8 Αυγ 2010

"Κράτησα τη ζωή μου",Γιώργος Σεφέρης(προσθήκη)

Κράτησα τη ζωή μου



Άλλες ερμηνείες: 
Γρηγόρης Μπιθικώτσης(πρώτη εκτέλεση), 
Μαρία Φαραντούρη, 
Γιώργος Νταλάρας


Για σήμερα ας αφήσουμε την ποίηση και τη μουσική να μιλήσουν... 
Γιώργος Σεφέρης και Μίκης Θεοδωράκης! 

"Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ΄το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει".
 *****
Το ποίημα:
ΕΠΙΦΑΝΙΑ,1937
Γ.Σεφέρης
Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ’ ασφοδίλια
το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά.
Τ’ άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ’ άστρο ο Αλδεβαράν

Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά στη κορυφή τους. βραδιάζει.

Κράτησα τη ζωή μου, στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί που φύσηξε ο βοριάς καθώς ακούω
γύρω στη παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.

Τα πρόσωπα που βλέπω δε ρωτούν μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της
Ανεβαίνω τα βουνά, μελανιασμένες λαγκαδιές, ο χιονι-
σμένος κάμπος, ως πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν
μήτε ο καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκλήσια μήτε
τα χέρια που απλώνουνται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ. ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνή σου λέγοντας “ευτυχία”.
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ’ τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες 
που μου ξεφεύγουν
εκεί που τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ο άνθρωπος
που βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σ’ αγγίζει
στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας ένα κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν 
εκείνους
που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους σε πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου,
ο δρόμος δεν έχει αλλαγή, κράτησα τη ζωή μου 
Το χιόνι
και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.
(ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ)

5 σχόλια:

Λεμέσια είπε...

Τα μόνα που μένουν είναι τα ταξίδια, νοερά και μη...
Και τα δέντρα...
Και η βροχή...
Και το απόβραδο...

Εξαιρετική η ερμηνεία του Μητσιά...

Καλό βράδι, Εύα μου...

VAD είπε...

Δεν έχω έμπνευση για σχόλιο,'ασε με ν'απολαύσω για μια φορά ακόμη το ποιημα και το τραγούδι,και να ευχηθώ,
Καλή εβδομάδα,Εύα μου..

Eva Neocleous είπε...

Λεμέσιά μου,
τα κάθε λογής ταξίδια,δίκιο έχεις...
Και η ποίηση,ίσως, πάνω απ΄όλα...
Μέρες που είναι,του καλοκαιριού και του Αυγούστου,έχουμε ανάγκη από τους σεφερικούς στίχους...
Και του Μητσιά ναι και των Μπιθικώτση,Αλεξίου,Νταλάρα η ερμηνεία
(πρόσθεσα τους συνδέσμους)
Να΄σαι καλά,καλή συνέχεια των διακοπών...
(χάρηκα!)

Βασίλη μου,
έμπνευση;
Το καλύτερο σχόλιο!
Καμιά φορά είναι προτιμότερο να αφήνουμε τους στίχους να μιλάνε.Και να ξεχνάμε για λίγο ότι είμαστε φιλόλογοι...
Για επιβεβαίωση σε παραπέμπω στον Μόντη:
Προς Φιλόλογο μελετητή ποίησης 11
Αλήθεια,πώς εξηγείς την απότομη μείωση των χειλοφώνων
στο δέκατο τρίτο στίχο;
Την καλημέρα μου,καλή βδομάδα και σε σένα!

Ανώνυμος είπε...

I like Seferis and his poetry!
thank's
P.

VAD είπε...

:))))),ε,καλα μας τα ψάλλει ο ποιητής,ωρες-ωρες είναι και μερικοί δικοί μας,ασε...