29 Ιουλ 2010

Μίλτος Σαχτούρης(1919-2005)










Μίλτος Σαχτούρης
(29 Ιουλίου 1919-29 Μαρτίου 2005)
 Με αφορμή την επέτειο γέννησής του Μίλτου Σαχτούρη,το μικρό αυτό αφιέρωμα στον ποιητή.Στον ποιητή της Αποκριάς,των Δώρων,της πληγωμένης Άνοιξης και των τόσων άλλων γνωστών ποιημάτων που αγαπήσαμε.
Στον ποιητή που "αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στην ποίηση",όπως ο ίδιος έγραφε σε ιδιόχειρο βιογραφικό του σημείωμα.Όταν τελειώσει το νεκρολόγημα και το κατευόδιο,θα βρεθεί στον ίδιο μακρινό τόπο με τον Πάουντ,τον Εγγονόπουλο,τον Βερλαίν.Νέα παιδιά και τρελάμενοι μεσόκοποι θα σώζονται αραιά και πού ανακαλύπτοντας τους ήχους του.Φλύαρες και γι΄αυτό βαθυστόχαστες, διατριβές για το έργο του θα λησμονούν να προειδοποιούν για το αψέντι που περιέχει.Πικρότατες σταγόνες γλιστρούν στον πάγο.Βλέμματα ξένων που γίνονται οικεία όταν λάμπει ανάμεσά τους η φράση"τι κάνει,την καρδιά μας καρφώνει;/ναι,την καρδιά μας καρφώνει/ώστε λοιπόν είναι ποιητής",έγραφε ο Πάνος Θεοδωρίδης(Αγγελιοφόρος,31-3-2005) λίγες μέρες μετά το θάνατό του.
Βιογραφία,ποιητικό έργο,κριτικές,αφιερώματα:
(ενδεικτικά μόνο)

-Βικιπαίδεια
-tvxs
-Εντευκτήριο,τ.84(Ιαν.-Μάρτ.2009).
( Πολυσέλιδο αφιέρωμα στον ποιητή και μαζί ψηφιακός δίσκος)
-ΕΚΕΒΙ


"29 Ιουλίου,αποφράδα ημέρα
της μη γεννήσεώς μου
βρίσκομαι βαθιά μέσ΄τα νερά
της θάλασσας του Πόρου
νεοφώτιστος
συντροφιά με τους φίλους μου
τα ψάρια"
("29 Ιουλίου",Καταβύθιση,1990)
*******

 Ο Ελεγκτής
Ένας μπαξές γεμάτος αίμα
είν' ο ουρανός
και λίγο χιόνι
έσφιξα τα σκοινιά μου
πρέπει και πάλι να ελέγξω
τ' αστέρια
εγώ
κληρονόμος πουλιών
πρέπει
έστω και με σπασμένα φτερά
να πετάω.
******


****



 *****




*****
Ο Στρατιώτης-Ποιητής

Δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κρότους
μέσα σε κρότους
κύλησε η ζωή μου
Τη μιαν ημέρα έτρεμα
την άλλην ανατρίχιαζα
μέσα στο φόβο
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου
Δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
μόνο σταυρούς
μόνο σταυρούς
σε μνήματα καρφώνω
********
ΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ
(στη Γιάννα)

Είναι γενναίοι, όμως κλαίνε
πιστεύουνε σαν τα μικρά παιδιά

φορούν κουρέλια
ακριβά κοστούμια

ζούνε μέσα σε κήπους ή επαύλεις
ή μέσα σ' ένα δωμάτιο σκοτεινό

άλλοι μέσα σε δρόμους τρόμους τριγυρίζουν
άλλοι σε σύρματα πάνω κρεμασμένοι ανεμίζουν

άλλοι κλεισμένοι μες στις φυλακές

όλοι πασκίζουνε ιδρώνουν
χάνουνε, πετυχαίνουν ή
νομίζουν ότι χάνουνε ή
νομίζουν ότι πετυχαίνουν

πάντοτε ο δαίμονας τους παραστέκει
σηκώνει την κάννη, το τουφέκι του

στο κέντρο της καρδιάς
τους σημαδεύει.

(Μίλτος Σαχτούρης, Εκτοπλάσματα, 1986)

Προσθήκη(29-7-2013)

Η πηγή


****** 
Από την εκπομπή Περισκόπιο της ΕΤ1


*******
Σπουργίτια


******
Το πεθαμένο σπουργίτι.Φωτό:Εύα Νεοκλέους

******
Οι απομείναντες



*****
Οι "Επισημάνσεις" εύχονται Χρόνια Πολλά στον Μίκη Θεοδωράκη, που σήμερα γιορτάζει τα γενέθλιά του!
Επισημάνσεις

23 Ιουλ 2010

To Laptop,διήγημα

Έργο του Γιώργου Κοτσώνη
Μέρα αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα σήμερα!
"Κουράγιο,μικροκόρη μας, που μας εγίνης μάνα,
ύμνος και θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα"
,έγραφε τότε, από το Καρλόβασι της Σάμου, ο Γιάννης Ρίτσος.
Η Κύπρος ζούσε τις μέρες εκείνες το δράμα της εισβολής κι η χούντα κατέρρεε "αμαχητί",αφού το έγκλημα είχε πια συντελεστεί.

 Το διήγημα "To Laptop" του Αίγιστου Νικολάου(ψευδώνυμο) γράφτηκε το 2004,δεν δημοσιεύτηκε ποτέ και ευχαριστώ τον συγγραφέα του που μου το εμπιστεύτηκε.Ο συγγραφέας, πρωτοετής φοιτητής τότε,το 1974,όπως και όλοι οι πρωταγωνιστές του, καταγράφει τα γεγονότα της εισβολής σε ένα αδημοσίευτο(ακόμα) μυθιστόρημα που, κατά τη γνώμη μου,πέρα από τη λογοτεχνική του αξία,θα αποτελέσει και μια σημαντική κατάθεση για τα γεγονότα της περιόδου, αν πειστεί κάποια στιγμή να το εκδώσει.Οι "ήρωες" ,πολέμησαν όλοι στην πρώτη γραμμή όταν η πατρίδα τους κάλεσε,κινδύνευσαν,έζησαν τη φρίκη του πολέμου και της προδοσίας,ωρίμασαν εκείνο το μαύρο καλοκαίρι και από τότε η ζωή τους άλλαξε.Σήμερα, επιτυχημένοι οι περισσότεροι, με οικονομικό και κοινωνικό εκτόπισμα,επιστήμονες.Ωστόσο,τέτοιες μέρες θυμούνται ξανά, πάνε χρόνια πίσω, στον καιρό της αθωότητας και του ονείρου και άθελά τους συγκρίνουν με το παρόν.Το παρόν του βολέματος,των συμβιβασμών,του εφησυχασμού και της ρουτίνας...
(Αίγιστε,σ΄ευχαριστώ που μου εμπιστεύτηκες το κείμενό σου).
Εύα Νεοκλέους
***********



To Laptop

Έτσι στο πι και φι, έγινα ιδιοκτήτης ενός Laptop.
Απλά το σκέφτεσαι σήμερα, το αγοράζεις αύριο.
Περασμένες ξεχασμένες οι παλιές εποχές, οι στενές, οι δύσκολες, οι πιεστικές, της μιζέριας, της δόξας και του φιλότιμου. Ή μήπως και δεν είναι ακριβώς έτσι. Θα δείξει.

Και λοιπόν, η ανθρωπότητα έχασε ένα κιθαρίστα, δεν θα άντεχε να χάσει και ένα συγγραφέα μέσα σε μια γενιά.
Ήμουν δεκατεσσάρων, ξέρετε η ηλικία με το χνουδωτό μουστακάκι, τα πολλά σπυριά και τα πολλά, πάρα πολλά όνειρα. Τότες που η φαντασία ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός και δεν έχει πρόβλημα να επισκεφθεί, από την παρακάτω συνοικία, μέχρι τους πιο μακρινούς γαλαξίες.

Μέλος του φωτογραφικού club, έβλεπα τον εαυτό μου μεγάλο φωτογράφο, να φωτογραφίζει τα γεγονότα της δεκαετίας. Οι μηχανές του club και η δικιά μου, προς το παρόν, θα μπορούσαν να καλύψουν τα γεγονότα της συνοικίας.
Και τότε να η μεγάλη στροφή. Αποφάσισα να γίνω κιθαρίστας, ο πρώτος και ανεπανάληπτος.
Η αγορά της κιθάρας έγινε αστραπιαία. Η συνταγή ήταν απλή. Διαλέγεις την πιο φθηνή, την πιο χαμηλών προδιαγραφών που συνάδουν με το χαρτζιλίκι σου και προχωράς. Ένας Elvis Presley θα μπορούσε να πετύχει, ακόμα κι έτσι, εγώ ο φωτογράφος, ο εξερευνητής, ο σκακίστας, απέτυχα παταγωδώς. Έμαθα φυσικά να παίζω το My Lady Dabalvin. Ένα μελωδικό τραγουδάκι, στο κάπως έτσι.
My lady Dabalvin why do you see so still, remind me my lady, κλπ.
Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην.
Μπορεί η τραγωδία της απώλειας του κιθαρίστα να αιωρείται, αλλά η δημιουργία του συγγραφέα πήρε το δρόμο της χωρίς εμπόδια και αναστολές. Μπορεί τα ράσα να μην κάνουν τον παπά, αλλά το Laptop κάνει την διαφορά.
Κάποιας ηλικίας τώρα, συμβιβασμένος, πετυχημένος, με  ISO , ευπρεπής, ευπροσήγορος, αξιοπρεπής, έχω το φορητό κομπιουτεράκι πάντα μαζί μου. Όπως ο συγγραφέας της προηγούμενης εποχής, είχε το στυλό και το χαρτί.
Στο αυτοκίνητο, στην παραλία, στο καφενείο του χωριού με τον καφετζή να νομίζει ότι είμαι υπάλληλος στο ΦΠΑ.
Έτοιμος, αποφασισμένος να καταγράψω τα γεγονότα, αειθαλής, σκληρός, ακριβοδίκαιος, περιεκτικός.

Κάθομαι στο αγαπημένο μέρος, την παραλία του Άι Γιώργη του Αλαμάνου, Γενάρης και ο χειμώνας εναλλάσσεται με το καλοκαίρι μέσα σε 48 ώρες. Και εγώ εκεί, να καταγράφω τα γεγονότα. Μέσα στα μαύρα κύματα της τρικυμίας, μαύρα στην κυριολεξία, φτάνει να τα βλέπεις μέσα από το αρνητικό φιλμ της ψηφιακής κάμερας. Μέσα στην άβυσσο του σκότους, της χαμένης μας νιότης.
Έτσι χωρίς πρόγραμμα, συγγραφέας, πρώην κιθαρίστας, σκακίστας, φωτογράφος, αφουγκραστής.
Να καταγράφω τα γεγονότα σε ψηφιακή μορφή, μαζί με το ρεύμα των καιρών, την αγωνία της δικής μας γενιάς.
Της γενιάς που πρόδωσε και προδόθηκε, που πίστεψε σε ιδανικά, ωραιοποίησε καταστάσεις, ονειρεύτηκε και στο τέλος έμεινε κυριολεκτικά σύξυλη, να χάσκει με απορία.
Είναι δυνατόν να πέσαμε τόσο έξω; Να την έχουμε πατήσει τόσο Να μας κορόιδεψαν σε τέτοιο σημείο…
Κι όμως το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται.

Ωραίοι, συμβιβασμένοι, μεσήλικες του κερατά, ακόμα να ψαχνόμαστε, αιώνιοι έφηβοι,ερωτίλοι, αιθεροβάμονες.
Στυλοβάτες μιας ακμάζουσας οικονομίας, ντεβέλοπερς, έμποροι, εισαγωγείς, κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια αγκαλιά με τις ωραίες μας συζύγους και ευκαιριακά με τις πιο ωραίες μας φιλενάδες.
Τα βράδια της αϋπνίας ολοένα και γίνονται πιο λίγα. Οι ενοχές όλο και ξεθωριάζουν. Γιατί όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, ξέρουμε ότι τα χρόνια αυτά τα δανεικά τα καταχραστήκαμε από κάπου.

Κοιτάζω τον Αντρέα, με την τεράστια κοιλιά που έχει κρεμάσει και θυμούμαι τον εικοσάρη έφηβο, η ζώνη σφικτή κάργα στη μέση και το κοτοπουλάκι κρυμμένο μέσα στο στρατιωτικό χιτώνιο.
Είναι οι μνήμες τόσο ζωντανές, τίποτε δεν έχει χαθεί, λες και πεισματικά οι αναμνήσεις του χρέους είναι εκεί και περιμένουν. Υπομονετικά, στωικά, με καρτερία, βασανιστικά, να αποτυπωθούν στο χαρτί, έστω να φωτογραφηθούν στα  3.6 μεγαπίξελς.
Λες και είναι ζωντανοί οργανισμοί με ικανότητα εξέλιξης. Με την ανάγκη να μεταφέρουν την γνώση στην επόμενη γενιά, να την πληροφορήσουν, να την ενημερώσουν, να παραδώσουν το χρέος.
Έτσι για να μην την πάθει κι αυτή τα ίδια.. Να δημιουργήσει άμυνες, υποθήκες, οράματα. Και να κατανοήσει. Έτσι όπως εμείς δεν κατανοήσαμε ποτέ τους πατεράδες μας.
Ούτε θελήσαμε ποτέ να ακούσουμε ιστορίες με πείνα, φόβο, αρρώστια, κρύο.
Αφήσαμε την ευκαιρία να χαθεί γιατί χάθηκε η συνέχεια.
Δεν μας ωρίμασαν οι εμπειρίες τους και χάθηκε η διδακτέα ύλη μιας ολόκληρης γενιάς. Κρίμα.

Ταξίδι στο χρόνο, φωτογραφικό. Τριάντα χρόνια πριν. Και όμως είναι σαν να είναι χθες. Φέρνεις τη ζωή σου πίσω καρέ καρέ και η κάθε φωτογραφία έχει την δική της, μεγάλη αξία.

Αντρέα, τριάντα χρόνια μετά, είμαι περήφανος για εκείνο το ξερακιανό, το σχεδόν αμούστακο παλικαράκι.
Ήταν κάτω από τις πορτοκαλιές της Μόρφου, Ιούλιος του 1974 που μας βρήκε η Τουρκική αεροπορία, μαζεμένους σαν μπουλούκι, και μας βομβάρδισε ανελέητα.
Θυμάμαι ακόμα τον Τούρκο πιλότο, που πετούσε τόσο χαμηλά, ανενόχλητος, σαν γεράκι, που κυνηγάει την λεία του.
Μια ναπάλμ είχε σκάσει λίγα μέτρα δίπλα μας και μαζί με τα χρώματα του ουρανού, που ετοιμαζόταν να σουρουπώσει μας θύμισε, ότι ναι, υπάρχει κόλαση και η ανταύγειά της στη γη, θα ήταν κάπως έτσι.
Σκοτείνιασε και τα αεροπλάνα έφυγαν. Και άφησαν πίσω τους πολλούς ζωντανούς νεκρούς. Γιατί όλοι εμείς τότε αφήσαμε ένα μέρος του εαυτού μας εκεί.
Προδομένοι, άοπλοι, χωρίς ηθικό, συγχυσμένοι, πήραμε τα πόδια μας, φορτώσαμε στα φορτηγά ό,τι απέμεινε και συνεχίσαμε να υποχωρούμε.

Τριάντα ακριβώς χρόνια μετά, ψάχνω για μια ηρωική πράξη, έτσι για την τιμή των όπλων.
Και η φωτογραφία είναι εκεί για να προσφέρει την κάθαρση.
Ο Ανδρέας με το κοτοπουλάκι στον κόρφο του, απορημένο, να δέχεται τη ζεστασιά του ανθρώπινου κορμιού. Αλαφιασμένα τα ζώα δεν καταλάβαιναν από εισβολές και πραξικοπήματα.

Θυμάμαι τον βοήθησα να ανέβει στο φορτηγό. Δεν μιλούσαμε, υπήρχε μια βουβαμάρα, μια παγωνιά κι ας ήτανε Ιούλιος. Τον ρώτησα με νοήματα πού είναι το όπλο του, ήταν σαστισμένος, η ομάδα του είχε αλλάξει θέση την τελευταία στιγμή.
Δέκα εικοσάχρονα παιδιά είχαν διαταχθεί να αλλάξουν θέση την τελευταία στιγμή. Μετακινηθείτε από τον περίβολο της εκκλησίας πάραυτα, είχε πει ο λοχαγός, γιατί δίνεται στόχο. Τριάντα μέτρα πιο πέρα, ήταν αρκετά, διαφορετικά θα είχαμε τραγωδία.
Σαστισμένος μου έδειξε, εδώ. Το κόρφο του. Ο τυφεκιοφόρος Αντρέας Αγαθάγγελος, είχε μετατραπεί σε ένα στρατιώτη της ειρήνης.

Τριάντα χρόνια μετά, ανατρέχοντας πίσω, βρίσκω τα θετικά της ήττας, της ταπείνωσης, του εξευτελισμού.
Δεν χάσαμε την ανθρωπιά μας, δεν μας κυρίεψε η αλαζονία του νικητή.
Κρύψαμε τον πόνο, κατάπιαμε την περηφάνια, γλύψαμε τις πληγές, επιβιώσαμε.
Ξέραμε ότι εκείνο το απόγευμα δεν έπρεπε να υποχωρήσουμε.
Δικαιολογίες μύριες.
Τα όπλα, η προδοσία, ο αντίπαλος, η κακή μας μοίρα, το σαράκι της φυλής.

Η δική μας η γενιά ξέρει. Εκείνο το απόγευμα ήταν σημαντικό. Δεν έπρεπε να κάνουμε πίσω.
Αναδίπλωση, υποχώρηση, τακτικές, σχεδιασμοί, στρατηγική.

Έπρεπε να κράταγες το χέρι της αγαπημένης, εκείνο το απόγευμα το τόσο σημαντικό, ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων, που όπως τις αντίκριζε ο ήλιος τις έκανε να φαίνονται χρυσές.
Λόγια του ποιητή ερωτικά, που μοιραία, τυχαία, ειρωνικά ταιριάζουν στην περίπτωσή μας.

Εκείνο το απόγευμα ήταν σημαντικό, σημαδιακό.
Ξέραμε ότι έπρεπε να μείνουμε εκεί. Πέρα από λογικές, σχεδιασμούς, ισοζύγια. Έτσι απλά για να μας γράψει η ιστορία, να στήνονται ανδριάντες, να εκφωνούνται λόγοι στις επετείους.
Έτσι για να αφήσουμε κάτι στα παιδιά, απλά για το μάθημα της ιστορίας.


Με την ψηφιακή καταγραφή,λοιπόν, των γεγονότων τελειώνει ακόμη, μια μέρα.
Το Laptop, ο κιθαρίστας και ο αποχαιρετισμός στα όπλα σμίγουν μαζί, αταίριαστα και ταυτόχρονα τόσο ταιριαστά…

Το πως η ζωή μας έχει γίνει μια ρώσικη ρουλέτα, είναι δύσκολο να εξηγηθεί.
Μπορεί να μείνει σαν ένα αίνιγμα για τον ιστορικό του μέλλοντος. Μπορεί να αναλυθεί από ειδικούς και επαΐοντες του χώρου.
Το σίγουρο είναι ότι το κενό που έμεινε μέσα μας δεν θα κλείσει ποτέ. Τουλάχιστον όσο διαρκεί αυτός ο βιολογικός κύκλος.

Έτσι, μπορεί επομένως, να εξηγήσει κάποιος το πείσμα μας να βρισκόμαστε, τουλάχιστον κάθε χρόνο, από τότες, σύντροφοι του πουθενά και να τα πίνουμε στην υγεία του κανενός.

Πενηντάρηδες τώρα, εφησυχασμένοι, αναπολούμε μερικές φορές τα παλιά, ξώφαλτσα, επιφανειακά, ξύνοντας τις φλούδες, ποτέ την καρδιά.
Αραιά και που σας ακούω που λέτε, τους γελάσαμε, τριάντα χρόνια.
Με τις κοιλίτσες, τα προγούλια, τα ρυτιδωμένα μέτωπα.
Τους γελάσαμε, ας είναι καλά ο λοχαγός.

Αλήθεια, ποτέ δεν θα καταλάβω αν τελικά είμαστε οι τυχεροί.
Μπορεί η αλήθεια να κρύβεται σε κείνο το μακρόσυρτο, ανόητο, τραγούδι.
My lady Dabalvin.

Αίγιστος Νικολάου

15 Ιουλ 2010

Κύπρος,36 χρόνια μετά το προδοτικό Πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου

Ήχησαν και πάλι, σήμερα το πρωί στις 8.20π.μ. οι σειρήνες.
Τριάντα έξι χρόνια μετά το προδοτικό πραξικόπημα και την αποφράδα εκείνη μέρα του Ιούλη.
Οι μνήμες ξυπνάνε ξανά.Επώδυνες,αδικαίωτες,σαν πληγές που χάσκουν ανοιχτές...
Θυμόμαστε,ολοένα και πιο αχνά.
Εξισώνουμε,επιλεκτικά καταδικάζουμε...
Τα συλλαλητήρια των πρώτων χρόνων,η οργή του λαού και η απαίτηση για κάθαρση...
Πού πήγαν στ΄αλήθεια;
Κύπρος του 2010,τριάντα έξι χρόνια μετά...

...................................
Τι άλλαξε από πέρυσι;
 http://evaneocleous.blogspot.com/2009/07/blog-post_8651.html

10 Ιουλ 2010

Στρατής Τσίρκας - Με αφορμή την επέτειο γέννησής του


Στρατής Τσίρκας(1911-1980)
Με αφορμή την επέτειο γέννησης του μεγάλου  πεζογράφου μας  το μικρό αυτό αφιέρωμα.
Βιογραφικό σημείωμα του Τσίρκα δείτε στην ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ.
Επίσης στην ιστοσελίδα του ΕΚΕΒΙ για τον Τσίρκα εδώ.
Και το αφιέρωμα στο Λέξημα 
 Στις Επισημάνσεις μπορείτε να δείτε το άρθρο του Στρατή Τσίρκα για το θάνατο του Καββαδία.
Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και ανήκει στους πεζογράφους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς (η γενιά αυτή συμμετέχει ενεργά στην Αντίσταση, στις ιδεολογικές και στις ένοπλες συγκρούσεις της κατοχής και του εμφυλίου).

Η Αριάγνη (1962) είναι ο δεύτερος τόμος της τριλογίας «Ακυβέρνητες Πολιτείες». Το πρώτο βιβλίο είναι η Λέσχη (1960) και το τρίτο η Νυχτερίδα (1965).
Τόπος:Κάιρο.
Χρόνος:13 Δεκεμβρίου 1942 – αρχές Ιουνίου 1943 (ο Ρόμελ υποχωρεί για να μη συναντήσει τον Μοντγκόμερυ (δραματική πορεία της Πρώτης και της Δεύτερης Ελληνικής Ταξιαρχίας μέσα στην έρημο της Συρίας).Τελικά ο Βρετανός στρατάρχης νίκησε, το 1942, τον Ρόμελ στο Ελ-Αλαμέιν.

Αριάγνη
(απόσπασμα)
Η Αριάγνη τον κοιτούσε με τα μαύρα μάτια της και δεν έλεγε τίποτα.
Μάτια που σε κοιτούνε και δε σαλεύουνε. Μάτια που μαλώνουνε. Η βροχή δυνάμωσε κι ο κόσμος σκοτείνιασε. Το παιδί με την προβιά. Θα του κόψει τουλάχιστο να χωθεί σε καμιά πόρτα για να μη βρέχεται; Αχ, παιδί μου Σταμάτη, αχ Καλλιόπη και Ουρανία, αχ κύρη τους εσύ που τους τα έμαθες αυτά. Γιατί γουμάρια; Γιατί κουρμπάτσι; Εκεί που είναι ο πόνος κι ο ιδρώτας και τα δάκρυα, εκεί δεν είναι ο άνθρωπος; Γιατί λοιπόν σκάβετε ένα χαντάκι και χωρίζεστε; Πού θα σας βγάλουν αυτά τα μυαλά; Τρέμω. Θα 'θελα να μη ζω. Να μη δούνε τα μάτια μου. Θα έρθει μέρα. Βλέπω κόσμο να στριμώχνεται στις προκυμαίες με βουνά γύρω τους τις βαλίτσες και τους μπόγους και τα στρώματα. Και πίσω τους τάφοι γονιών, προγόνων, τάφοι μικρών παιδιών αφημένοι στο έλεος του Θεού. Δίχως καντήλι, δίχως έναν κουβά νερό να ξεδιψάσουν τα κόκαλά τους. Κι όλο το μόχθο, τις γιορτές, τις αγκούσες, πενήντα, ογδόντα, εκατό χρόνων, να θαρρείτε πια πως τις παίρνετε μαζί σας γιατί καρφώσατε όπως όπως μέσα σε σανιδένια μπατάλικα σεντούκια τα έπιπλα και το ρουχισμό και τα σκεύη σας και τίποτε θυμητικά μικροπράγματα. Και θα νομίζετε πως μια και κουβαλήσατε τα πράματα σώσατε μαζί τους τη χαρά και τους έρωτες και τις ελπίδες και τα μεθύσια. Τίποτα δε σώσατε. Μόνο άψυχα πράματα που κάποτε σταθήκαν μάρτυρες. Θα τα στήσετε κάτω από άλλον ουρανό και θα δείτε πως δε θα σας μιλούν, δε θα σας λένε αυτά που περιμένετε. Γιατί θα τα ζεσταίνουν άλλα χνώτα, άλλα βλέμματα, άλλες φωνές. Μη χάνεστε κι ακούστε που σας λέω. Μια ζωή που έζησες, την έζησες, δεν τη βρίσκεις αλλού. Γιατί την έζησες μέσα σε μυρουδιές, μέσα σε φώτα, μέσα σε ήλιους και βροχές, μέσα σ' ανθρώπους. Κι αυτά όλα θα μένουν πίσω σου και θα τ' αναζητάς. Θα τριγυρίζετε σαν άταφοι νεκροί που ζητούν ένα λάκκο να πέσουν μέσα να ξεκουραστούν. Και τα γουμάρια και το κουρμπάτσι θα βρίσκονται πίσω σας μίλια και σεις πια μήτε θα τα θυμόσαστε. Εγώ, θα λέτε, να ξεραθεί το στόμα μου αν είπα ποτέ τέτοιο λόγο. Μα τον είπατε, είναι γραμμένος στον αέρα, πάνω στους τοίχους των σπιτιών, μέσα στις φυλλάδες που βγάζατε. Και τούτοι οι άνθρωποι, όσο πονετικοί κι αν είναι, πώς θέτε να τον ξεχάσουνε; Θα τον θυμούνται και θα σας τον θυμίζουνε και σεις θα μετανοιώνετε πικρά. Γι' αυτό σας λέω μη, μη όσο είναι καιρός.
********
Εκτενέστερο απόσπασμα περιλαμβάνεται στην ύλη των Νέων Ελληνικών της Γ΄Λυκείου.

7 Ιουλ 2010

Νίκος Ξυλούρης(7Ιουλ. 1936 - 8 Φεβρ.1980)



Αυτό τον κόσμο τον καλό
Στίχοι:Βασίλης Ανδρεόπουλος,Μουσική:Σταύρος Ξαρχάκος,Ερμηνεία:Νίκος Ξυλούρης

Αυτό τον κόσμο τον καλό
τον χιλιομπαλωμένο
βρε ράβε ξήλωνε
ράβε ξήλωνε
δουλειά δουλειά
δουλειά να μη σου λείπει

Αυτό τον κόσμο τον καλό
άλλοι τον είχαν πρώτα
βρε γέλα φίλε μου
γέλα φίλε μου
δεν είναι δεν είναι
δεν είναι και για λύπη

Αυτό τον κόσμο τον καλό
σ' εμάς τον παραδώσανε
βρε τρέχα φίλε μου
τρέχα φίλε μου
και μη και μη
και μη βαριά το παίρνεις

Αυτό τον κόσμο τον καλό
άλλοι τον καρτεράνε
βρε σκέψου φίλε μου
σκέψου φίλε μου
την ώρα την ώρα
την ώρα που θα φεύγεις
********
Σαν σήμερα,στις 7 Ιουλίου του 1936 γεννήθηκε ο Νίκος Ξυλούρης.
Ο Αρχάγγελος της Κρήτης,ο μεγάλος ερμηνευτής που με μοναδικό τρόπο τραγούδησε την Ελλάδα,την ελευθερία,την ανθρωπιά, την αδελφοσύνη...
Βιογραφικό για τον μεγάλο καλλιτέχνη μπορείτε να δείτε  εδώ
Σχετική και η ανάρτησή μου  εδώ ,με αφορμή την επέτειο του θανάτου του Ν.Ξυλούρη.

2 Ιουλ 2010

Ψήφισαν το 63ο!

Η ανάρτηση αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης.
Διαβάζουμε στον Πολίτη:


"Προαιρετική επέκταση του ορίου αφυπηρέτησης και στους εκπαιδευτικούς

Πράσινο στο 63ο

Με 28 ψήφους υπέρ και 21 εναντίον ψηφίστηκε σε νόμο, από την Ολομέλεια της Βουλής, η πρόταση για προαιρετική επέκταση του ορίου αφυπηρέτησης των εκπαιδευτικών Μέσης Εκπαίδευσης στο 63ο έτος

Μετά τους δημόσιους υπαλλήλους, τους υπαλλήλους των ημικρατικών οργανισμών και τους αστυνομικούς, και οι καθηγητές Μέσης Εκπαίδευσης αποκτούν πλέον το δικαίωμα της προαιρετικής αφυπηρέτησης στο 63ο έτος της ηλικίας τους. Πράσινο στο 63ο άναψε χθες η Ολομέλεια της Βουλής ψηφίζοντας σε νόμο πρόταση νόμου που κατέθεσαν οι βουλευτές Νίκος Τορναρίτης (ΔΗΣΥ), Νικόλας Παπαδόπουλος και Αθηνά Κυριακίδου (ΔΗΚΟ) για προαιρετική επέκταση του ορίου αφυπηρέτησης των εκπαιδευτικών.

Διαφορά επτά ψήφων
Η πρόταση που ψηφίστηκε χθες προβλέπει:
- προαιρετική επέκταση του ορίου αφυπηρέτησης των εκπαιδευτικών Μέσης Εκπαίδευσης στο 63ο έτος,
- εφαρμογή του μέτρου από την επόμενη σχολική χρονιά (2011-2012)
- εφαρμογή του μέτρου κλιμακωτά
Υπέρ της πρότασης ψήφισαν 28 βουλευτές (ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ) και εναντίον 21 (ΑΚΕΛ, ΕΥΡΩΚΟ, Οικολόγοι), ενώ κατά τη συζήτησή της -η οποία ήταν μακρά- διατυπώθηκαν σωρεία επιχειρημάτων. Οι βουλευτές που τάχθηκαν υπέρ έκαναν λόγο για οικονομικά οφέλη και αυτοί που τάχθηκαν εναντίον για αύξηση της ανεργίας των νέων.

..................
Καταψήφισαν
Διαφορετική άποψη εξέφρασαν οι βουλευτές Γιάννος Λάμαρης (ΑΚΕΛ), Γιώργος Περδίκης (Οικολόγοι) και Ρίκκος Ερωτοκρίτου (ΕΥΡΩΚΟ), υπογραμμίζοντας ότι η επέκταση του ορίου αφήνει εκτός εκπαίδευσης χιλιάδες νέους που αναμένουν διορισμό. Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο κ. Λαμάρης, το 2011 θα στερηθούν την πρόσληψη 160 υποψήφιοι εκπαιδευτικοί, το 2012 173 και το 2013 174. Είπε ακόμη ότι θα επηρεαστούν αρνητικά και οι προαγωγές εκπαιδευτικών. Ο κ. Περδίκης σημείωσε ότι όλα τα επιχειρήματα που προβλήθηκαν για το 63ο ήταν οικονομικής φύσεως και τόνισε ότι δεν είναι δίκαιο κάποιοι να στερούν τις θέσεις από νέους ανθρώπους. Ανάλογη ήταν η τοποθέτηση και του κ.Ερωτοκρίτου.

Με πλακάτ στη Βουλή
Την ώρα που οι βουλευτές συζητούσαν την πρόταση για το 63ο, φοιτητές και αδιόριστοι καθηγητές πραγματοποιούσαν εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από τη Βουλή. Κρατώντας πανό και φωνάζοντας συνθήματα όπως «Βουλή και ΟΕΛΜΕΚ μην ξεπουλάτε την εκπαίδευση», «Όχι στο 63ο», οι διαμαρτυρόμενοι εξέφρασαν την κάθετη διαφωνία τους με το μέτρο. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Κίνησης Αδιόριστων Καθηγητών Σωτήρης Πιπερής, «η υλοποίηση μιας τέτοιας ενέργειας σε εποχή που η ανεργία καλπάζει, θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στην επαγγελματική αποκατάσταση της νέας γενιάς», ενώ εξέφρασε επιφυλάξεις για τα θετικά αποτελέσματα που θα επιφέρει στην εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών. Σημειώνεται ότι κατά τη διάρκεια της συνεδρίας της Ολομέλειας σημειώθηκαν μικροεπεισόδια έξω από τη Βουλή, όταν μερίδα αδιόριστων καθηγητών προσπάθησε να εισέλθει στο κτήριο".

 Πηγή:ΠΟΛΙΤΗΣ - 02/07/2010

************* 

Πάει κι αυτό!Το "έγκλημα" συντελέστηκε!
Στην αρχή η επαναφορά του 63ου ξεκίνησε δειλά-δειλά από τις τρεις κομματικές κινήσεις της ΟΕΛΜΕΚ(Αλλαγή,Νέα Κίνηση και ΔΗΚΙ). Σε επίπεδο Παγκύπριων Συνδιασκέψεων.Ούτε να εγγράψουν το θέμα τολμούσαν τότε και το ήξεραν ότι ήταν παράτυπη και αντιδεοντολογική η συζήτησή του.Οι όποιες προσπάθειες έγιναν μεθοδευμένα και με την πίεση της συντεχνίας που δημιουργήθηκε γι΄αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Ήξεραν ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2006 ήταν δεσμευτικό και πώς μόνο η ίδια η βάση θα μπορούσε να το ανατρέψει.Αυτό άλλωστε είχε γνωμοδοτήσει και ο Νομικός Σύμβουλος της ΟΕΛΜΕΚ.
Στη συνέχεια, εκμεταλλευόμενες συγκυριακές πλειοψηφίες και χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνάσματα, επανέφεραν το θέμα στις τελευταίες ΠΣΓΑ.
Από τις κινήσεις της ΟΕΛΜΕΚ η Προοδευτική και η Συνεργασία Καθηγητών μόνο αντέδρασαν.Δεν είχαν όμως την πλειοψηφία.Το επιχείρημά μας να κατέβει η πρόταση στη βάση των καθηγητών τον προσεχή Οκτώβριο και εκείνη να αποφασίσει, σκόνταψε πάνω στο αντεπιχείρημα "ανώτατο σώμα είναι η Παγκύπρια Συνδιάσκεψη και όχι η βάση των καθηγητών"!

Ο επίλογος του "πραξικοπήματος" γράφτηκε χθες στην Ολομέλεια της Βουλής.
Εν μέσω θέρους και λίγο πριν κλείσει η Βουλή για τις θερινές διακοπές.
Τόσο επείγον ήταν το θέμα!
Να είναι κλειστά τα σχολεία,να μην αντιδράσουν οι καθηγητές(που παρεμπιπτόντως δεν έχουν ενημερωθεί ακόμα και νομίζουν ότι θα κληθούν να ψηφίσουν...).
Οι συνέπειες θα φανούν στη συνέχεια.Πέρα από το ότι πρόκειται για πλήγμα στα κεκτημένα των εργαζομένων και για επιβολή νεοφιλελεύθερων πολιτικών, θα φανεί το πόσο "προαιρετικό" είναι.Και μόνο αυτό;
Θα είναι σε θέση η ΟΕΛΜΕΚ να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν πολύ σύντομα;Ο καιρός θα δείξει...