

     να μας ξυπνήσουν

     να μας φέρουν ένα μήνυμα.

     Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος

     κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα

     χωρίς τίποτα να νιώσουμε.

     Κι όταν το ποδοβολητό των βαρβάρων

     έφτασε στη Σαλαμίνα

     φρύαξε ο Ονήσιλος.

     Άλλο δεν άντεξε.

     Άρπαξε το καύκαλό του

     και το θρυμμάτισε απάνω στο κεφάλι μου.

     Κ’ έγειρα νεκρός.

     Άδοξος, άθλιος,

     καταραμένος απ’ τον Ονήσιλο.
"Κατάθεση" 1975

*****




*****

*****
Παιδί με μια φωτογραφία,Κυριάκος Χαραλαμπίδης


*****


*****
"Βαρώσι μου Παράδεισε,της Μεσαρκάς καμάριν
τζι΄ούλης της Τζύπρου καύτζιημαν στην ζήσην,
τζι εις την χάριν..."Παύλος Λιασίδης
*****


*****

8 Αυγ 2012

Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος...

Αφιερώματος συνέχεια... Αυτή τη φορά με αφορμή τις φωτογραφίες που μου έστειλε ο καλός φίλος του ιστολογίου, ο Δημήτρης Ρίζος.Η ανάρτηση διανθίζεται με στίχους των Ελύτη και Σεφέρη,καθώς και με τραγούδια που παραπέμπουν στον Αύγουστο.Από το τραγούδι "Ποια θάλασσα",σε στίχους του Νάνου Βαλαωρίτη, είναι "κλεμμένος" και ο τίτλος...

Σίφνος
Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού
και κορίτσια ωραία
με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!
Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας
και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!
Φύγανε φύγανε
ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο
και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.
Φύγανε
και στα μάτια μέσα των βυθών ανερμήνευτος έμεινε ο αστερίας
και στα βάθη μέσα των ματιών ανεπίδοτο έμεινε το ηλιοβασίλεμα!

Οδυσσέας Ελύτης,Άξιον Εστί,Τα Πάθη,ΙΔ΄(απόσπασμα)
**** 



 ****


Σέριφος
Θάσος
Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες
γυαλίζοντας στ' αργό ψιχάλισμα,
άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες
που ήρθαν όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν
που μ' άφησαν να τις αγγίξω ύστερ' απ' τη σιωπή
μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια.
Γιώργος Σεφέρης,ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

****

"Πάλι κι απόψε τα ίδια άρχισα
μες στο παράπονο άλλη μια μέρα
σαν μήνας άδικος ό,τι αγάπησα
σαν Αύγουστος στην Αμοργό 

όταν σηκώνει αέρα..."


****
"Η Σίφνος,η Αμοργός,η Αλόννησος
η Θάσος,η Ιθάκη,η Σαντορίνη
η Κως,η Ίος,η Σίκινος..."Οδ.Ελύτης 

Θάσος
Θάσος
"Και τυλίγομαι σύννεφα που εύκολα ξεδιαλύνει μια φτυαριά ουρανού καθάριου." Οδ.Ελύτης
****
 "Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη..."


****

"Εμπρός,ας ανηφορίσουμε τις ίδιες θάλασσες..." Οδυσσέας Ελύτης

Μήλος
Μήλος

Υ.Γ.Ευχαριστώ τον Δημήτρη Ρίζο για το φωτογραφικό υλικό.

4 Αυγ 2012

Του καλοκαιριού...


 Συνεχίζοντας με ρυθμούς καλοκαιρινούς,δημοσιεύουμε σήμερα ένα κείμενο που μας έστειλε η καλή  φίλη  Μαρία Βούλγαρη.Θα χαρούμε να έχουμε και δικές σας συνεργασίες,έτσι για να μεγαλώσει η καλοκαιρινή συντροφιά.Κείμενα,σκέψεις,τραγούδια,φωτογραφίες ευπρόσδεκτα.
Δυο όνειρα,καλοκαίρι…
Άστρος  1980
Με  βλέπω  να  περιφέρομαι  στην  παραλία   με  εκείνο  το ενοχλητικό  καπέλο  που μου περιορίζει  το  βλέμμα …προσταγή  της  μάνας   για  τον  ήλιο,  που  τότε  δεν  ήταν  και  τόσο επικίνδυνος.
Δεν  έχουν  έρθει  ακόμα  οι  φίλοι  μου να παίξουμε.Βαριέμαι…
Θα  διαβάσω  να  περάσει  η  ώρα  μου…
«Το καπλάνι  της  βιτρίνας» το  καινούργιο μου βιβλίο, είναι  για  την  ηλικία   μου, μου είπαν…
«Περίεργος τίτλος» σκέφτηκα. Και  το όνομα περίεργο… «Άλκη Ζέη….είναι γυναίκα και την λένε   Άλκη»πρώτες σκέψεις.Βαριέμαι…
«Οι βαρετές  Κυριακές , ο Ίκαρος  και  η προπαίδεια»…Οι βαρετές  Κυριακές,αυτό ήταν.«Τσίμπησα» που λένε και οι νεοέλληνες….Βαριέται  και  η συγγραφέας, σκέφτηκα.
Πέρασαν πολλά καλοκαίρια  για  να  καταλάβω  πως   δεν βαριόνταν  τελικά αλλά «έπαιζε» και  μας  μάθαινε. Μας   μάθαινε  για  τους  «σοφούς» παππούδες,  για τα  παιχνίδια στους δύσκολους  καιρούς,τα βιβλία που καίγονταν,την ελπίδα που θα έπρεπε να αποθηκεύσουμε  σε  μεγάλες ποσότητες…
Δεν βαριέμαι ….φοβερό το  βιβλίο μου.
Με  βλέπω με το ενοχλητικό  καπέλο, διαβάζω, οι φίλοι  μου  ήρθαν, δεν έπαιξα…



Σκύρος  2012
Πρέπει  να  ήμουν πολλές  ώρες  στην  ξαπλώστρα…δεν  κάθομαι  στην άμμο…μεγάλωσα  και  προσέχω  πια. Άσε  που  θέλω  και την  άνεση  μου.
Αντικατέστησα  το  ενοχλητικό   καπέλο  της   μάνας  με μαντήλι  που δεν με  περιορίζει…
Έχω  λίγες  μέρες   να ησυχάσω.
Μα  ποιος ησυχάζει  πια  στις  λιγοστές  μέρες  των διακοπών…
Ας  είναι, όσο  ησυχάσω…
Πάλι  διαβάζω, ο  ήλιος καίει, επικίνδυνος  και  με αποδείξεις …
Πάλι  Άλκη Ζέη…
«Τα σπανιόλικα  παπούτσια» για το καλοκαίρι  του 2012…
Ξεφυλλίζω  το βιβλίο.
«Λες  να είναι καλό;» σκέφτομαι…
«Επαναστάτριες  για   γλυκό  του  κουταλιού»…
«Τσίμπησα» άλλη μια φορά.
Διαβάζω…Τελικά οι επαναστάσεις  γίνονται και για λόγους «γλυκούς» και  για λόγους  «μικρούς» και ασήμαντους, είναι  όμως  επαναστάσεις…
Εκείνες  τις  στιγμές  είχα  τελικά  ησυχάσει…
Είχα αφήσει  πίσω την πόλη, τους μπαμπούλες, τα μνημόνια, τα χρέη…
Χρωστώ  τελικά  την ησυχία μου στην Άλκη ,στην Πηνελόπη, στον Οδυσσέα, στο Στρατή, στο Ρεϊνάλντο,  στη Μαρία,  στη  Ζωρζ  και σε άλλους «φίλους»…
Χρωστώ  μόνο  σε  αυτούς…



Τα καλοκαίρια  από  παιδάκι  με  μελαγχολούσαν…
Αν  σήμερα  τα  θυμάμαι  είναι,  γι'  αυτά  τα  δυο  όνειρα, στα  ίδια  πάντα  καλοκαίρια…
Μαρία Βούλγαρη
Υ.Γ.Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο της Μαρίας.

****

31 Ιουλ 2012

Τραγουδώντας τη θάλασσα...

 Για τα καλοκαίρια μας...
 (1)
 Τα καλοκαίρια μας εδώ στην Κύπρο,δεν ήταν ποτέ χαρούμενα.Δεν ήταν καλοκαιρινά,ανέμελα και ονειρεμένα."Αιώνες φαρμάκι,γενιές φαρμάκι..." σε τούτο τον τόπο,ούτε που μας άφησαν να χαρούμε τον ήλιο,ν΄ακουμπήσουμε τις ακρογιαλιές μας,ν΄αφουγκραστούμε τις πέτρες και τα αγάλματά  μας.Φουρτούνες πολλές...Τώρα δεν είναι ώρα να τα θυμίσουμε,μόνο εκείνο το σεφερικό "Φωνή Κυρίου επί των υδάτων.Νήσος τις έστι "έρχεται στο νου μου ξανά και ξανά ...

Καλοκαίρι του 2012.Με τρόικα,με όρους,με μνημόνια,με μέτρα,με Βελκουλέσκου...Ο φόβος που σε λίγο θα μετατραπεί σε πανικό,η ανασφάλεια,το αβέβαιο μέλλον...

Κι εμείς εδώ!Θ΄αντέξουμε,ό,τι κι αν γίνει.Γιατί "Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες-τον πάτσον τζαι τον κλώτσον τους.Εμείς τζαμαί:Ελιές τζαι τερατσιές πάνω στον ρότσον τους!",που λέει κι ο ποιητής μας.

Ξεκινάμε,λοιπόν,ένα αφιέρωμα για τα καλοκαίρια και τις θάλασσες με ποίηση και μουσική.Θα συνεχίσουμε και σε επόμενες αναρτήσεις μας, με την ίδια θεματική.

Οι σημερινές επιλογές είναι τυχαίες,αγαπημένα μουσικά και ποιητικά ακούσματα...

Έπονται και άλλα...

****
Θάλασσα
Στίχοι:Λίνα Νικολακοπούλου,Μουσική:Θάνος Μικρούτσικος,Πρώτη εκτέλεση:Μίλβα
****

****
O Mar


****
Θάλασσα,Σταμάτης Σπανουδάκης


****
Βαθιά άγρια θάλασσα,
στίχοι-μουσική AnimaCorda,ερμηνεία Χρήστος Θηβαίος



****
Εκείνο με τις εικόνες,Σταύρος Σταύρου



****

26 Ιουλ 2012

Από σένα η άνοιξη εξαρτάται...

Χρειάστηκε πολύς καιρός για να συνηθίσω το νέο μου σχολείο.Δενόμαστε εμείς οι εκπαιδευτικοί με τα σχολεία μας και δύσκολα αποδεχόμαστε τις αλλαγές.Ειδικά, όταν έχει κανείς υπηρετήσει για αρκετά χρόνια στην ίδια σχολική μονάδα.Ωστόσο, οι νέοι μαθητές και συνάδελφοι σε κερδίζουν κάποια στιγμή.Μετά από τους πρώτους μήνες,νιώθεις ότι είσαι κιόλας σε οικείο περιβάλλον και έχεις δεθεί με τους μαθητές σου.Στο τέλος δε της σχολικής χρονιάς παρακολουθείς τις αγωνίες και τις έγνοιες τους για τις εξετάσεις,συμμερίζεσαι τις ανησυχίες τους,μοιράζεσαι το άγχος τους αλλά τους καμαρώνεις κιόλας στην τελετή αποφοίτησης.
Αφιερωμένη στους μαθητές μου,λοιπόν,οι σημερινή ανάρτηση.Καθώς,άπλωσαν τα φτερά τους τώρα πια,εύχομαι σε όλους Καλή Επιτυχία και να προσπαθούν πάντα για το καλύτερο.Καλή θητεία στα αγόρια που είναι κιόλας φαντάροι και στις κοπέλες καλές σπουδές!Κι ας είναι τόσο δύσκολο το παρόν κι ας είναι τόσο αβέβαιο το μέλλον...
Αυτά τα παιδιά θα βρουν τον τρόπο ν΄αλλάξουν τον κόσμο που τους παραδίδουμε!Σ΄αυτά εναποθέτουμε τις ελπίδες μας...


Είσαι νέος -το ξέρω- και δεν υπάρχει τίποτε.

Λαοί, έθνη, ελευθερίες, τίποτε.

Όμως ε ί σ α ι.
.......

Παραλαμβάνεις απ' τους Δίες τον κεραυνό

Και ο κόσμος σου υπακούει. Εμπρός λοιπόν

Από σένα η άνοιξη εξαρτάται. Τάχυνε την αστραπή

Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.
Οδ.Ελύτης
****
 Οι φωτογραφίες είναι από την τελετή αποφοίτησης που πραγματοποιήθηκε στις 28 Ιουνίου 2012:

Στην αρχή της εκδήλωσης 


Με τους αγαπημένους μου μαθητές του Γ9
Κι εδώ με το Γ6


Η Αγγέλα Παναγιώτου,μαθήτρια του Γ9 βραβεύεται.Αριστερά διακρίνεται ο Διευθυντής του σχολείου κ.Γιώργος Ιωσηφίδης 
Η διάκριση της Αγγέλας

Βραβείο για τα παιδιά που πρώτευσαν στα Νέα Ελληνικά, στη μνήμη της μητέρας μου
Συγχαρητήρια παιδιά! 
Έκδηλη η συγκίνηση...




Όταν οι αθλητές μας βραβεύονται.Βαγγέλης Ζορμπής του Γ6  

Τα αγόρια το ρίχνουν στο χορό
Η Παυλίνα Χριστοφίδου,μαθήτρια του Γ9 που ξεχώρισε με τις επιδόσεις της στις Παγκύπριες Εξετάσεις και πήρε επάξια πολλά βραβεία


Οι φωτογράφοι...
******

20 Ιουλ 2012

Τούτες τις μέρες...


 Μέρες θλίψης,οδύνης και οργής αλλά και μέρες ενδοσκόπησης  τούτες οι μέρες.Καθώς στοιχειώνουν οι μνήμες,ξυπνούν οι εφιάλτες ξανά και ξανά...Τριάντα οκτώ χρόνια τώρα.
Κάθε 20 του Ιούλη, την ώρα που ηχούν οι σειρήνες στις 5.30 το πρωί, ένα πελώριο γιατί...
Παιδί με μια φωτογραφία





Για όσα έγιναν το τραγικό εκείνο καλοκαίρι του 74.Για την προδοσία,για το διπλό έγκλημα, για τον πόνο,τον σπαραγμό,τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, τον ξεριζωμό, το άδικο...
Άλλο ένα μικρό αφιέρωμα σήμερα.Γιατί πρέπει να θυμόμαστε!

Και πριν τρία χρόνια...  "Είναι δύσκολο να πιστέψω..."

Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο
Την Άνοιξη ποιος σταύρωσε νησί μου... 


****

Το πρώτο πολεμικό ανακοινωθέν όπως εκφωνήθηκε από το χουντοκρατούμενο τότε ΡΙΚ:



Αττίλας 1974,Μέρος 1ο
(Τον Σεπτέμβριο του 1974 ο Μιχάλης Κακογιάννης ταξίδεψε στην Κύπρο, τον τόπο καταγωγής του, προκειμένου να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με την εισβολή των Τούρκων. Ήταν μια προσωπική προσπάθεια, «χωρίς προκατασκευασμένες ιδέες, χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα· πήγα χωρίς να έχω σκεφθεί τίποτε» είπε ο σκηνοθέτης έναν χρόνο αργότερα στη συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Le Quotidien de Paris». «Μου επιβαλλόταν να κάνω μια ταινία για να βοηθήσω την πατρίδα μου»).




Κύπρος 1974



"Τούτες τις μέρες"



15 Ιουλ 2012

"Είναι δύσκολο να πιστέψω..."





Πώς να την ξεχάσουμε τούτη την αποφράδα μέρα...
15 Ιούλη του 1974 τότε,όταν συντελέστηκε το μεγάλο έγκλημα...
Μέρα μνήμης,μέρα περισυλλογής,μέρα οργής.
Δεν είναι η πρώτη φορά που σε τούτο το ιστολόγιο κάνουμε αναφορά στο δίδυμο έγκλημα του Ιουλίου του 1974.Όμως επανερχόμαστε.Χρέος.
Σαν να άρχισε να λειτουργεί πολύ επιλεκτικά η ιστορική μνήμη...
Σε μια προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο "Το αιώνιο φως σου μάτωσε στα δόντια των θηρίων"
γράφτηκαν πολύ εύστοχα σχόλια που αξίζει νομίζω να τα διαβάζουμε.Ένα από αυτά  παραθέτω πιο κάτω:

"Πικρές οι μέρες του Ιούλη στην Κύπρο.
Αυτό που πάντα θα μας κυνηγά είναι το ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε γι'  αυτό το έγκλημα! Μακελεύτηκαν τόσες ζωές άδικα, είδαν τα μάτια μας όσα ως τότε τα ξέραμε μόνο μέσα απ΄την ιστορία ή τα μυθιστορήματα. Ρημάχτηκαν ζωές ανθρώπων που έχασαν δικούς τους-νεκρούς ή αγνοούμενους-, βιάστηκαν, έζησαν στην προαφυγιά ξεκινώντας τσακισμένοι ζωές απ το μηδέν . Και δεν είναι αυτά μόνον. Είναι και όλες οι ψυχολογικές, ηθικές, γενικότερες κοινωνικές συνέπειες, με τις οποίες κανείς δεν ασχολήθηκε. Τα ναυαγισμένα όνειρα των παιδιών, των νέων της εισβολής, η θλίψη που εγκαταστάθηκε μέσα τους και τους συνοδεύει μέχρι σήμερα, δεν μετρούνται στα ποσοστά των απωλειών..
Για όλ΄αυτά κανείς δεν τιμωρήθηκε. Και γι’ αυτό η τραγωδία αυτή είναι ένα φάντασμα που πλανάται και καθορίζει το σύγχρονο βίο μας. Η τιμωρία ήταν επιβεβλημένη. Όχι για λόγους εκδίκησης, αλλά δικαιοσύνης και κυρίως για λόγους ιστορικούς.
Η ιστορία παραχαράχτηκε και στα βιβλία, μα και μέσα στον πολιτικό βίο και στις συνειδήσεις. Μερίδα των νέων γαλουχείται σήμερα με συνθήματα και ιδέες  εθνικιστικά, αντιδραστικά, φασιστικά.
Η πολιτική παράταξη που ευθύνεται για το έγκλημα, βασισμένη στο γεγονός πως η ιστορία αυτή δεν καταγράφηκε και δεν υποδείχτηκαν τα σφάλματα, οι μύθοι, η τύφλωση, οι σοβινιστικές αντιλήψεις που οδήγησαν σε αυτή την τραγωδία, πορεύεται σήμερα μέσα στις αντιφάσεις, μεταξύ εκσυγρονισμού-Ευρωπαϊσμού και εθνικοφροσύνης-εθνικισμού-αντιαριστερών συνδρόμων. Κι αυτό είναι η σοβαρότερη επιπλοκή στον πολιτικό μας βίο... "Αμαδρυάς"
*****
Και πώς να μη φέρουμε στο νου τους στίχους του Π.Μηχανικού...

Ονήσιλος
Παντελής Μηχανικός

     Δίπλα μου ήτανε ο Ονήσιλος
     βγαλμένος απ’ την ιστορία και το θρύλο
     ολοζώντανος.

     Αρχιλεβέντης βασιλιάς αυτός
     κρατούσε στο χέρι ό,τι του ΄χε απομείνει:
     ένα καύκαλο
     ―το δικό του κρανίο―
     γεμάτο μέλισσες.
     Δέκα χρόνια έστελλε τις μέλισσές του ο Ονήσιλος
     να μας κεντρίσουν
     να μας ξυπνήσουν
     να μας φέρουν ένα μήνυμα.

     Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος
     κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα
     χωρίς τίποτα να νιώσουμε.

     Κι όταν το ποδοβολητό των βαρβάρων
     έφτασε στη Σαλαμίνα
     φρύαξε ο Ονήσιλος.
     Άλλο δεν άντεξε.
     Άρπαξε το καύκαλό του
     και το θρυμμάτισε απάνω στο κεφάλι μου.

     Κι  έγειρα νεκρός.
     Άδοξος, άθλιος,
     καταραμένος απ’ τον Ονήσιλο.
«Κατάθεση» 1975


*****
Ή τους στίχους του Κώστα Μόντη που δεν μπορεί να πιστέψει πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας.Γιατί, δεν ήταν μόνο η αγαπημένη θάλασσα που τους έφερε...


*****
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί 
Στίχοι: Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης & Μαρία Δημητριάδη ( Ντουέτο )

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές
την πρώτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα

Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα...

3 Ιουλ 2012

Με αφορμή ένα σημείωμα της Αγάθης Γεωργιάδου για τη συλλογή Προχωρημένοι χειμώνες και άλλα φθινόπωρα.


Με την ποιητική συλλογή Προχωρημένοι χειμώνες και άλλα φθινόπωρα ασχοληθήκαμε πρόσφατα,σ' αυτή την ανάρτηση.Σήμερα επανερχόμαστε και αφορμή γι' αυτό μας έδωσε ένα σημείωμα της φίλης Αγάθης Γεωργιάδου,το οποίο και δημοσιεύουμε.Την ευχαριστούμε θερμά που μας το εμπιστεύτηκε.
Η Αγάθη Γεωργιάδου κατάγεται από την Κύπρο και είναι Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων Γ΄ Αθήνας. Στο προσωπικό συγγραφικό της έργο περιλαμβάνονται άρθρα και εκπαιδευτικά βιβλία στην Αρχαία,  Νεοελληνική και Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία: Λογοτεχνικές Διαδρομές-Δοκίμια στην αρχαία και σύγχρονη Λογοτεχνία (2005),  Διαβάζοντας Κική Δημουλά (2001), Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες… Σημειώσεις στο περιθώριο των ποιημάτων που διαβάζουν οι ίδιοι οι ποιητές, 3 τόμοι (2006), Η Ποιητική Περιπέτεια. Μια περιδιάβαση στη νεοελληνική ποίηση μέσα από τους κυριότερους ιστορικούς σταθμούς και τα λογοτεχνικά ρεύματα (2006) κ.ά..
Σταύρος Σταύρου
Προχωρημένοι χειμώνες και άλλα φθινόπωρα

Ακτίς, 2012
Αν και προχωρημένο καλοκαίρι, οι Προχωρημένοι χειμώνες και άλλα φθινόπωρα φέρνουν κάτι από τη δροσιά του τίτλου τους. Τα ποιήματα της συλλογής έχουν τόση απλότητα στη δομή και στο «ξετύλιγμά» τους που μπορεί να τα παρομοιάσεις με φύλλα ανάλαφρα του φθινοπώρου που τα φυσάει ο άνεμος. Κι όμως δεν είναι ποίηση «εύκολη», ελαφριά. Τη διατρέχει μια ήρεμη μελαγχολία που πηγάζει από ένα βαθύτερο υπόστρωμα, όχι μόνο από μια ήρεμη επιφάνεια αλλά από ένα ταραγμένο βάθος. Η διπλή αυτή διαδρομή δεν αντικατοπτρίζεται μόνο στους υφέρποντες στοχασμούς των ποιημάτων αλλά και στη γραφή τους, όπως μαρτυρεί και το μότο της συλλογής: «Η μεγαλύτερη φρίκη αγαπημένη, είναι να υπάρχεις ανάμεσα».
Στίχοι και στοχασμοί «υπάρχουν» ανάμεσα, συνυπάρχουν δημιουργώντας ένα ευχάριστο ξάφνιασμα στον αναγνώστη. Είναι οι στίχοι μιας δεύτερης ανάγνωσης, μιας δεύτερης σκέψης. Είναι στίχοι που ξεφυτρώνουν στο ενδιάμεσο των λέξεων και διαβάζονται παράλληλα, συνομιλούν με τους άλλους στίχους, τους απογυμνώνουν, τους ερμηνεύουν ή τους αναιρούν. Λειτουργούν δηλαδή ως ηχώ, ως δεύτερη φωνή, σαν αυτήν που δεν τολμούμε να αποκαλύψουμε αλλά την αφήνουμε να ακούγεται στο βάθος παράξενα, υπόκωφα:
Ανώνυμος
Πλησίασα στη μεγάλη χύτρα,
μοίραζαν το συσσίτιο στους απελπισμένους
«τι θέλετε;»
με ρωτάνε σ’ εκείνον τον πληθυντικό
που σ’ αφήνει μετά λειψό,
δεν είχα πιάτο 
                        …ούτε σπίτι,
ούτε σπίτι 
                ούτε καν όνειρα,
ούτε καν όνειρα,                   
                                 μες τους αιώνες…
τους είπα θέλω ένα όνομα
κι αυτό  θα ’ναι αρκετό
                                τι μένει …τίποτα.
μες τους αιώνες…

Με την πρωτότυπη αυτή σύλληψη, η ποίηση του Σταύρου μετατρέπεται σε ένα διάλογο ενώπιος ενωπίω: σαν να συνομιλεί ο ποιητής με τον εαυτό του, τονίζει λέξεις που ο άλλος του εαυτός δεν θέλει να ακούσει ή αφηρημένα επαναλαμβάνει κάτι (όπως τόσοι άνθρωποι γύρω μας άχρωμα επαναλαμβάνουν τα ίδια) ή σχολιάζει ό, τι λέγεται ή γράφεται σαν να το λέει κάποιος άλλος. Θα μπορούσαν μάλιστα να διαβαστούν σαν ένα ξεχωριστό, δεύτερο ποίημα.
Την ποίηση του Σταύρου χαρακτηρίζει μια αφοπλιστική ειλικρίνεια: μέσα από τις απλές καθημερινές λέξεις της μπορεί να ανακαλύψει ο αναγνώστης νοήματα-διαμάντια που μιλούν για τις καθημερινές αβεβαιότητες και ανασφάλειές μας, για τα χιμαιρικά μας όνειρα, για σκέψεις και έρωτες ανομολόγητους, για τις «διάφανες λύπες» μας. Ο ήχος της ποίησής του ακούγεται σαν μια μελαγχολική φωνή αηδονιού, σαν ένα παλιό καλό λυρικό τραγούδι (όπως της Πολυδούρη ή του Ουράνη) που ντύθηκε όμως κι ανανεώθηκε με μοντέρνο ένδυμα: με λέξεις και στίχους λιτούς, καβαφικούς, πεζολογικούς, οι οποίοι όμως αποτυπώνουν ένα πλούτο  συναισθημάτων: διάχυτη θλίψη από την καθημερινή τριβή με ανούσια πράγματα, μιαν ενδότερη μοναξιά –αν και ο ποιητής συνυπάρχει μέσα στο πλήθος- όνειρα ακρωτηριασμένα, σκέψεις φευγαλέες που δεν ολοκληρώνονται…
Κάθε ποίημα καταγράφει μια μικρή ιστορία κι αφήνει μελαγχολικά στην ανάγνωση μια πικρή γεύση πως ό,τι ζούμε υπάρχει ή δεν υπάρχει. Ή μπορεί απλώς να ζει στο διάμεσο ή και στο διάκενο.
Αγάθη Γεωργιάδου     

********
Συμπληρώνουμε με δύο ακόμα ποιήματα της συλλογής:

Τετράγωνο ποίημα
 
Ονειρεύομαι να γράψω κάποτε
ένα τετράγωνο ποίημα.
Δεν το θέλω στρογγυλό ή άρτιο
θέλω μόνο ένα τετράγωνο ποίημα,
με τέσσερις αιχμηρές γωνιές,
στη μια καρφωμένη η ψυχή μου
στην άλλη να κρέμεται η ζωή που ονειρεύτηκα
μια φορά …για τις αιχμές του και μόνο…
επί ποιήματος κρεμάμενος
στην τρίτη να στεγνώνουν τα όνειρά μου
κι η τέταρτη να χάσκει
γεμάτη υποσχέσεις 
για το μέλλον.
 

********


*********
…Εκείνο με τις εικόνες

 
                 …ζήσαμε δε ζήσαμε,
Η θάλασσα προσπαθεί ν’ αποκαλύψει
                           ποιος να εξηγήσει,
ένα μεγάλο μυστικό
                         ποιος να πει…
ή το λιγότερο
να συναρμολογήσει ξανά
τους παιδικούς εαυτούς μας,
αυτά που χάσαμε κάποτε για ένα παγωτό
ή ένα μεταχειρισμένο ποδήλατο,
τα φωταγωγημένα δρομάκια
όλο και πιο σκοτεινά
- ανεξήγητο βέβαια αν σκεφτείς
πως τα παιδιά πάντα χαμογελούσαν -
πράγματα εδώ κι εκεί
φλόγες να τρεμοπαίζουν σ’ ένα όνειρο,
ζήσαμε δε ζήσαμε
ποιος θ’ απαντήσει το φρικτό ερώτημα,
να εξηγήσει,
Ουρανέ,
άνοιξε πάλι το παιδικό βιβλίο με τις εικόνες
και θύμισέ μας
πώς είναι να κάνει κανείς όνειρα…
*********