16 Αυγ 2011

Ένα ποίημα του Ιάσωνα Σταυράκη


Αυτό το καλοκαίρι προστέθηκε στα τόσα άλλα της οδύνης και του σπαραγμού.
Επάνοδος με ένα ποίημα του Ιάσωνα Σταυράκη.
 .......
Περιφέρομαι σαν άδικη κατάρα στο μήκος και το πλάτος της πιο παράξενης μου
  πατρίδας…
  Έχω ανάγκη να μιλήσω μα δεν ξέρω τι φοβάμαι πιο πολύ… Όλα όσα με πόνεσαν ή 
 όλα όσα με έκαναν από ντροπή να λυγίσω;
 Όπου κι αν στρέψω το βλέμμα η γλώσσα των νεκρών, λαξευμένη σαν κέντημα σε 
 μαρμάρινες επιγραφές, μου ψιθυρίζει το ίδιο παράπονο…
 Αρνούμαι να ακούσω τα ουρλιαχτά της Αφροδίτης, καθώς ο Προκρούστης όπως και 
 ο κάθε σύγχρονός του ορμάει στην ύστερή της κλίνη κι αποτεφρώνει όσα κομμάτια ξέφυγαν 
 απ’ τα δόντια τους…
Αρνούμαι να μιλώ για το πανάρχαιο πολίτευμά μας, καθώς τα απομεινάρια από τ’ 
αδέλφια μου πληρώνουν ακόμη και τον αέρα που αναπνέω…
Αρνούμαι να σ’ ακούω να μου μιλάς για δικαιοσύνη όταν στα μπουντρούμια 
ξεψυχάμε παραβάτες, ενώ οι άνομοι έχοντας στο στόμα μόνο σάλιο γλύφουνε τα 
γρανάζια της μηχανής που αύριο θα μας κατασκοτώσει…
Αρνούμαι να πιάσω το μαχαίρι και να επιτεθώ στον αδελφό μου ορκισμένος στο 
ψεύτικο σου δάκρυ…
Περιφέρομαι σαν άδικη κατάρα στο μήκος και το πλάτος της πιο παράξενης μου 
πατρίδας και φοβάμαι…
Φοβάμαι καθώς σε βλέπω να σπέρνεις της διχόνοιας τον σπόρο στον άγουρο 
εγκέφαλο των έφηβων…
Φοβάμαι όταν αναζωπυρώνεις το μίσος στην γενιά του θανάτου… 
Φοβάμαι ακόμη πιο πολύ όταν ρίχνεις την ευθύνη στους άλλους… 
Μα αρνούμαι να πάρω το μαχαίρι και να επιτεθώ στον αδελφό μου…
Κι ας πονώ όταν τα πρωινά αναπνέω το σάπιο ψοφίμι της δημοκρατίας… 
Σταμάτησα να ζητώ διέξοδο στην ελπίδα…
Κάποτε πίστευα στους ανθρώπους…
Τώρα πιστεύω μονάχα στην σοφία των νεκρών…

Ιάσωνας Σταυράκης 
Σημ. Το ποίημα δημοσιεύτηκε στη σελίδα του ποιητή στο facebook.Η αναδημοσίευση γίνεται με την άδειά του.


(Για τον ποιητή δείτε στο Ποιείν.gr)