28 Φεβ 2010

"Πορευόμαστε μαζί για ένα ειρηνικό μέλλον"


Η εκδήλωση παρουσιάστηκε στις 25 Φεβρουαρίου, στο Λύκειο Αγίας Φυλάξεως στη Λεμεσό.Δείτε περισσότερα στο ιστολόγιο των μαθητών του Γ2, "Το Κάτι Άλλο" εδώ:
Παρόλο που οι καιρικές(αλλά και άλλες) συνθήκες εκείνη τη μέρα δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκές,η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία.Ευχαριστούμε το ΡΙΚ και την εκπομπή BIZ-Εμείς που την κάλυψε.
Παραθέτω πιο κάτω απόσπασμα από τον σύντομο χαιρετισμό:
........
Εκ μέρους της Επιτροπής Προώθησης του 2ου υπό έμφαση στόχου της χρονιάς,
 σας καλωσορίζω στη σημερινή εκδήλωση που έχει τίτλο
«Πορευόμαστε μαζί για ένα ειρηνικό μέλλον»

Η εκδήλωσή μας διοργανώνεται στα πλαίσια συνέχισης και προώθησης του στόχου: "Καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού
και συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο την απαλλαγή
από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας."
Έχουμε τη χαρά να βρίσκονται μαζί μας σήμερα ο Πανίκος Νεοκλέους, συγγραφέας του βιβλίου «Αγνοηθέντες 1974»,καθώς επίσης και οι: Γιάννης Μαραθεύτης και Φετχί Ακιντζί,οι οποίοι με αφορμή τις μαρτυρίες του  βιβλίου «Αγνοηθέντες 1974»,συναντήθηκαν 35 χρόνια μετά την πρώτη τους συνάντηση(όπου ο Φετχί θεωρούσε ότι είχε σκοτώσει τον Γιάννη με μια σφαίρα στο κεφάλι, τον Ιούλιο του΄74),τον Αύγουστο του 2009 και έδωσαν τα χέρια. Μαζί μας είναι επίσης και ο καλλιτέχνης και αγωνιστής της ειρήνης Τ/Κ συμπατριώτης μας Μπερτάν Σογιέρ.
Τους ευχαριστούμε όλους που αποδέχτηκαν την πρόσκλησή μας και είναι σήμερα εδώ μαζί μας για να μοιραστούν τις εμπειρίες τους. Πιστεύουμε  ότι είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ο ένας τον πόνο του άλλου και πως ο πόνος αντί να γίνεται τείχος που μας χωρίζει(Ε/Κ και Τ/Κ) μπορεί να γίνει γεφύρι που μας φέρνει μαζί.

Στην εκδήλωση που θα παρακολουθήσετε  συμπεριλάβαμε και ένα σύντομο καλλιτεχνικό πρόγραμμα με ποιήματα και τραγούδια  με θέμα την Ειρήνη. Αξίζει, νομίζω, να αναφέρουμε ότι ένα από τα ποιήματα είναι της  ποιήτριας, Φιλολόγου   του σχολείου μας , Μαρίας Περατικού-Κοκαράκη, το οποίο θα ακουστεί και στα Τουρκικά(τη μετάφραση έχει κάνει ο μαθητής της Γ΄Λυκείου, Νικολάου Χρίστος).Ο ίδιος μαθητής έχει, επίσης, μεταφράσει   το ποίημα «Αν ήμουν ήλιος» του Selisik .

Ευχαριστώ τα μέλη της Επιτροπής που εργάστηκαν για την πραγματοποίηση αυτής της εκδήλωσης.
Τους μαθητές που συμμετέχουν ή συνέβαλαν ποικιλότροπα στη διοργάνωσή της . Τον κ.Στέλιο Στυλιανού,Β.Δ.Α για τη φιλοτέχνηση του πανό.
Και βέβαια το Διευθυντή του σχολείου μας, που μας παρείχε αμέριστη συμπαράσταση και στήριξη.
Ευχαριστούμε και όλους εσάς, που είσαστε εδώ σήμερα, για να παρακολουθήσουμε μαζί αυτή την εκδήλωση κι ελπίζουμε, μέσα απ΄ αυτήν, να καταφέρουμε να βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας για το ειρηνικό αύριο στην πολύπαθη πατρίδα μας. 
***********

Θεωρώ σημαντικό να αναφέρω τους συντελεστές του Καλλιτεχνικού προγράμματος που προηγήθηκε της παρουσίασης του βιβλίου "ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974":
- Την επιλογή και τη διδασκαλία των κειμένων έκανε η Φιλόλογος,μέλος της Επιτροπής, κ.Μαρία Φωτίου
- Ποιήματα απάγγειλαν οι μαθητές της Γ΄Λυκείου:Γιώργος Ίλλαμπας,Σταυριάνα Χατζηγαβριήλ  και Ιωάννα Κυριακίδου.

- Τα τραγούδια ερμήνευσε το μαθητικό συγκρότημα του σχολείου με τους:Γιάννη Ιωάννου,Στέλιο Ιωακείμ,Γιάννη Μιχαήλ και Στέφανο Πολυμνίου.
Σημ. Αφιέρωμα στο καλλιτεχνικό μέρος θα παρουσιαστεί σε μια από τις επόμενες αναρτήσεις του ιστολογίου.
**********

Υλικό για το βιβλίο(κριτική,παρουσιάσεις,εκδηλώσεις κ.λπ.) μπορεί να βρει κανείς στο διαδίκτυο.Επέλεξα να παραθέσω εδώ την πολύ συνοπτική,εύστοχη και ουσιαστική κριτική που έγραψε ο κ.Πέτρος Παπαπολυβίου:
Ο αναπληρωτής Καθηγητής της Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, κ. Πέτρος Παπαπολυβίου γράφει σχετικά με το βιβλίο "ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΕΣ 1974":

Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό βιβλίο 582 σελίδων, το οποίο είναι γραμμένο από ένα βετεράνο πολεμιστή του 1974, τον Πανίκο Νεοκλέους. Εκτός από τη δική του μαρτυρία, στο βιβλίο περιέλαβε άλλες 49 συγκλονιστικές, αυθεντικές μαρτυρίες συμπολεμιστών του από όλο το μέτωπο: Περιοχή της Κερύνειας, του Πενταδακτύλου, της Λαπήθου, του Καραβά, Κοντεμένου-Μύρτου, Μόρφου-Λεύκας, χωριών των επαρχιών Λεμεσού και Πάφου, του Παχυάμμου της Κερύνειας, της Κυθρέας-Μια Μηλιάς, του αεροδρομίου Λευκωσίας, του Καϊμακλίου, της Αμμοχώστου και αλλού. Επίσης καταγράφονται οι επώδυνες μνήμες από την αιχμαλωσία, τα βασανιστήρια, τη μεταφορά στα Άδανα και στην Αμάσεια, τις ατέλειωτες μέρες στις τουρκικές φυλακές.
Οι αφηγήσεις των πολεμιστών του 1974 παρατίθενται από τον Πανίκο Νεοκλέους χωρίς περιττά σχόλια και αφήνονται τα πικρά συμπεράσματα στον αναγνώστη.
Οι μαρτυρίες των "ΑΓΝΟΗΘΕΝΤΩΝ 1974" εκφράζουν με πόνο πολλά αδυσώπητα ερωτήματα, είναι καταθέσεις πρωτίστως αντιπολεμικές, αντιηρωικές αλλά όχι ισοπεδωτικές, ανθρώπινες και όχι βερμπαλιστικές και μεγαλόστομες. Με αυτό τον τρόπο αναδεικνύονται μέσα από τις γραμμές των συνεντεύξεων, χωρίς τυμπανοκρουσίες, πράξεις ηρωισμού και προσωπικής αυτοθυσίας των ανωνύμων νεαρών τότε στρατιωτών του 1974 στην απέλπιδα προδομένη προσπάθεια τους να αποκρούσουν την εισβολή και να προασπίσουν την κυπριακή ελευθερία, αλλά και χειρονομίες ανθρωπιάς και αλληλεγγύης μέσα στις απάνθρωπες συνθήκες της αιχμαλωσίας.
Τελευταίος κοινός τόπος των αφηγήσεων των πολεμιστών του 1974, είναι τα βουβά πελώρια παράπονα για την κρατική αστοργία , σε Ελλάδα και Κύπρο, προς τους στρατιώτες του 1974.

Σημείωση:η τελευταία φωτογραφία είναι από το γεύμα που πρόσφερε ομάδα εκπαιδευτικών στους ομιλητές της εκδήλωσης.
********
Επιλογικά:έβρεχε πολύ εκείνη τη μέρα,πάρα πολύ,η Λεμεσός ήταν πλημμυρισμένη,η αίθουσα Πολλαπλών Χρήσεων του σχολείου έσταζε(μαζεύαμε τα νερά με τους κουβάδες),προσκεκλημένοι,μαθητές,καθηγητές έγιναν μούσκεμα μέχρι να πάνε στο χώρο της εκδήλωσης...Και μόνο αυτά; "Και ο καιρός,ακόμη, μας πολεμάει", μου΄ρθε στο νου ο στίχος του Σολωμού εκείνη την ώρα...

15 Φεβ 2010

Η άλλη αποκριά...


Ανατρέχοντας σε προηγούμενες  αναρτήσεις μου,βρήκα αυτήν εδώ http://evaneocleous.blogspot.com/2009/03/blog-post.html και σκόνταψα.
Πάλι επίκαιρη "Η αποκριά" του Σαχτούρη,πάλι μακριά από μας,πάλι εφιαλτικό το τοπίο κι ας καμωθήκαμε πως την γιορτάσαμε μέσα από τους καρναβαλίστικους χορούς,τις στολές και τις παρελάσεις.

Η άλλη αποκριά
Επινοήσεις διαφυγής,
αντιγραφές συνταγών ευφορίας,
τεχνητά περιφερόμενες  κοινοτοπίες.
Εναγώνιες μεταμφιέσεις
πολυχρωμίας...
Προς τι;
Ε.Ν.


Η εικόνα είναι κλεμμένη από το www.kefalonitis.com

"Μήπως η απελπισία δεν είναι στο βάθος παρά μια άπω ελπίς;"
Που λέει κι ο Ελύτης;
Άπω,από, το ίδιο περίπου είναι...
Απ΄ότι φαίνεται μεταφερόμαστε στα από και στα μετά 
κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό...

14 Φεβ 2010

Ας μιλήσουν οι ποιητές για τον έρωτα

Πουλιά,Γιώργος Σταθόπουλος
Όχι πως μας επηρεάζουν οι ξενόφερτοι άγιοι,όχι πως επικροτούμε τη συνήθεια των τελευταίων χρόνων να γιορτάζεται ο έρωτας στις 14 του Φεβρουαρίου(μια μέρα το χρόνο,λέει...).Και μάλιστα να ταυτίζεται με τις πλαστικές καρδούλες, τη μόδα,την κατανάλωση και την εμπορευματοποίηση των πάντων. Η αγάπη είναι πάνω απ΄αυτά και δεν μπορεί να ευτελίζεται έτσι.Οι ερωτευμένοι το ξέρουν άλλωστε.Η αγάπη είναι πέρα απ΄αυτά,είναι πολύτιμη και ιερή κι έτσι της ταιριάζει να την τιμούμε.Ολόχρονα.Επιτέλους δεν είναι τα πάντα εμπορεύσιμα...
Οι ποιητές μας την τραγούδησαν και την ύμνησαν μέσα από τους στίχους τους.Δύσκολο να επιλέξει κανείς,ακόμα δυσκολότερο να προτείνει.Ενδεικτικά μόνο...
Μονόγραμμα
Οδυσσέας Ελύτης
1
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης,η Μοίρα,σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.
************
Ερωτικός Λόγος
Γιώργος Σεφέρης
    Α'
Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.

Του κύκλου σου το ανέβασμα ζωντάνευε τη χτίση
από τ' αγκάθι σου έφευγε το δρόμου ο στοχασμός
η ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή να σ' αποχτήσει
ο κόσμος ήταν εύκολος. Ένας απλός παλμός.
*********
Γυμνό Σώμα
Γιάννης Ρίτσος
Ι
Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κι εγώ.

Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω.

Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.
...
Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.
*******
Αμοργός
Νίκος Γκάτσος
Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Εγώ που κάποτε σ΄άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ΄αγκάλιασα και χοράψαμε μες
στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο 
τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό
τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.
*******
Εσέναν η αγάπη σου...
Κώστας Μόντης
Εσέναν η αγάπη σου εν΄ πλάτανος λυσσιάρης

που χάρος εν τον καταλυεί,

την μιαν ημέρα κόφκεις τον,

την άλλην νάσου τον πολυεί.

Εμέναν η αγάπη μου εν’ τζέδρος αππωμένος,

που μιαν φοράν εβλάστησεν

τζ’ όσον τζιαι να βαστά

άμα τον κόψεις γέρημος μεινίσκει τζιαι καμένος

τζ’ εν ι-ξαναβλαστά.

8 Φεβ 2010

"Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας"...


Κλείνουν σήμερα τριάντα χρόνια από το θάνατο του μεγάλου Έλληνα τραγουδιστή Νίκου Ξυλούρη.
Του τραγουδιστή από τ΄Ανώγεια του Ρεθύμνου Κρήτης που έγινε σύμβολο της λεβεντιάς και της αντίστασης.Νίκο Ξυλούρη,ας μη σε ξεχάσουμε...

Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας  



    

Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης

Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης.
Εκείνοι που κάποτε θα ζήσουν εδώ που τελειώνουμε
αν τύχει και μαυρίσει στη μνήμη τους το αίμα και ξεχειλίσει
ας μη μας ξεχάσουν, τις αδύναμες ψυχές μέσα στ' ασφοδίλια.

Ας γυρίσουν προς το έρεβος τα κεφάλια των θυμάτων:
Εμείς που τίποτα δεν είχαμε θα τους διδάξουμε τη γαλήνη.
Ας μη μας ξεχάσουν.

1 Φεβ 2010

Κανεί πιον!


Είναι μέρες τώρα που στο μυαλό μου στριφογυρνάνε τα λόγια του Σενέρ: 
"Η ειρήνη έρχεται με την αδελφοσύνη, τη φιλία, την επικοινωνία, την ανεκτικότητα.
Το μίσος φέρνει μίσος, η εχθρότητα προκαλεί την εχθρότητα. Όπλα, βόμβες, εχθρότητα και μίσος μοίρασαν αυτό το όμορφο νησί. Περισσότερο μίσος και περισσότερη εχθρότητα σημαίνει περισσότερα δεινά και πόνος για τους Κυπρίους. Ας πούμε Αρκετά! Ως εδώ!"
Είναι από ένα άρθρο του Sener Elcil,του Γενικού Γραμματέα της KTOS που δημοσιεύεται στο έκτακτο τεύχος Γενάρης-Φεβράρης 2010, "Το καλέμι"(Έντυπο της Πλατφόρμας Ε/κ και Τ/κ Εκπ/κών "Ενωμένη Κύπρος").Μπορείτε να βρείτε σε ηλεκτρονική μορφή το έντυπο  στο Ιστολόγιο της Πλατφόρμας: http://www.scribd.com/doc/25303119/Kalemi-jan
Ο Σενέρ γράφει για το φίλο του τον Παύλο όσα,ίσως, δεν μπορέσαμε  να γράψουμε όλοι εμείς.Για την οδύνη,τον απροσμέτρητο πόνο,τον σπαραγμό της απώλειας.Γράφει για τον Τεύκρο,το νεαρό παλικάρι με τα ξεχωριστά χαρίσματα,που "μας άφησε μήνυμα" να απαιτήσουμε να ζούμε ειρηνικά...
Διαβάζω τα λόγια σου ξανά και ξανά Σενέρ.Για τον πόνο που είναι ίδιος για όλους τους ανθρώπους,για την ειρήνη και την αδερφοσύνη που θα΄ ρθουν,άμα το θέλουμε πραγματικά κι άμα ενώσουμε τις φωνές μας,μαζί με τη δική σου,μαζί με τη φωνή του Τεύκρου...
Κι όπως λέει κι ο ποιητής:
"Με τούτη την αγάπη,λέω,πως μια μέρα,οι ξύλινοι σταυροί
θα μπουμπουκιάσουν τριαντάφυλλα--ναι,κι ο δικός μου ο
σταυρός,ο καμένος,ο πέτρινος
με τούτη,λέω την αγάπη μια μέρα θα λυγίσουμε
κείνους που φέρνουν τ΄άδικο και σπέρνουνε το μίσος".
(Γιάννης Ρίτσος,Αποχαιρετισμός)

Κανεί πιον!
Ακόμη ένα συνηθισμένο πρωινό του Σαββάτου, νιώθoντας τη δροσερή πνοή του Φθινοπώρου, έκανα τα σχέδιά μου για τη μέρα. Σκεφτόμουνα πώς θα μπορούσα να περάσω λίγο χρόνο με την οικογένειά μου, αφού δεν είχαμε τη δυνατότητα να είμαστε μαζί αρκετά, κάτι που με στεναχωρεί. Ξαφνικά, τρόμαξα από τον ήχο του κινητού μου. Ο Αλί μου είπε τα δυσάρεστα νέα.
Ο γιος του Παύλου, που ήταν στο στρατό…… είναι νεκρός.
Τον ρώτησα πώς...
Αυτοπυροβολήθηκε, μου είπε ο Αλί.
Πάγωσα κοκαλωμένος από τρόμο. Γενικά πάντοτε θεωρούσα τον εαυτό μου ήρεμο και ψύχραιμο άνθρωπο. Ένιωσα να παγώνει το αίμα μου, το μυαλό μου να θολώνει, όλα έρχονται στο μυαλό μου σαν ταινία.
Ο Παύλος. Ο αγαπητός μου φίλος ο Παύλος. Ένας θεός ξέρει πόσο υποφέρει τώρα, αυτός και η οικογένεια του. Τι μεγάλη τραγωδία, μια αβάστακτη θλίψη. Μπορούσα να νιώσω το κάθε τι στο πετσί μου.
Ο αγαπητός μου φίλος, ο Παύλος, ένας αληθινός Κύπριος με την όλη στάση του και τις αρχές του. Πάντα διαλέγει τις κατάλληλες λέξεις στις ομιλίες του. Σε κάθε δράση, σε κάθε κατάσταση πάντα δίπλα μας, να μοιράζεται μαζί μας τις απόψεις του με συνέπεια, ανεκτικότητα και ανθρωπιά, ένας πραγματικός Κύπριος. Σκέφτομαι τώρα πόσο θα θρηνεί. Εμείς που πιστεύουμε ότι η Ειρήνη είναι μια αξία και μια πράξη ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό και τις διακρίσεις... τώρα πόνος...Γιατί;
Ο Παύλος ..τιμωρείται τώρα γιατί πάλευε υπέρ της αποστρατικοποίησης, ενάντια σε κάθε είδος μιλιταρισμού για τόσα χρόνια; Πάλευε γιατί δεν ήθελε άλλες μητέρες και πατεράδες να κλάψουν, δεν ήθελε άλλες κατεστραμμένες και εκτοπισμένες οικογένειες. Φτάνει πια… Γιατί ο Θεός να δώσει τόση λύπη και πόνο στον Παύλο;  Σ' έναν άνθρωπο όπως ο Πάυλος;
Γιατί όχι σ' αυτούς που είναι υπεύθυνοι για την τραγωδία, σ΄αυτούς που έκαναν πολιτική πάνω στο αίμα και τα δάκρυα των ανθρώπων, που προκάλεσαν μίσος; Όχι, αυτή η σκέψη είναι λανθασμένη. Δεν είναι γι' αυτό που αγωνιζόμαστε, για να βάλουμε τέρμα στα βάσανα και τα δεινά όλων των ανθρώπων;
Δεν θυμάμαι πώς έτρεξα έξω από το σπίτι και πώς, οδηγώντας το αυτοκίνητό μου συγχυσμένος μέσα στις σκέψεις μου, έφτασα στη Λευκωσία. Δεν θυμάμαι πώς... Καταράστηκα τα συρματοπλέγματα, τους αμμόσακκους και τα πολυβολεία καθώς περνούσα το Λήδρα Παλάς.
Συνάντησα το φίλο μου τον Κωστή. Αυτή τη φορά βρήκα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του να διαγράφονται πιο βαθιά. Μου είπε ότι αγόρασε ένα μαύρο πουκάμισο εδώ και αρκετό καιρό και θα το φορούσε τώρα για πρώτη φορά. Πήγαμε όλοι στην εκκλησία, όπου θα γινόταν η κηδεία. Κοιτούσα τον κόσμο από το σημείο που στεκόμουν κάπου σε μια γωνιά. Για μια ακόμη φορά αντιλήφθηκα ότι η λύπη και ο πόνος και τα δάκρυα δεν έχουν εθνικότητα, η θλίψη και ο πόνος είναι κοινός.
Η μυστικιστική ατμόσφαιρα της εκκλησίας, οι προσευχές του ιερέα, το αναφιλητό των ανθρώπων και το θυμιατό να ξορκίζει το κακό, όλα αυτά έκαναν το βάρος ασήκωτο. Ξαφνικά κάτι πέρασε από το μυαλό μου: δύσκολες στιγμές που περάσαμε με τη σύζυγό μου μεγαλώνοντας το παιδί μας, νύκτες χωρίς ύπνο, όταν η κόρη μου ήταν άρρωστη και  νιώθαμε κι εμείς άρρωστοι μαζί της. Σκέφτηκα τη χαρά της που μας κάνει και μας πιο χαρούμενους. Τι αβάστακτος πόνος και θλίψη να χάνεις το παιδί σου!
Όταν είδα τις πολλές σημαίες και τα εθνικά σύμβολα γύρω από τους τάφους ανθρώπων που πέθαναν κατά τη διάρκεια του πολέμου, θυμήθηκα τα δικά μας κοιμητήρια. Ο θρήνος και το κλάμα της μητέρας, τα βουρκωμένα μάτια του φίλου μου του Παύλου, στη διάρκεια της ταφής, ο λυγμός του καθώς με αγκάλιαζε, μου χάραξαν την καρδιά με ένα σημάδι που θα με συνοδεύει μέχρι το τέλος της ζωής μου.
Οι στρατιώτες στην πύλη του κοιμητηρίου, οι αξιωματικοί, η μεγάλη σημαία πάνω στο βουνό ακριβώς μπροστά μας, η λέξη “commando” γραμμένη, συρματοπλέγματα, σύνορα, εθνικιστικές ομιλίες, σημαίες, πατρίδα, μάρτυρες...
Τίποτα δεν φέρνει πίσω τον γιο του Παύλου.
Μια σφαίρα του G3, που κοστίζει μερικά σεντς, βάζει τέλος σε μια νέα ζωή, καταστρέφει το ελπιδοφόρο μέλλον μιας ολόκληρης οικογένειας. Για πόσο ακόμη θα συμβαίνει αυτό; Πόσοι άλλοι θα πεθάνουν; Πόσες άλλες οικογένειες θα υποφέρουν; Η ειρήνη δεν έρχεται με όπλα, σημαίες και βόμβες. Η ειρήνη έρχεται με την αδελφοσύνη, τη φιλία, την επικοινωνία, την ανεκτικότητα.
Το μίσος φέρνει μίσος, η εχθρότητα προκαλεί την εχθρότητα. Όπλα, βόμβες, εχθρότητα και μίσος μοίρασαν αυτό το όμορφο νησί. Περισσότερο μίσος και περισσότερη εχθρότητα σημαίνει περισσότερα δεινά και πόνος για τους Κυπρίους. Ας πούμε ΑΡΚΕΤΑ! ΩΣ ΕΔΩ!
Ας μην υποφέρουν άλλοι Παύλοι πια.
Ας μην θρηνήσουν άλλες μητέρες.
Şener Elcil