Άλλη μια ανάρτηση για τον Μάνο Ξυδούς.Αυτή τη φορά με ένα κείμενο που του αφιερώνει ο στενός φίλος και συνεργάτης του, ο Πάμπος Φιλίππου.Το παραθέτω αυτούσιο.Νομίζω τα σχόλια περιττεύουν...
Σ΄ευχαριστώ,Πάμπο,που μου το εμπιστεύτηκες. Και περιμένουμε από σένα τραγούδια για το φίλο σου τον Μάνο...
Μάνος ξυδούς
Τον πήρε η Άνοιξη…
Το βράδυ της 13ης Απριλίου 2010
ήταν ένα από τα πιο άσχημα της ζωής μας…
...για μας που αγαπούσαμε το Μάνο και τα τραγούδια του…
Από τότε, δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην ακουστεί
η φωνή του στην εκπομπή…
Γιατί όταν λέμε δεν ξεχνάμε, δεν το λέμε για την πρώτη βδομάδα…
Όταν λέμε ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ...εννοώ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Όταν λέμε πως δεν ξεχνάμε δεν μιλάμε για ώρες γραφείου…
Όταν δεν ξεχνάς κάτι, αυτό πρέπει να γίνει ένα με τη καθημερινότητα σου. Αναπόσπαστο κομμάτι ανάμεσα σε αυτά που πιστεύεις: Θεωρίες, φιλοσοφίες μουσικές…
Είναι μέρος της ζωής σου, της καθημερινότητας σου…
Έχει χώρο και λόγο για το τι κάνεις και τι όχι.
Όταν λέμε λοιπόν δεν ξεχνάμε κάποιον τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος όρκος.
Η συνείδηση σου σε ένα τέτοιο όρκο επαγρυπνεί
για να σε ντροπιάσει αν τον παραβείς.
Όταν υπακούς μόνο στη συνείδηση σου πάει να πει πως έχεις
δικές σου αυτόνομες δυνάμεις.
Δυνάμεις που είναι ικανές να σε κρατάνε πιστό σε οποιεσδήποτε συνθήκες.
Είναι η εσωτερική σου φωνή…
Η αποκλειστικά δική σου φωνή…
Η μόνη σου φωνή…
…Αυτό είναι η αγάπη!!!
Είπαμε πως θα γράφαμε καινούργια τραγούδια…
Πολλά καινούργια τραγούδια…
Όπως το «Παγωτό»…Όπως τον «Κόκκινο Ντάνυ»
Όπως τα «Ωραία πρωινά»…Όπως το « Τα θέλεις όλα»…
«Κινούμενη άμμος» η ζωή μας Μάνο…
Όσο περισσότερο αντιδρούμε σε κάποια πράγματα
τόσο περισσότερο βουλιάζουμε…
Πολλές φορές δεν βρίσκουμε ούτε ένα στήριγμα…
Μια σανίδα να κρατηθούμε…
Μόνο τα τραγούδια μας κρατάνε…
Μόνο τα τραγούδια και οι ιστορίες τους…
Η ιστορία της «Αννούλας» και της «Περαστικής»…
Ότι προλάβαμε φίλε…
Γιατί ένα βράδυ «Έφυγες απ’ δω»
Η καρδιά σου σε πρόδωσε…
…η Άνοιξη σε πήρε…
Έδινες τα πάντα χωρίς να δέχεσαι ούτε ένα ευχαριστώ…
Oύτε από μένα,oύτε απ’ την Ντέπη, ούτε από κανένα…
Αντίθετα εσύ μας έλεγες, κάθε φορά που το ένιωθες…
Γιατί ρε Μάνο;
Γιατί δεν μας άφησες να σου πούμε ένα μεγάλο Ευχαριστώ;
Ένα χρόνο τώρα αυτό λέω συνέχεια…
Ναι…για το Ευχαριστώ… που δεν ήθελες…
Μάνο αυτό ήταν η ανθρωπιά!!!
Λέω ΗΤΑΝ γιατί αυτή έφυγε μαζί σου στις 13.4.2010
Η ανθρωπιά πέταξε μαζύ σου σαν χελιδόνι Μάνο!!!
Γιατί αν έμενε δεν θα είχε ούτε μια φωλιά…
Άνθρωποι σαν και σένα την έχουν μέσα τους αυτή τη φωλιά…
Έτσι και η ανθρωπιά αφού κατοικούσε μέσα σου
πάει να πει πως έφυγε μαζί σου…
Σαν χελιδόνι Μάνο…
Σαν χελιδόνι…
Χελιδόνι…
Σε βλέπαμε να ανεβαίνεις στη σκηνή και έλεγα: “Να ένας έφηβος
με σοφία, ψυχή, και καρδιά!!!
Αυτό είναι το Rock n Roll!!!
Ναι!!! όπως ο Jacker ο Strummer και ο Παύλος!
Με ψυχή, σοφία, και καρδιά…
Η καρδιά σου!!!
Τα παιγνίδια της καρδιάς όμως είναι πολλά…
Το ήξερες καλά εσύ αυτό Μάνο…
Παίζουμε…
Σε κάποια κερδίζουμε σε κάποια χάνουμε…
Στο τέλος μένουμε μόνοι…
Μόνοι με την δική μας καρδιά…
Εσένα όμως σε πρόδωσε Μάνο…
Έτσι, για να μη θυμάσαι τίποτα πια…
Ούτε τα όμορφα ούτε τα άσχημα…
Τίποτα…
«Δεν θα θυμάμαι τίποτα ωραίο
δεν θα θυμάμαι τίποτα κακό
δεν θα θυμάμαι την αρχή ούτε το τέλος
Όταν θα φύγω ένα βράδυ απ’δω»…
Καμιά φορά οι στίχοι είναι προφητικοί και για μας τους ίδιους…
Κάνουν και τα τραγούδια τα δικά τους παιγνίδια…
Έτσι, όπως οι καρδιές…
Τα τραγούδια είναι καρδιές…
Πολλές φορές μας δίνουν ενέργεια…ζωή…
Μα καμιά φορά μας δείχνουν την έξοδο!
Πάμπος Φιλίππου
1 σχόλιο:
Λόγια της καρδιάς,φορτισμένα συγκινησιακά,όπως αρμόζει σε τέτοιες στιγμές.
Μ.Σ.
Δημοσίευση σχολίου