31 Δεκ 2010

Χρόνια Πολλά!

Φιλοτέχνηση κάρτας:Ανδρέας Λοφίτης

"Η λύπη είχε την τιμητική της
την τελευταία μέρα του χρόνου...
......
ωδή στη λύπη
καθώς εν τη εκπνοή του
ο χρόνος μετουσιώνεται σε αιωνιότητα..." .
(σκόρπιοι στίχοι από ποιητικές μου απόπειρες)

Από τις χριστουγεννιάτικες ευχές πάμε κατευθείαν στις πρωτοχρονιάτικες...
Για πότε πέρασαν οι μέρες ούτε που το καταλάβαμε.Ούτε που προλάβαμε να πούμε ένα γεια,να κάνουμε μια ανάρτηση για τις τελευταίες μέρες του χρόνου.Πάντα οι στερνές μέρες του Δεκέμβρη κάθε χρόνου είναι υπερβολικά γεμάτες, λες και επί τούτου συσσωρεύονται σ΄αυτές όλες οι υποχρεώσεις.
Ο χρόνος...το τι σημαίνει για τον καθένα,το πώς τον μετρά ο καθένας...
Και τι να πει κανείς τέτοιες ώρες...
Για τις προσδοκίες και τις ευχές όλων για καλύτερη νέα χρονιά;
Μακάρι...
Να αποφύγουμε τις κοινότοπες,τις κλισαρισμένες, τις"copy-paste" ευχές...
Γίνεται;
Τουλάχιστον να ξαναβρούμε την ανθρωπιά,την ειλικρίνεια,την ντομπροσύνη...
Να μάθουμε...Στ΄αλήθεια,τόσα πολλά τα κενά και οι ώρες δεν επιτρέπουν τους διδακτισμούς.
Ας είναι,με τούτα και με κείνα,ατάκτως ερριμμένα μας βρίσκει, εντός ολίγων ωρών,ο νέος χρόνος.
Εύχομαι σε όλους σας καλώς να τον υποδεχθείτε,
Καλή Χρονιά και Χρόνια Πολλά!!! 
Με πολλή αγάπη!

24 Δεκ 2010

Για τα Χριστούγεννα

 *****

Γενέθλια
Κική Δημουλά

Η μέρα που γεννήθηκες
αναπαρίσταται, Θεάνθρωπέ μου

κάποιο άστρο
θαμπό από το άθεον όζον
σε ψάχνει

οι μάγοι δε θυμούνται
αν γέρασαν ή έχουν πεθάνει

τα ξυλιασμένα δάχτυλα του θαύματος
ρωτούν πού είναι η φάτνη

κι εγώ εκεί σκυμμένη
μεσ στο προσκύνημα της αναζήτησής σου
σε μια συμμετοχή απαρατήρητη
μοναχική

δεν το αρνούμαι νιώθω να διαπερνά
 και του δικού μου σώματος
την ξυλιασμένη δυσπιστία

η σεβαστή,  ασύλληπτη του θαύματος
θερμαντική  ανάγκη
……..
[Από την ποιητική συλλογή "Τα εύρετρα",απόσπασμα]

******
Η λιποταξία της Χιονάτης

Έτσι
χωρίς ποτέ να μου διαβάσεις παραμύθια
όπως χωρίς σε μεγαλώσανε και σένα
σπαρτιάτικα - ενώ καλοπερνούν τα ψέματα
και ψέμα ότι τρέφονται με μέλανα ζωμό.
Τρέφονται με τις ανάγκες μας
ανώτερες κι από βασιλικό πολτό.


Σε νυχτωμένο δάσος σε άφησε ο ποιος
και συ δε ρώτησες ποτέ κανένα παραμύθι
πώς να διαφύγεις και από πού.
Και μόνο φόβοι
δίνανε στους φόβους σου κουράγιο
εκεί αμετακίνητη να μένεις
στου ανέμου τα μουγκρίσματα
τη νύχτα όσο ξέσκιζε των δέντρων τα κλαδιά
τα ώτα και τα χρόνια.


Έτσι ακριβώς μεγάλωσες και μένα,
σπαρτιάτικα, με νυχτωμένου δάσους
τον μέλανα ζωμό
δε μ΄έστειλες ποτέ σε παραμύθι
να διαφύγω από πού.


Κι εγώ όπως εσύ ποτέ δε διανοήθηκα
σπιτάκι φωτισμένο στο βάθος να διακρίνω
ποτέ δεν μπήκα στης Χιονάτης τη δανεική οδό
δε χώθηκα ποτέ σε ξένη σούπα
να κοιμηθώ
ούτε ξεπαγιασμένη καταβρόχθισα
μικρόσωμο κρεβάτι με νάνους σκεπασμένο
για να κρατιέται ζεστουλό.


Μάνα, λες να είναι
κληρονομική η πραγματικότης;
[Από την ποιητική συλλογή "χλόη θερμοκηπίου"]
******
Χριστούγεννα με ποίηση και μουσική...
Χρόνια Πολλά!

12 Δεκ 2010

Βροχή μου εσύ...


Την περιμέναμε την βροχή.Ανησυχούσαμε πως μας ξέχασε ο φετινός χειμώνας.Μα επιτέλους εμφανίστηκε.Κι ας μας βρήκε κάπως απροετοίμαστους.
Πάλι καλά,να λέμε!Τώρα δε θα λέμε σχεδόν χειμώνας...Ευτυχώς!

Η βροχή ενέπνευσε ποιητές και καλλιτέχνες.Με μια αίσθηση μελαγχολίας, συνήθως, για το καλοκαίρι που πέρασε ή με μια διάθεση ενδοσκόπησης.Συχνά, πάλι, συνάπτεται με τη λύτρωση και την έντονη ανάγκη για κάθαρση.Κάπως έτσι λειτουργεί συμβολικά το νερό.Και βέβαια, η πολυσημία του χειμώνα δεν εξαντλείται εδώ.Ο έρωτας,ο θάνατος,η ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις βρίσκουν μοναδικές πηγές έμπνευσης.
Για τη βροχή μιλάνε και οι στίχοι της Κικής Δημουλά που ακολουθούν.Μια βροχή που την εκλαμβάνει με το δικό της ξεχωριστό τρόπο.


Τα πάθη της βροχής
Κική Δημουλά
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μου’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα να’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Από τη συλλογή "Το λίγο του κόσμου"(1971)
********
Απροσδοκίες
Κική Δημουλά
Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.
Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.
Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιο μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.
Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.
...........
Με ρωτάει ο καιρός
από πού θέλω να περάσει
πού ακριβώς τονίζομαι
στο γέρνω ή στο γερνώ.
Αστειότητες.
Κανένα τέλος δεν γνωρίζει ορθογραφία.
.......
Από τη συλλογή "Χαίρε ποτέ" (1988)
*******
Αντίγραφο Χειμώνα
Κική Δημουλά
Χειμώνας.
Ο δριμύς ετούτος αφορισμός
φαίνεται να πλήττει
την παρούσα φωτογραφία

σα να κρυώνω
αν και δείχνω ζεστά ντυμένη
με το χειμωνιάτικο παλτό μου
.........
Από τη συλλογή "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως"(2007)
*******
Όχι μόνο ποίηση αλλά και τραγούδια για τη βροχή γράφτηκαν πολλά.
 Πάλι βρέχει


****** 

Βροχή


****** 

Κάθε φορά που θα΄ρθεις βρέχει 


9 Δεκ 2010

Ημερίδα: Νέο-Φασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο-πορεία,εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις.


 Δελτίου τύπου της Αντιφασιστικής Πρωτοβουλίας

Ημερίδα: Νεο-Φασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο
πορεία, εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις


Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία οργανώνει ημερίδα με τίτλο: Νεο-Φασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο. Πορεία, εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις.

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
Πολυδύναμο Κέντρο Λευκωσίας (παρά την Πύλη Αμμοχώστου)
14:00 – 20:00 

Το επίκαιρο θέμα του νέο-φασισμού θα απασχολήσει την ημερίδα για την εμφάνιση, την πορεία και την εξέλιξη της φασιστικής απειλής στην Ευρώπη και την Κύπρο. Πανεπιστημιακοί, ερευνητές, εκπαιδευτικοί και πολιτικοί παρουσιάζουν την ιστορική πορεία και αναλύουν το φαινόμενο στο χτες και το σήμερα με σκοπό την ανάδειξη των πολλαπλών εκφράσεών του και την σχέση του με τις σημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή και Κυπριακή κοινωνία.

Στόχος της ημερίδας πέρα από την παρουσίαση και ανάλυση ιστορικών και σύγχρονων στοιχείων, είναι η συζήτηση για την κατανόηση του φαινομένου, τους τρόπους και τις δυνατότητες ενημέρωσης και αντιμετώπισης των διαφόρων εκφράσεών του σήμερα.

Στον χώρο της εκδήλωσης θα υπάρχει έκθεση φωτογραφίας και θα γίνονται προβολές, ενώ στο διάλειμμα θα προσφερθούν φαγητό και ποτά.

Πρόγραμμα Ημερίδας:
 
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
Πολυδύναμο Κέντρο Λευκωσίας (παρά την Πύλη Αμμοχώστου)
14:00 - 20:00  

14:10 - 14:30  
Εισαγωγή Ημερίδας:
·    Ο φασισμός ως ιστορική πραγματικότητα και ως επίκαιρη απειλή
Σταύρος Τομπάζος, Πανεπιστήμιο Κύπρου

14:30 - 15:15  
 Πρώτο Μέρος: Ιστορική Παρουσίαση
·    Η οργάνωση Χ και ο νεοφασισμός στην Κύπρο
Ρολάνδος Κατσιαούνης, Ιστορικός
·    Ξενοφοβία και πολιτική κουλτούρα στην Κύπρο
Μακάριος Δρουσιώτης, Δημοσιογράφος-Ερευνητής
·    Ακροδεξιές αντιλήψεις και αντίσταση στην Κύπρο την περίοδο της ελληνικής Χούντας
Τάκης Χατζηδημητρίου, Πολιτικός 

15:15 - 16:00  / Συζήτηση
Συντονισμός: Μιχάλης Μιχαήλ, Δημοσιογράφος-Ερευνητής

16:00 - 17:00  / Διάλειμμα

17:10 - 17:30 
Εισαγωγή δεύτερου μέρους
·    Η άκρα δεξιά στην Ευρώπη σήμερα
Αντώνης Έλληνας, Πανεπιστήμιο Κύπρου

17:30 - 18:30 
  Μέρος Δεύτερο: Οι Προκλήσεις του Σήμερα
·    Η αντιμετώπιση του ρατσιστικού εγκλήματος στην Κύπρο
Νίκος Τριμικλινιώτης, Παρατηρητήριο κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας
·    Ο ακροδεξιός λόγος στο διαδίκτυο   
Γρηγόρης Ιωάννου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής
·    Ο εθνικισμός στην ελληνοκυπριακή εκπαίδευση
Πάυλος Πάυλου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής
·    Οι συνθήκες όξυνσης του ρατσισμού και η απάντηση των αντιρατσιστών
Δώρος Πολυκάρπου, Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό

18:30 - 19:00 / Συζήτηση
Συντονισμός: Κωνσταντίνα Ζάνου, Ιστορικός  

Για περισσότερες πληροφορίες τηλ. 99380819, 99583947

4 Δεκ 2010

Ούτε φρονηματισμός,ούτε παροξυσμός-Για μια Ιστορία που "διδάσκεται" από τα συγκρουσιακά θέματα


Παραμένοντας  στο συμπόσιο για τα συγκρουσιακά θέματα στη διδασκαλία της Ιστορίας και στις εισηγήσεις που κατατέθηκαν σ΄αυτό,δημοσιεύουμε στη σημερινή μας  ανάρτηση την εισαγωγική ομιλία του Παύλου Παύλου.Ο Π.Παύλου είναι Φιλόλογος,συγγραφέας,ερευνητής.


Παύλος Παύλου
Ούτε φρονηματισμός, ούτε παροξυσμός – Για μια Ιστορία
που "διδάσκεται" από τα συγκρουσιακά θέματα

Εισαγωγική ομιλία  στην ημερίδα «Τα επίμαχα και τραυματικά
Θέματα στη διδασκαλία της Ιστορίας» – 27. 11. 2010 Chateau Status,Λευκωσία


Οι ιστορικοί συνήθως τρομάζουν με τις προοπτικές της επιστήμης τους, όταν αναλογίζονται την ιστορία της: Αναδύθηκε ως αυτόνομος επιστημονικός κλάδος το 19ο αιώνα "υπηρετώντας" τις λογικές και τις ανάγκες της ιδεολογίας του έθνους-κράτους. Άρα, η σημερινή αμφισβήτηση της ιδεολογικής μήτρας, κάνει μοιραία όλο και πιο κρίσιμες τις μετανεωτερικές επιστημολογικές ρήξεις γύρω από το βαθμό συνοχής της ιστορικής επιστήμης.

Η κριτική βέβαια πολλών μετανεωτεριστών πως η ιστοριογραφία είναι μια απλή κατασκευή, ένα είδος λογοτεχνικής δημιουργίας και όχι αναπαράσταση του παρελθόντος, φαντάζει ακραία και υπερβολική.  Φαντάζει όμως λιγότερο εξωφρενική, αν προσμετρήσουμε τις παρενέργειες του φρονηματιστικού προτάγματος στη διαδρομή της. Το ζήτημα δεν αίρεται ούτε αν αναθεματίσουμε το διάτρητο θετικισμό του Ranke, ούτε αν αποστασιοποιηθούμε από τον ανεστραμμένο θετικισμό του Carr.  Η φρονηματιστική λειτουργία είναι η κόκκινη κλωστή που διατρέχει το μεγαλύτερο μέρος του σώματος της ιστοριογραφίας, και πριν και μετά. Όσοι είναι έτοιμοι να καταφύγουν στο σήμερα για παρηγοριά, ας αναλογιστούν αυτό:  Η δημόσια αντίληψη για την Ιστορία και για το ρόλο της είναι ίσως σήμερα περισσότερο παρά ποτέ σαφής, αποπνικτική και εξόχως καθοριστική για το πώς δρουν οι ίδιοι οι λειτουργοί της ιστορικής επιστήμης.  Ίσως οι ιστορικοί είναι οι μόνοι που θεωρούν ότι έχουν άλλο ρόλο πέρα από το να φρονηματίσουν – εθνικά, ταξικά ή άλλως πως, πάντως ηθικά – τις νεότερες γενιές, μέσα από τα πάθη του παρελθόντος. Για να μη μιλήσουμε ακόμα και για τις εκρηκτικές διαστάσεις της επίδρασης ενός κλάδου της Ιστορίας, εκείνου της Δημόσιας Ιστορίας, πάνω στο υπόλοιπο σώμα της.

Φαίνεται πως πρέπει να αναστοχαστούμε στη βάση του αυτονόητου. Πως η Ιστορία ως λειτουργία και ως επιστήμη, δεν μπορεί παρά να ανταποκρίνεται σε συγκεκριμένες ανάγκες των εκάστοτε κοινωνιών – και εδώ μπαίνει το ζήτημα «ποιες από τις ανάγκες» -  αλλά και ότι οι λειτουργοί της, αν δε θέλουν να ενεργούν ούτε ως εθνικοί φρονηματιστές ούτε ως οι προμηθευτές του σχετικισμού, οφείλουν να επιμείνουν σε αυτό που λέμε – τετριμμένα συνήθως – ανάπτυξη ιστορικής συνείδησης, ιστορικής κουλτούρας και κριτικής σκέψης. Δεξιότητες που μπορούν και πρέπει να βρίσκουν ένα αντίκρισμα στο σήμερα, μέσα από τη δυνατότητα κατανόησης των μηχανισμών του κόσμου και της σκέψης, δια της Ιστορίας. Αυτό βέβαια, προϋποθέτει πάντα μια βαθειά συνείδηση διαφοροποίησης από την κανονιστική πρακτική και κατά το δυνατόν απαλλαγής από τη δουλεία στα κυρίαρχα ρεύματα – ακόμη και τα επιστημολογικά –, τον κυρίαρχο λόγο και ιδεολογία. Έτσι, τόσο για τον ερευνητή ή τον διδάσκοντα, όσο και για τον διδασκόμενο, η Ιστορία έχει πιθανότητες να εξελιχτεί σε μια απελευθερωτική για τη σκέψη διαδικασία.

Ένα από τα βασικά όπλα του ιστορικού, τουλάχιστον ως δασκάλου, σ’ αυτή τη διαδρομή είναι η  μεθοδολογία, αλλά και το να διερωτάται διαρκώς γι’ αυτήν. Στο μεταίχμιο λοιπόν του εθνικοφρονηματιστικού αφενός και του σχετικιστικού αφετέρου ρόλου, ο εκπαιδευτικός που διδάσκει Ιστορία μπορεί να κάνει το πέταγμά του πάνω από τα κεραμίδια, όχι απαντώντας σε προκλήσεις, αλλά με τον τρόπο που θα απαντήσει σε προκλήσεις. Αν φεύγοντας με φόρα από τον ένα ρόλο χωθεί στην αγκαλιά ενός στερεοτυπικού άλλου, δεν έχει πετύχει τίποτα. Ο,τιδήποτε άλλο έξω από το κανονιστικό εθνικό αφήγημα δε σημαίνει εξ ορισμού κάτι λιγότερο παγιδευτικό. Αν από το «λέμε μόνο όσα δείχνουν πως είμαστε οι καλοί, οι δίκαιοι και οι ανώτεροι της ιστορίας» πάει κανείς στο «τα λέμε όλα επίπεδα και καταλήγουμε σε ένα πολτό»,  δεν έχει πετύχει και πολλά.

Η διδασκαλία συγκρουσιακών θεμάτων, αλλά και το άγγιγμα τραυματικών σημείων της ιστορικής συνείδησης, είναι ένα πολύ σημαντικό στάδιο γι’ αυτή τη διαδικασία ας πούμε «απελευθέρωσης» της Ιστορίας. Και οι επιστημολογικές και διδακτικές του προσεγγίσεις δεν είναι απλά διαδικαστικό ζήτημα, είναι εξόχως ουσιαστικό.  Μέσα από την προσέγγιση τέτοιων θεμάτων, ο δάσκαλος της Ιστορίας μπορεί να διδαχθεί και ο ίδιος το δρόμο πέρα από τον στείρο εθνικισμό και φρονηματισμό, αλλά και να κρατηθεί έξω από τα πηγάδια είτε της στείρας έντασης, είτε του μηδενιστικού σχετικισμού. Θα έχει δε πετύχει πολλά αν φροντίζει στη διαδρομή να ακούει διαρκώς την ανάσα των μαθητών ή των φοιτητών του.
   Έχω την εντύπωση πως το βιβλίο των Κόκκινου, Μαυροσκούφη, Γατσωτή και Λεμονίδου δίνει ακριβώς τη δυνατότητα και για τα δυο: Μέσα από τη θεωρητική και επιστημολογική προσέγγιση του ζητήματος «διδασκαλία συγκρουσιακών θεμάτων», οπλίζει τον εκπαιδευτικό στην αναζήτηση του άλλου δρόμου. Και μέσα από τις διδακτικές προσεγγίσεις και τη σχετική προβληματική τον βοηθά να πορευτεί μαζί με τους μαθητές ή φοιτητές του.

Κανείς δεν ισχυρίζεται πως το εγχείρημα είναι εύκολο. Ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη τη δύσκαμπτη παροντική έλξη που ασκείται στους νέους, τη δύναμη των εναλλακτικών αντιλήψεων (alternative ideas/ perceptions), αλλά και τη συνύφανση της νεότητας με την τελεολογία. Ίσα-ίσα όμως που η διαδικασία προσέγγισης συγκρουσιακών θεμάτων συμβάλλει και στην αποδόμηση των νοητικών εμποδίων, στο ξεπέρασμα του κάθε τοίχου που αναστέλλει το άνοιγμα της σκέψης προς το «άλλο». Είναι μάλιστα μια διαδικασία η οποία οπλίζει το μυαλό με τα αξιολογικά εκείνα εργαλεία που είναι απαραίτητα για να μη βρίσκουν δικαίωση τα φοβικά σύνδρομα μέσα από την απειλή της «ισοπέδωσης».  Μόνο έτσι χτίζονται κοινωνίες πολιτών που δεν έχουν ανάγκη από «νόμους της μνήμης» για να ρυθμίζουν το σήμερα.

28 Νοε 2010

"Τα επίμαχα και τραυματικά θέματα στη διδασκαλία της Ιστορίας"(3)

Γ.Κόκκινος,Ν.Κιζίλγιουρεκ,Π.Παύλου,Δ.Μαυροσκούφης,Χ.Μακρυγιάννη
Πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το συμπόσιο με θέμα "Τα επίμαχα και τραυματικά θέματα στη διδασκαλία της Ιστορίας" που διοργάνωσε ο ΟΙΔΕ χθες(27/11/10) στη Λευκωσία.Για το συμπόσιο δείτε προηγούμενες αναρτήσεις εδώ και εδώ.
Η αίθουσα του Chateau Status ήταν κατάμεστη,οι εισηγήσεις που κατατέθηκαν ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες και η συζήτηση που ακολούθησε έδειξε ότι το επίμαχο αυτό θέμα απασχολεί και προβληματίζει.
Το Πρώτο μέρος "Τα συγκρουσιακά θέματα στη διδασκαλία της Ιστορίας" με αφορμή το ομώνυμο βιβλίο των Κόκκινου,Μαυροσκούφη,Γατσωτή και Λεμονίδου περιλάμβανε χαιρετισμό της Προέδρου του ΟΙΔΕ Χαράς Μακρυγιάννη,παρέμβαση από τον Παύλο Παύλου και τρεις εισηγήσεις από τους Ν.Γιζίλγιουρεκ,Δ.Μαυροσκούφη και Γ.Κόκκινο.
Το Δεύτερο μέρος περιλάμβανε παρέμβαση από την Μελτέμ Ουνουκράν και Πορίσματα ερευνών για τη διδασκαλία των επίμαχων ιστορικών γεγονότων από τους:Μιχαλίνο Ζεμπύλα,Χάρη ψάλτη και Ρένα Χόπλαρου.
Συγχαρητήρια στους διοργανωτές και ελπίζουμε ότι θα ακολουθήσουν και άλλα συνέδρια με παρόμοια θέματα!
Εμείς θα επανέλθουμε,σύντομα, με αποσπάσματα και περιλήψεις των εισηγήσεων.

Από το Πρώτο μέρος του συμποσίου.Διακρίνονται:Γ.Κόκκινος,Ν.Κιζίλγιουρεκ,Π.Παύλου,Δ.Μαυροσκούφης
 
Στη φωτογραφία και η Πρόεδρος του ΟΙΔΕ Χαρά Μακρυγιάννη      


Από την κατάμεστη αίθουσα
Και εδώ...
Π.Παύλου και Γ.Κόκκινος
Από το Δεύτερο μέρος του συνεδρίου.Χ.Ψάλτης,Μ.Ονουκράν.Ρ.Χόπλαρου,Μ.Ζεμπύλας

25 Νοε 2010

Συνέδριο προς τιμήν της Άννας Φραγκουδάκη


Πολλές φορές σ΄αυτό το ιστολόγιο μιλήσαμε για την πολύ ξεχωριστή φίλη,την Άννα Φραγκουδάκη.Με αφορμή τα βιβλία της,τη συμμετοχή της σε συνέδρια στην Κύπρο,το sms της κάθε Σάββατο στο Βιβλιοδρόμιο των  Νέων.Αυτή τη φορά, η αναφορά μας γίνεται,γιατί προς τιμήν της διοργανώνεται ένα συνέδριο.Και την άξιζε αυτή την τιμή η Άννα Φραγκουδάκη!
"Κοινωνικές επιστήμες,εκπαιδευτική δράση και πολιτική παρέμβαση
Συνέδριο προς τιμήν της Άννας Φραγκουδάκη".
Διοργανώνεται από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών,Τμήμα Εκπ/σης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία,Διδασκαλείο Νηπιαγωγών Αθηνών.
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010, ώρα: 9.30 -20.00
Κεντρικό κτίριο Πανεπιστημίου Αθηνών,Πανεπιστημίου 30

23 Νοε 2010

"Ιστορικές και πολιτισμικές διαστάσεις στην προσέγγιση του τραυματικού και επίμαχου παρελθόντος..."Γ.Κόκκινος

Σαν συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης οι "Επισημάνσεις" δημοσιεύουν σήμερα ένα απόσπασμα από την εισήγηση που θα καταθέσει στο συμπόσιο ο κ.Γιώργος Κόκκινος.Τον ευχαριστούμε θερμά για την παραχώρηση.


"Ιστορικές και πολιτισμικές διαστάσεις στην προσέγγιση του τραυματικού και επίμαχου παρελθόντος. Η συμβολή του Μισέλ ντε Σερτώ, της ιστορίας του παρόντος χρόνου και της δημόσιας ιστορίας"

  Δεν είμαι από αυτούς που μιλούν με «αλληγορίες και παραβολές», όπως θα έλεγε ο Γιώργος Σεφέρης. Παραδόξως όμως επέλεξα να ολοκληρώσω την προσέγγισή μου κάνοντας χρήση αυτών ακριβώς των ρητορικών τεχνικών.
    Ο κοινωνικός ανθρωπολόγος Μarcel Detienne στο βιβλίο του Συγκρίνοντας τα μη συγκρίσιμα (1) μας δίνει ένα εύστοχο παράδειγμα διπλής / συνδυαστικής προσέγγισης, χρήσιμης, κατά τη γνώμη μου, όταν πρόκειται για την αντιμετώπιση τραυματικών και επίμαχων ιστορικών γεγονότων.
    Με αφορμή τη λατρεία του Ποσειδώνα και της Αθηνάς, οι οποίοι, ως γνωστόν, προσαγορεύονταν από τους Αθηναίους Ίππιος και Ιππία αντίστοιχα, ο Detienne επισημαίνει ότι ο συνδετικός νοηματικός κρίκος στις δυο αυτές συσχετικές αλλά ταυτόχρονα και αντίπαλες λατρείες ήταν το γεγονός ότι το άλογο παραπέμπει τόσο στην τυφλή και ανεξέλεγκτη ζωώδη δύναμη, οπότε αντιστοιχεί στην ισχύ, την τραχύτητα, το πάθος και την εκρηκτικότητα του θεού της θάλασσας, όσο και στην υποταγή της φύσης, την ήρεμη δύναμη, την εκπαίδευση και την εργασία, οπότε αντιστοιχεί στον κόσμο της πολυμήτιος/ιδος Αθηνάς. Αρκεί να μη λησμονούμε βεβαίως ότι ακόμα και τα οικόσιτα ζώα ποτέ δεν απεμπολούν την συγκαλυμμένη άγρια φύση τους.
  Εάν μεταφέρουμε το δυιστικό αλλά και συμπλεκτικό αυτό σχήμα στον δικό μας κώδικα, στην πρώτη περίπτωση θα μιλούσαμε για τον κατακλυσμό της μνήμης από τη διχοστασία και το τραύμα ή για το καθήκον της μνήμης, την καθήλωση δηλαδή σε ένα παρελθόν που είναι αιώνια παρόν, ενώ στη δεύτερη περίπτωση θα μιλούσαμε για την επώδυνη, αλλά και εν μέρει τουλάχιστον λυτρωτική επεξεργασία της μνήμης, η οποία, ωστόσο, δεν μπορεί να εξαλείψει, αλλά μόνο να καταπραϋνει και ίσως να επουλώσει επιφανειακά και με τον καιρό το τραύμα. Όπως λοιπόν δεν επιτρέπεται να αφήσουμε την τυφλή μνήμη και τις αντιθετικές φορτίσεις για το παρελθόν να κατακλύσουν το συλλογικό φαντασιακό και τον δημόσιο λόγο, πράγμα που θα σήμαινε στις ακρότατες συνέπειές του ρήξη των συνεκτικών δεσμών μιας κοινωνίας, εξίσου δεν επιτρέπεται να φαντασιωνόμαστε –σε πείσμα μάλιστα των λεπτών χειρισμών που επιβάλλεται να κάνουμε όταν προσεγγίζουμε συλλογικά τραύματα, ταμπού ή διχαστικά βιώματα- ότι θα γίνει ποτέ δυνατή η πλήρης αποδέσμευση από το άγος και το άχθος της Ιστορίας. 
Αυτό που χρειάζεται να ανασύρουμε από τα σκότη της συλλογικής ψυχής μετατρέποντάς το σε πεδίο συλλογικής παρατήρησης και αυτογνωσίας, δεν θα γίνει ποτέ –όσο και να το θέλουμε- καλόβολο αντικείμενο στις προθήκες των μουσείων. Θα διατηρήσει την «άγρια φύση» του που όμως εμείς οφείλουμε και μπορούμε να ελέγξουμε, να υποτάξουμε.
  Είναι προφανές ότι διαφωνώ με όσους θεωρούν ότι η δημόσια διαβούλευση για το επίδικο παρελθόν και προπαντός η πολιτική βούληση τόσο σε ενδοκρατικό όσο και σε διακρατικό ή υπερεθνικό επίπεδο μπορούν αφ’ εαυτών να αφοπλίσουν το εκρηκτικό φορτίο του τραύματος ή της σύγκρουσης.
  Μιλώντας πάλι αλληγορικά, με τα λόγια όμως του Ζυλ Μισλέ αυτή τη φορά, όπως τα μεταφέρει ο τόσο ιδιότυπος και τόσο αγαπημένος μου Μισέλ Σερτώ, θα πω ότι «όταν στα τέλη της Αρχαιότητας κατέρρευσε η αριστοκρατία των μεγάλων θεών του Ολύμπου, δεν παρέσυρε καθόλου στην πτώση της το πλήθος των αυτόχθονων θεών, την πλέμπα των θεών που εξακολουθούσαν να έχουν στην κατοχή τους την απεραντοσύνη της εξοχής και των δασών, των βουνών και των πηγών, και συγχέονταν ενδόμυχα με τη ζωή του τόπου. Οι θεοί αυτοί κατοικούσαν στην καρδιά μιας βελανιδιάς, στα φευγαλέα, βαθιά νερά, και δεν γινόταν να εκδιωχθούν... Πού βρίσκονται; […] κυρίως στο σπίτι. 
Διατηρούνται στα μύχια των οικιακών συνηθειών».(2) Με άλλα λόγια, η βία και οι εφιάλτες της Ιστορίας αρέσκονται να κρύβονται στη βιωμένη εμπειρία και στη στοιχειωμένη μνήμη του αίματος, στον περίκλειστο κόσμο των στοιχειωδών κοινωνικών κυττάρων, ιδίως όταν κηρύσσονται αποσυνάγωγοι από τους θεσμούς και τις μακροδομές. Τα μάγια λύνονται μόνο όταν σπάσουν οι περισσότεροι κρίκοι αυτής της αρνητικής κληρονομιάς που διαχέεται στις καθημερινές πρακτικές, όταν το μίσος πάψει να κυκλοφορεί στην ίδια την ανάσα των ανθρώπων, όταν οι επιζώντες της καταστροφής εκλείψουν βιολογικά και ταυτόχρονα οι κληρονόμοι τους δεν έχουν προλάβει να βιώσουν την ιστορία των γεννητόρων τους ως δευτερογενές τραύμα αρθρώνοντας πολιτικές ταυτότητας που ζητούν δικαίωση ή εκδίκηση.
Επομένως, στους φωτισμένους ιστορικούς, κοινωνικούς επιστήμονες, εκπαιδευτικούς, καλλιτέχνες και –ας ελπίσουμε- πολιτικούς αρμόζει μόνο η προετοιμασία των όρων για την αναπόφευκτη διαδοχή στη σκυταλοδρομία της μνήμης, όπως επίσης η πρωτοβουλία και η ευθύνη για τη δημιουργία των νέων συνεκτικών δεσμών, του συγκολλητικού ιστού που θα αντικαταστήσει τη σαπισμένη ψίχα του παλιού συλλογικού εαυτού μας.     
.................
 1. Marcel Detienne, Συγκρίνοντας τα μη συγκρίσιμα, μετάφραση Πελαγία Μαρκέτου, Μεταίχμιο, Αθήνα 2003, 98-99.
2. Μισέλ ντε Σερτώ, Επινοώντας την καθημερινή πρακτική. Η πολύτροπη τέχνη του πράττειν, πρόλογος Λυς Ζιάρ, μετάφραση Κική Καψαμπέλη, Σμίλη, Αθήνα 2010, 307-308.
 
Σύντομο βιογραφικό:

Ο Γιώργος Κόκκινος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1960. Είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Ιστορίας και Διδακτικής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Έχει εκδώσει μεταξύ άλλων τα βιβλία: Η φασίζουσα ιδεολογία στην Ελλάδα (Παπαζήσης 1989), Ο πολιτικός ανορθολογισμός στην Ελλάδα (Τροχαλία 1996), Από την Ιστορία στις ιστορίες (Ελληνικά Γράμματα 1998), Αναζητώντας την Ευρώπη (Μεταίχμιο 2000), Διδακτικές προσεγγίσεις στο μάθημα της Ιστορίας (Μεταίχμιο 2000, 2η έκδοση), Επιστήμη, Ιδεολογία, Ταυτότητα (Μεταίχμιο 2003). Είχε επίσης την επιμέλεια των βιβλίων Διεπιστημονικές προσεγγίσεις στη Μουσειακή Αγωγή (Μεταίχμιο 2002, σε συνεργασία με την Ευγενία Αλεξάκη) και Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας. Ανθολόγιο (Βουλή των Ελλήνων 2002, σε συνεργασία με την Ελένη Κορομηλά). Άρθρα και βιβλιοκρισίες του έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά Μνήμων, Σύγχρονα Θέματα, θεωρία και Κοινωνία, Φιλολογική κ.ά. Η επιστημονική του δραστηριότητα αφορά την ιστορία των πολιτικών ιδεών τον 19ο και τον 20ό αιώνα, τη διδακτική της ιστορίας, την ιστορία των αντιλήψεων για το σώμα και τη σωματική αγωγή και την ιστορία της εκπαίδευσης.
........................

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Νοόγραμμα το βιβλίο:
Τα συγκρουσιακά θέματα στη διδασκαλία της Ιστορίας,του οποίου είναι ένας από τους συγγραφείς.
Συγγραφείς:   Γιώργος Κόκκινος -  Παναγιώτης Γατσωτής -  Δημήτρης Μαυροσκούφης -  Έλλη Λεμονίδου
Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου διαβάζουμε:
Με το βιβλίο αυτό επιχειρούμε να εξετάσουμε ορισμένα από τα καίρια θέματα του ιστορικού γραμματισμού, με εστίαση στο θεωρητικό υπόβαθρο και τις στρατηγικές διδασκαλίας επίμαχων και συγκρουσιακών θεμάτων, καθώς και στη μάθηση που βασίζεται στην επίλυση προβλημάτων. Άλλωστε, η ίδια η φύση της ιστορίας είναι συγκρουσιακή, το ιστορικό παρελθόν συχνά αμφισβητούμενο, οι ιστορικές ερμηνείες αμφιλεγόμενες, ενώ πολλά από τα σύγχρονα προβλήματα έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν.

20 Νοε 2010

"Τα επίμαχα και τραυματικά θέματα στη διδασκαλία της Ιστορίας"


"Τα επίμαχα και τραυματικά θέματα στη διδασκαλία της Ιστορίας".
Αυτός είναι ο τίτλος του συμποσίου που διοργανώνει ο Όμιλος Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας το ερχόμενο Σάββατο(27-11-2010) στο Chateau Status(απέναντι από το Λήδρα Πάλας),στη Λευκωσία.
Εισηγήσεις θα κάνουν οι:Νιαζί Κιζιλγιουρέκ,Δημήτρης Μαυροσκούφης,Γιώργος Κόκκινος,Mιχαλίνος Ζεμπύλας,Χάρης Ψάλτης και Ρένα Χόπλαρου.
Χαιρετισμό θα απευθύνει η Πρόεδρος του ΟΙΔΕ Χαρά Μακρυγιάννη.
Εισαγωγή και συντονισμό θα κάνουν οι Παύλος Παύλου και Δρ Μελτέμ Ονουκράν Σαμανί.
Χρόνος πραγματοποίησης του συμποσίου:9.00-13.30.
" Επίμαχο"και εξαιρετικά ενδιαφέρον το θέμα του συμποσίου.Ήδη αρκετές είναι οι δηλώσεις συμμετοχής.
Θα το παρακολουθήσουμε και θα προσπαθήσουμε να παρουσιάσουμε τα βασικά σημεία των εισηγήσεων.

14 Νοε 2010

Ημέρα καταδίκης του Ψευδοκράτους(15 Νοεμβρίου)

(Η φωτογραφία από περσινή αντικατοχική εκδήλωση,πηγή:Η Σημερινή)

Συμπληρώνονται αύριο 27 χρόνια  από την ανακήρυξη του ψευδοκράτους.Για άλλη μια  χρονιά καταδικάζουμε και καταγγέλλουμε την παράνομη και αποσχιστική αυτή ενέργεια της τότε τουρκοκυπριακής ηγεσίας και της Άγκυρας.
Στο μεταξύ οι συνομιλίες για την επίλυση του κυπριακού συνεχίζονται(χωρίς την αισιοδοξία που υπήρχε πέρυσι,λόγω της αδιαλλαξίας του νέου ηγέτη των τουρκοκυπρίων Ντερβίς Έρογλου).Την ερχόμενη Πέμπτη πραγματοποιείται στη Νέα Υόρκη συνάντηση Χριστόφια-Έρογλου με τον ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Γκι-μουν.Μια συνάντηση που έχει ιδιαίτερη σημασία για την τύχη των διαπραγματεύσεων.
******
Σχετική με την ημέρα καταδίκης του ψευδοκράτους και η περσινή μας ανάρτηση εδώ
Πιο κάτω παρατίθεται το μήνυμα του Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού κ.Ανδρέα Δημητρίου.
Επίσης,με ανακοίνωσή του προς τα σχολεία το Υπουργείο Παιδείας καλεί τους εκπαιδευτικούς να συνεργαστούν με τα Μαθητικά Συμβούλια, ώστε οι προγραμματιζόμενες από τους μαθητές εκδηλώσεις για τις 15 και 17 Νοεμβρίου του 2010 να πραγματοποιηθούν μέσα στα πλαίσια της μαθητικής ευπρέπειας και κοσμιότητας και σύμφωνα με τις πρόνοιες των Κανονισμών Λειτουργίας των Δημόσιων Σχολείων.
Ας ελπίσουμε ότι οι αυριανές αντικατοχικές εκδηλώσεις των μαθητών θα πραγματοποιηθούν μέσα σ΄αυτό το πνεύμα!
********
Μήνυμα του Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού, κ. Ανδρέα Δημητρίου για την ημέρα καταδίκης του ψευδοκράτους (15 Νοεμβρίου)

Αγαπητοί εκπαιδευτικοί, μαθητές και μαθήτριες, σπουδαστές και σπουδάστριες
Στις 15 Νοεμβρίου 1983, εννιά χρόνια μετά την τουρκική εισβολή του 1974, η Άγκυρα μαζί με την τουρκοκυπριακή ηγεσία υπό τον κ. Ντενκτάς προχώρησε στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους στο έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας, το οποίο κατέχεται από τα τουρκικά στρατεύματα, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει στο νησί μας νέα τετελεσμένα. Η παράνομη αυτή ενέργεια της Τουρκίας και του κατοχικού στρατού καταδικάστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη και από όλους τους διεθνείς οργανισμούς. 
Με τα ψηφίσματα 541 και 550, το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών «καταδικάζει την απόπειρα απόσχισης τμήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, θωρεί την ενέργεια αυτή νομικά άκυρη και ζητά την ανάκλησή της. Ταυτόχρονα, καλεί όλα τα κράτη να μην την αναγνωρίσουν και να σέβονται την ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας». Τα ψηφίσματα αυτά, αποτελούν ένα ισχυρό όπλο για την Κύπρο και το λαό της και έχουν ως αποτέλεσμα το ψευδοκράτος να μην αναγνωρίζεται μέχρι σήμερα από καμιά άλλη χώρα εκτός από την Τουρκία.
Συμπληρώνουμε φέτος 27 χρόνια κατά τα οποία το ψευδοκράτος συνιστά ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια στην επίλυση του Κυπριακού. Καταδικάζοντας σήμερα την ανακήρυξη του ψευδοκράτους καταδικάζουμε ταυτόχρονα την εισβολή, την κατοχή και όλα τα δεινά που επέφεραν στην πατρίδα μας. 
Μέσα από τις αντικατοχικές εκδηλώσεις της φοιτητιώσας και μαθητιώσας νεολαίας ολόκληρος ο κυπριακός λαός υψώνει φωνή καταδίκης του φασιστικού πραξικοπήματος, της τουρκικής εισβολής και κατοχής, του εθνικού ξεκαθαρίσματος, του εποικισμού, της καταστροφής της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, του σφετερισμού των περιουσιών των προσφύγων, της διαιώνισης του δράματος των αγνοουμένων και της στέρησης βασικών δικαιωμάτων των εγκλωβισμένων μας και καλεί τη διεθνή κοινότητα να συμβάλει ουσιαστικά στις προσπάθειες που γίνονται για να φτάσουμε σε συμφωνημένη λύση.
Λύση που να απαλλάσσει την Κύπρο από την κατοχή και να επανενώνει την πατρίδα μας σε συνθήκες ειρήνης, ελευθερίας και δημοκρατίας. Λύση στη βάση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου και των συμφωνιών υψηλού επιπέδου. Λύση που να αποκαθιστά την ενότητα, την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς εξαρτήσεις από ξένες χώρες. Να αποκαθιστά και να διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες όλων των Κυπρίων. Λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας συστατικό στοιχείο της οποίας θα είναι και η πολιτική ισότητα των δυο κοινοτήτων όπως αυτή καθορίζεται στα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.

Αγαπητές συμπατριώτισσες και αγαπητοί συμπατριώτες,
Θεωρούμε δεδομένο πως η πραγματική επιθυμία και στόχος όλων μας είναι να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για αρμονική συνύπαρξη όλων των κατοίκων του νησιού μας, μέσα σε συνθήκες ασφάλειας, ειρήνης, ελευθερίας και δικαιοσύνης, ώστε να ζήσουμε ξανά μαζί σε μια Κύπρο επανενωμένη, ελεύθερη, δημοκρατική και ομοσπονδιακή. Σε μια Κύπρο όπου η διασφάλιση των δικαιωμάτων της μιας κοινότητας δεν θα αποβαίνει σε βάρος των δικαιωμάτων της άλλης.
Σε μια Κύπρο ειρηνική και ευημερούσα όπου θα μετρά ο άνθρωπος ανεξάρτητα από την γλώσσα και την καταγωγή του. Επιθυμία και στόχος που μπορεί και πρέπει να γίνει ζωή και πράξη. Και θα γίνει ζωή και πράξη ως αποτέλεσμα του κοινού αγώνα του λαού μας.
 
Ανδρέας Δημητρίου Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού
15 Νοεμβρίου 2010

7 Νοε 2010

"Σεβασμός-Ευθύνη-Αλληλεγγύη"

 
Η Στέλλα Πρωτονοτάριου,η δασκάλα που αγωνίστηκε για την καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στα σχολεία.

Οι  Στόχοι της σχολικής χρονιάς 2010– 2011, όπως έχουν καθοριστεί από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού είναι οι ακόλουθοι τρεις:
1ος Στόχος: "Η γνωριμία και εξοικείωση με τις βασικές αρχές, τους στόχους και το περιεχόμενο των νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων"
2ος Στόχος:"Σεβασμός-Ευθύνη-Αλληλεγγύη"
3ος Στόχος: "Καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας".(Ο στόχος παραμένει για 3η συνεχή χρονιά).
Παρατίθενται στη συνέχεια το σκεπτικό και οι οδηγίες του Υ.Π. σχετικά με την υλοποίηση του 2ου στόχου.Η συγκεκριμένη επιλογή γίνεται με αφορμή και τα πρόσφατα γεγονότα(5/11/10) στις Φοινικούδες της Λάρνακας.(Σημ.Για τα γεγονότα και την επίθεση που δέχτηκαν μετανάστες στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ που διοργανώθηκε από την ΚΙΣΑ στη Λάρνακα υπάρχουν εκτενείς αναφορές στον τύπο, καθώς και σε κυπριακά ιστολόγια).
*******
2ος Στόχος: «Σεβασμός-Ευθύνη-Αλληλεγγύη»
Συχνά σήμερα οι νέοι εγκαλούνται ότι χαρακτηρίζονται από έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους, ότι ενεργούν χωρίς ευθύνη και ότι η προτεραιότητά τους είναι η ικανοποίηση των δικών τους επιθυμιών και όχι το καλό του άλλου ή του κοινωνικού συνόλου. Μάλιστα τα φαινόμενα αντικοινωνικής συμπεριφοράς που εκδηλώνονται από νέους σχετίζονται από πολλούς με αυτή την αλλαγή στάσεων και προσανατολισμών στους νέους μας.
Μέσα σε αυτά τα πλαίσια και λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισε την ανακήρυξη του Έτους 2011 σε «Ευρωπαϊκό έτος εθελοντικών δραστηριοτήτων που προωθούν την ενεργό συμμετοχή του πολίτη» το Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, σε μια προσπάθεια προώθησης της ενεργού συμμετοχής μέσω εθελοντικών δραστηριοτήτων, αποφάσισε να θέσει ως υπό έμφαση στόχο, για τη σχολική χρονιά 2010-2011, το στόχο «Σεβασμός-Ευθύνη-Αλληλεγγύη».
Με το στόχο αυτό επιθυμούμε να δώσουμε τη δυνατότητα στους νέους μας, μέσα από τον εθελοντισμό και την ενεργό συμμετοχή στα κοινά, να σκεφτούν και να προβληματιστούν πάνω στις τρεις μεγάλες αξίες που διαχρονικά στηρίζουν την κοινωνική συνοχή, τη δυνατότητα μιας κοινωνίας να λύσει με αποτελεσματικότητα τα προβλήματά της και τελικά να προσφέρειευτυχία στους πολίτες της.
Ο γενικός σκοπός του ευρωπαϊκού έτους είναι η ενθάρρυνση και η υποστήριξη των προσπαθειών που καταβάλλουν η Κοινότητα, τα κράτη μέλη, οι τοπικές και περιφερειακές αρχές για τη δημιουργία συνθηκών στην κοινωνία των πολιτών που ευνοούν τον εθελοντισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) καθώς και η ενίσχυση της προβολής των εθελοντικών δραστηριοτήτων στην Ε.Ε.

Οι ειδικοί στόχοι του ευρωπαϊκού έτους είναι οι ακόλουθοι:
    1.     Δημιουργία περιβάλλοντος κατάλληλου για τον εθελοντισμό στην Ε.Ε.
    2.     Ενίσχυση των διοργανωτών εθελοντικών δραστηριοτήτων για βελτίωση της ποιότητας των εθελοντικών δραστηριοτήτων.
    3.     Αναγνώριση των εθελοντικών δραστηριοτήτων.
    4.     Ευαισθητοποίηση όσον αφορά την αξία και τη σημασία του εθελοντισμού.

Προτεινόμενες ενέργειες και δραστηριότητες για τα σχολεία:
Οι ενέργειες και οι δραστηριότητες που μπορούν να αναπτύξουν τα σχολεία για την προώθηση του συγκεκριμένου στόχου μπορούν να ενταχθούν στα πλαίσια της πολιτικής/στρατηγικής που ήδη αναπτύσσεται στις σχολικές μονάδες για την πρόληψη της παραβατικότητας. Αξιοποιώντας την Επιτροπή Αγωγής Υγείας και Πρόληψης της Παραβατικότητας, το κάθε σχολείο, μπορεί να εντάξει τις δράσεις που θα αναπτύξει, σχετικά με τον προτεινόμενο στόχο, στα πλαίσια του σχεδίου δράσης Αγωγής Υγείας και Πρόληψης της Παραβατικότητας που θα ετοιμάσει και θα εφαρμόσει (σχετικές είναι οι εγκύκλιοι με Αρ. 1922 για τη Δημοτική, Αρ. 4124 για τη Μέση και Αρ. 286 για τη Μέση Τεχνική και Επαγγελματική Εκπαίδευση).
Με βάση τα πιο πάνω οι σχολικές μονάδες μπορούν:
·    Να αξιοποιήσουν τα παραδείγματα καλής πρακτικής Αγωγής Υγείας και Πρόληψης της Παραβατικότητας που αναφέρονται στις σχετικές εγκυκλίους.
·    Να αξιοποιήσουν υλικό που θα αποσταλεί από το Υ.Π.Π. και το υλικό που αφορά στην Αγωγή Υγείας.
·    Να οργανώσουν έρευνες και διαθεματικές εργασίες με θέματα που αφορούν στον εθελοντισμό.
·    Να προωθήσουν τη γνωριμία ή/και τη συνεργασία με εθελοντικές οργανώσεις για
προβλήματα που εντοπίζουν οι ίδιοι οι μαθητές και αφορούν το σχολείο ή την
κοινότητά τους.
·    Να οργανώσουν εθελοντικές δραστηριότητες στις σχολικές μονάδες ή στην κοινότητα με την ενεργό εμπλοκή και συνεργασία γονιών/κηδεμόνων, μαθητών ή «άλλων» από την κοινότητα.
·    Να προωθήσουν την ενεργό εμπλοκή των μαθητών στη λήψη και την υλοποίηση αποφάσεων σχετικά με τη δημιουργία κλίματος «Σεβασμού-Ευθύνης-Αλληλεγγύης» εντός του σχολείου.
·    Να οργανώσουν τη διεξαγωγή μελετών σχετικά με τους παράγοντες που επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά το κλίμα του σχολείου και να ενθαρρύνουν τους μαθητές να εισηγηθούν λύσεις τις οποίες θα εφαρμόσουν.
·    Να ενθαρρύνουν τους μαθητές να συμμετάσχουν σε διαγωνισμούς που θα προκηρυχθούν στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού Έτους.
*******
Και ένα σχετικό άρθρο του Αντώνη Λιάκου από το Βήμα
Το θέμα μπορεί να αφορά την Ελλάδα,ωστόσο οι θέσεις που διατυπώνονται σ΄αυτό μπορούν να αποτελέσουν αφόρμηση για προβληματισμό.
Μετανάστευση και εκπαίδευση  
Παρακολουθώντας τη συζήτηση για τη μετανάστευση στη Βουλή, αλλά και στα Μέσα, σκεπτόμουν ότι οι φοιτητές της Ιστορίας, στο μέλλον, θα έχουν πλούσιο υλικό για να σκιαγραφήσουν ιδεολογίες και πολιτισμικές συμπεριφορές της ελληνικής κοινωνίας στις αρχές του 21ου αιώνα. Φοβάμαι όμως ότι οι μεταγενέστεροι θα ντρέπονται για όσα ακούγονται τώρα. Θαρρείς μάλιστα πως η ελληνική ιστορία έχει μπει σ΄ ένα shaker, όπου όροι, φράσεις, ιδέες, γεγονότα, ξεκομμένα από τα συμφραζόμενά τους, χτυπιούνται παράγοντας έναν αφρό από πομφόλυγες που ξεχειλίζει και κατακλύζει τα πάντα και κυρίως τις συνειδήσεις.

Ας δούμε τα πράγματα ψύχραιμα και με απόσταση. Η μετανάστευση είναι ένα φαινόμενο ισόχρονο της Ιστορίας. Η θέση και η φυσιογνωμία λαών, γλωσσικών ομάδων και πολιτισμών, από τα προϊστορικά χρόνια έως σήμερα, καθορίστηκε από αλλεπάλληλα μεταναστευτικά ρεύματα, μείξεις και αλληλεπιδράσεις γλωσσών και τρόπων βίου. Μόνο σε απομονωμένες ορεινές κοιλάδες και σε απόμακρα νησιά έβρισκε κανείς, ως πριν από λίγα χρόνια, πληθυσμιακές ομάδες απρόσβλητες από πληθυσμιακές μεταναστεύσεις. Τώρα πουθενά. Βέβαια, κάθε μεταναστευτικό κύμα έχει τη δική του φυσιογνωμία, θέτει τα δικά του προβλήματα και ζητάει καινούργιες απαντήσεις.

Αλλά θα πρέπει να έχουμε στον νου μας ότι τα προβλήματα αυτά δεν τα θέτουν μόνο οι νεοεισερχόμενοι, αλλά και οι κοινωνίες που τους υποδέχονται. Γιατί η λύση των προβλημάτων σημαίνει πως και τα δύο μέρη αλλάζουν. Προσαρμόζονται αμφότεροι προς νέες καταστάσεις. Η προσαρμογή αυτή, βραχυπροθέσμως βιώνεται ως απώλεια, αλλά μακροπροθέσμως ως δημιουργικότητα. Απώλεια και δημιουργικότητα αποτελούν εναλλακτικούς τρόπους που επηρεάζουν την ίδια στιγμή τις στάσεις και τις πολιτικές απέναντι στους μετανάστες. Ο λόγος της απώλειας, ως «απώλεια της ελληνικότητας» ή «νόθευση του προσώπου μας», ακούγεται κατά κόρον στην Ελλάδα. Ορισμένοι τη στηρίζουν και θεωρητικά. Η Ελλάδα δεν είναι σαν τις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Αυστραλία, μοιάζει περισσότερο με αποκλειστικές εθνικές ταυτότητες, όπως της Ιρλανδίας ή της Πολωνίας. 'Αρα, οι νέες προσαρμογές θα βιωθούν ως απώλεια. Η άποψη αυτή έχει ως υπόβαθρο την αντίληψη ότι η φυσιογνωμία ενός έθνους, η εθνική ταυτότητα σχηματίζεται άπαξ διά παντός. Μέγα λάθος. Οι ταυτότητες των ανθρώπων ζουν, παράγονται και αλλάζουν μαζί τους. Κρατούν κάποια νήματα από το παρελθόν, αλλάζουν άλλα. Συνυφαίνουν νέα με παλαιά νήματα. Πολλοί από τους ήρωες του ΄21, αν μοιράζονταν το τραπέζι μας, θα μας φαίνονταν πιο ξένοι από τους πιο ξένους που κάθονται στα διπλανά τραπέζια σήμερα.

Λιγότερο γνωστή όμως είναι η άλλη πλευρά. Η προσαρμογή ως δημιουργικότητα. Οι πρώτοι που αντιμετώπισαν τη μετανάστευση στις πολιτισμικές της διαστάσεις ήταν οι εκπαιδευτικοί. Δάσκαλοι και καθηγητές, σε όλη τη χώρα, βρέθηκαν σε πολύγλωσσες τάξεις με μαθητές που προέρχονταν από ποικίλες πολιτισμικές παραδόσεις. Είχαν να κάνουν με παιδιά που είχαν αποτυπωμένα πάνω στο πρόσωπό τους τον φόβο από όσα άφησαν πίσω τους, από το πέρασμά τους στον τόπο μας, από τις αντιδράσεις- πολλές φορές ακραίες- των συμπολιτών μας. Η πλούσια εμπειρία των εκπαιδευτικών, ο τρόπος που προσπάθησαν να λύσουν δύσκολα προβλήματα, η γνώση από τα μέσα της υποκειμενικότητας των παιδιών του νέου πληθυσμού, αποτελεί αυτή καθεαυτή μια ιστορική παρακαταθήκη για την Ελλάδα. Πολύ λίγο την γνωρίζουμε, αλλά πρέπει να την μάθουμε και ταυτόχρονα να την κάνουμε κοινό κτήμα στον δημόσιο διάλογο γύρω από το μεταναστευτικό.

Ταυτόχρονα, εδώ και 20 χρόνια, από τότε που άρχισε το νέο μεταναστευτικό ρεύμα στην Ελλάδα, ομάδες κοινωνικών ανθρωπολόγων, νομικών, ιστορικών, κοινωνιολόγων, γλωσσολόγων, παιδαγωγών κ.ά. άρχισαν να μελετούν το φαινόμενο στις πολλές διαστάσεις του. Τι γνωρίζουμε για όλες αυτές τις μελέτες; Πώς πέρασαν τα πορίσματά τους στην ευρύτερη γνώση; Και όμως τις κοινωνικές επιστήμες μια κοινωνία τις καλλιεργεί για να έχει μια καλύτερη γνώση των προβλημάτων της και καλύτερες μεθόδους να τα επιλύσει.

Εάν η εθνική συνείδηση αναπλάθεται συνεχώς, τότε ό,τι λέμε και ό,τι κάνουμε έχει τη δική του συμβολή στον τρόπο που διαμορφώνεται. Επομένως η αντιμετώπιση ενός τόσο σπουδαίου φαινομένου όπως το μεταναστευτικό, δεν ακυρώνει ούτε επικυρώνει την εθνική συνείδηση. Είναι αυτή η ίδια η αντιμετώπιση, ο τρόπος της, οι λύσεις που δίνει, που διαμορφώνει το «εμείς». Επομένως το τωρινό διακύβευμα δεν είναι αν θα χάσουμε ή αν θα διασώσουμε την εθνική ταυτότητα, αλλά τι είδους ταυτότητα θα έχουμε. Θα είμαστε ένας λαός ξενόφοβος, μισαλλόδοξος και με εσωτερικά αδιάβατα σύνορα  ή μια κοινωνία δημοκρατική, δημιουργική και κινητική; Το περιεχόμενο της εθνική ταυτότητας θα είναι η απώλεια ή η δημιουργική σύνθεση; 
Βήμα,14/2/2010
Ο κ. Αντώνης Λιάκος είναι καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

2 Νοε 2010

"Δύο του Νοεμβρίου ξημερώματα",Οδυσσέας Ελύτης

(Προσθήκη)
Και πάλι Οδυσσέας Ελύτης....Με αφορμή την επέτειο γέννησής του αυτή τη φορά.
Σαν σήμερα, λοιπόν,στις 2 Νοεμβρίου του 1911 γεννήθηκε ο μεγάλος μας- και παγκόσμια καταξιωμένος- ποιητής. Ο ποιητής της "υψηλής ποίησης", που δεν αρκέστηκε στο "νυν έχον" αλλά επεκτάθηκε στο "δυνατόν γενέσθαι".
Αυτή τη φορά με μια απλή υπόμνηση "σαν τιμή και σαν χρέος".
Αφιερώματα στον ποιητή δείτε  εδώ στις Επισημάνσεις και εδώ .
 ****                            
Ο καθείς και τα όπλα του,είπε
και αυτός αλήθεια που ήμουνα Ο πολλούς αιώνες πριν
Ο ακόμη χλωρός μες στη φωτιά Ο άκοπος απ΄τον ουρανό
                                                       Πέρασε μέσα μου Έγινε
                                                       αυτός που είμαι
Η ώρα τρεις της νύχτας
  λάλησε μακριά πάνω απ΄τα παραπήγματα
                                                 ο πρώτος πετεινός
Είδα για μια στιγμή τους Όρθιους Κίονες τη Μετόπη με Ζώα Δυνατά
   και Ανθρώπους φέρνοντας Θεογνωσία
Πήρε όψη ο Ήλιος Ο Αρχάγγελος ο αεί δεξιά μου
                                                  Αυτός εγώ λοιπόν
                                                  και ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!
                                 Άξιον Εστί,Η ΓΕΝΕΣΙΣ

****


****
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Πρώτη φορά σ' ενός νησιού τα χώματα
δύο του Νοεμβρίου ξημερώματα
βγήκα να δω τον κόσμο και μετάνιωσα
τα «ζόρικα» που λεν αμέσως τα 'νιωσα.

Μήνες εννέα πριν την πρώτη μέρα μου
δούλευα για το σπέρμα του πατέρα μου
και πεντακόσιους τρεις κατά συνέχεια
μετά - για την ψευτιά και την ανέχεια.

Δύσκολο δύσκολο της γης το πέρασμα
και να μη βγαίνει καν ένα συμπέρασμα.

Μέσα στον εαυτό μου τόσο κρύφθηκα
που μήτε ο ίδιος δεν τον αντελήφθηκα.
Ώσπου μια μέρα το 'φερε η περίσταση
κι αγάπησα χωρίς καμιάν αντίσταση

αλλά και στην προσπάθεια την ελάσσονα
πάντοτε βρε παιδιά μου τα θαλάσσωνα
πρώτον διότι κυνηγούσα το Άπιαστο
και δεύτερον γιατ' ήμουν είδος Άμοιαστο.

Εφ' ω και αφού την τύχη μου σιχτίρισα
πίσω στον εαυτό μου ξαναγύρισα.

 Το τραγούδι του ποιητή,Μαρία Νεφέλη 
 ****


****

29 Οκτ 2010

Ημέρα Αγνοουμένων(29η Οκτωβρίου)

 Η 29η Οκτωβρίου καθιερώθηκε από τη Βουλή των Αντιπροσώπων, από τον περασμένο Απρίλιο,ως "Ημέρα Αγνοουμένων".
Κυβέρνηση,κόμματα και οργανωμένοι φορείς εξέδωσαν ανακοινώσεις και τόνισαν την ανάγκη να διακριβωθεί η τύχη όλων των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας.

"Τη συμπαράστασή του προς τις οικογένειες και τους συγγενείς των αγνοουμένων εξέφρασε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Σε γραπτή δήλωσή του, με αφορμή τη σημερινή Ημέρα Αγνοουμένων, ο Πρόεδρος Χριστόφιας τονίζει ότι μαζί με τις οικογένειες, η Κυβέρνηση δίνει καθημερινό αγώνα για την πλήρη διακρίβωση της τύχης όλων των αγνοουμένων. Επισημαίνει επίσης ότι το πρόγραμμα εκταφών της Διερευνητικής Επιτροπής δημιουργεί κλίμα αισιοδοξίας για διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων.Αναφέρει, ωστόσο, ότι μόνο με τις εκταφές και τις ταυτοποιήσεις, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για πλήρη εξιχνίαση.Για το λόγο αυτό, καταλήγει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, καταβάλλονται προσπάθειες ώστε η Τουρκία να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και να ανοίξει τα αρχεία του στρατού και άλλων υπηρεσιών, που θα βοηθήσουν στην πλήρη διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων."(Φιλελεύθερος)

  Μήνυμα  του Υπουργού Παιδείας και Πολιτισμού διαβάστηκε σήμερα στα σχολεία.

Αυτή η τραγική πτυχή της τραγωδίας του 1974 αποτυπώνεται στο ποίημα του Κυριάκου Χαραλαμπίδη
"Στα στέφανα της κόρης του"


Είχε τριακόσια στρέμματα γης υπό κατοχήν
και τον πατέρα της στα βάθη της Ανατολής.

Θα παντρευόταν ευτυχώς ένα καλό παιδί.

Κατά την τελετή του μυστηρίου
δεν πρόσεξε κανένας τον πατέρα της.
Μπήκε απ’ το νάρθηκα κρυφά και στάθηκε
πίσω από μία κολόνα και καμάρωνε.
Ύστερα σκούπισε με το μανίκι του
το ξεσκισμένο και φτωχό του δάκρυ.
Τον πήρανε για ηλίθιο του χωριού
και τον αφήκανε στην ησυχία του.

Τελειώνει ο γάμος, και να χαίρεστε τα στέφανα.
Παίρνουν κουφέτα και λουκούμια, μπαίνουν
καθένας στ’ αυτοκίνητό του, χάνονται.

Ο στοργικός πατέρας πάει κι αυτός
στην Πράσινη Γραμμή, περνά σκυφτός
παίρνει ξανά τη θέση του στο χώμα.

Από τη συλλογή Θόλος(1989) 
********* 

Προσθήκη(31-10-10)
"Πώς προχωρά η διερεύνηση των των 1619Ε/Κ και 502 Τ/Κ αγνοουμένων" 
Άρθρο της Μιράντας Λυσάνδρου στον Πολίτη της Κυριακής(31-10-10)
"Παραμένουν αγνοούμενοι 1392 Ε/Κ και 448 Τ/Κ.Αυτή τη στιγμή στα ανθρωπολογικά εργαστήρια της ΔΕΑ υπάρχουν γύρω στα 400 λείψανα Ε/Κ και Τ/Κ προς ταυτοποίηση.Οι έρευνες για εντοπισμό ομαδικών τάφων συνεχίζονται..."

25 Οκτ 2010

Πάμπλο Πικάσο(1881-1973)




 "Η γυναίκα που κλαίει", ένα από τα εξαιρετικά σπάνια πολλαπλά του Πάµπλο Πικάσο.Σύμφωνα με τους ειδικούς η συγκεκριµένη µορφή αποτελεί σπουδή για την Γκερνίκα, το εµβληµατικό έργο του ισπανού ζωγράφου που φιλοτεχνήθηκε το 1937. Ως µοντέλο για την απόδοση της συγκεκριµένης µορφή, η οποία εκφράζει τον πόνο και τη θλίψη των θυµάτων του βοµβαρδισµού της πόλης Γκερνίκα κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εµφυλίου , ο Πικάσο χρησιµοποίησε τη µούσα του, σουρεαλίστρια φωτογράφο Ντόρα Μάαρ.



"Μικρή κιθάρα".Μέσα σε κουτί παπουτσιών βρέθηκε κρυμμένη,πρόσφατα, η μικρή ξύλινη κιθάρα του Πικάσο, την οποία είχε φιλοτεχνήσει ο μεγάλος δημιουργός για την κόρη του Παλόμα...
Το έργο βρίσκεται πλέον στο μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Μακάνιο.

*********
Επέτειος γέννησης του Πάμπλο Πικάσο σήμερα(25 Οκτ.1881-8 Απρ.1973)

Για το μεγάλο Ισπανό ζωγράφο είχα κάνει και εδώ ένα μικρό αφιέρωμα με τίτλο "Ωδή στον Πικασσό".
Μέρα μνήμης για τον δημιουργό της "Γκουέρνικα" και των τόσων άλλων σημαντικών έργων που σφράγισαν την ιστορία της τέχνης και του πολιτισμού του εικοστού αιώνα.

"Ο μεγάλος Ισπανός ζωγράφος ύμνησε την ειρήνη και αγωνίστηκε μέσα από το έργο του για την επικράτησή της.Γι΄αυτή την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε.Κι εξακολουθεί να είναι επίκαιρο το αίτημα..."(από την περσινή ανάρτηση)

"Μαύρα τείχη γύρω μας-αλλά συ μεμιάς 
ανοίγεις πάνω τους μυριάδες πόρτες και παράθυρα"Οδ.Ελύτης
(Απόσπασμα από το ποίημα "Ωδή στον Πικασσό")



Τάχα γιατί...

 Καλό Ταξίδι Καίτη....
Για την Καίτη Χωματά: εδώ


19 Οκτ 2010

Δυο χρόνια "Επισημάνσεις"


 "Σταγόνα τη σταγόνα ο χρόνος Βρύση ποτέ
Υποχθόνιοι ψίθυροι όμως κατά καιρούς προ-
Πορεύονται των ημερών,κι ένας
Φεψάλυξ πυρ δίδει στων εγκοσμίων τ΄άπτερα."
Οδ.Ελύτης,Εκ του πλησίον.
********
Δυο χρόνια ζωής κλείνουν σήμερα οι Επισημάνσεις!
Πώς πέρασαν κιόλας...Ήταν στις 19 του Οκτώβρη του 2008 που δειλά -δειλά έκανα την πρώτη μου ανάρτηση.(Πρώτο θέμα το νέο βιβλίο Ιστορίας).
Τότε, αρχάρια ούσα στο blogging(ιστολογείν),προχωρούσα συγκρατημένα και διστακτικά.Με τις στοιχειώδεις γνώσεις(όχι πως τώρα έγινα ειδική) και με ένα απλό template.Σιγά-σιγά, ωστόσο ,εξοικειώθηκα κάπως με τους κώδικες,τα banners,την ορολογία,την τεχνική.
Ας είναι καλά ο καλός φίλος και συνεργάτης ΑΑΤΟΝ που μου πρόσφερε και συνεχίζει να μου προσφέρει πολύτιμη τεχνική βοήθεια(Νίκο,σ΄ευχαριστώ).
Σήμερα, αισθάνομαι την ανάγκη να επικοινωνήσω με όλους εσάς τους αγαπημένους φίλους και συνεργάτες,συν-ιστολόγους και μη,τους αναγνώστες των Επισημάνσεων,τους σχολιογράφους,όλους εσάς τους επώνυμους και ανώνυμους που μου στέλνετε ενθαρρυντικά μηνύματα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο...
Και να σας ευχαριστήσω από καρδιάς!
Να ξέρετε ότι οι "Επισημάνσεις" υπάρχουν χάρη στην πολύτιμη στήριξη και εθάρρυνσή  σας!
Θα ήθελα να  ευχαριστήσω τον καθένα σας χωριστά και να απευθυνθώ προσωπικά στην κάθε φίλη και στον κάθε φίλο.Όμως ο κατάλογος είναι μεγάλος.
Κι ύστερα,αν άθελά μου, παραλείψω κάποιον;Θα είμαι αδικαιολόγητη!
Γι΄αυτό συγχωρέστε με...Να θεωρήσετε όμως ότι είναι αφιερωμένη σ΄εσάς τούτη η ανάρτηση!
Συγχωρέστε με και για το πιο προσωπικό ύφος,το επιτρέπει η μέρα.
Δύο χρόνια λοιπόν!
Με διακυμάνσεις,με σκαμπανεβάσματα,με απογοητεύσεις,κόπωση,διαψεύσεις αλλά και  με διάθεση για επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων.Με αγάπη και μεράκι για το καλύτερο.
Κι ας υπήρξαν φορές που σκέφτηκα,όπως και πολλοί bloggers ίσως, να τα παρατήσω.
Ο χρόνος,ο ενθουσιασμός του ξεκινήματος που κάπως μετριάζεται,η αίσθηση του μάταιου της προσπάθειας καμιά φορά...
Ωστόσο,εδώ είμαστε και συνεχίζουμε...Με τις αδυναμίες και τις παραλείψεις μας.
Και με την υπόσχεση ότι θα προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι!
Σας ευχαριστώ!
********
Το πολύ αγαπημένο τραγούδι του Βασίλη αφιερωμένο σ΄εσάς!

18 Οκτ 2010

Μέρα ανακοίνωσης της βράβευσης του Οδ.Ελύτη(18 Οκτ. 1979)

Οδυσσέας Ελύτης


















"Πλησίον μια βροχή μ΄όλους των άκοπων ακόμη
Οπωροφόρων τους στενούς συγγενείς και τα παιδιά
Μαζί μωβ ανθύλια όλα στραμμένα
                    Δυτικά της λύπης "Οδυσσέας Ελύτης



18 Οκτωβρίου 1979.
Η μέρα που ανακοινώθηκε η απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη.
Όχι πως χρειαζότανε το βραβείο για να καταξιωθεί ο μεγάλος μας ποιητής,ήταν ωστόσο μια αναγνώριση.
"Γιατί με την ποίησή του ζωντάνεψε τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία".

Σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύτηκε!
****

****

Επέτειος της βράβευσης του Οδυσσέα Ελύτη σήμερα.Και η Ελλάδα τιμά τον ποιητή που ανέδειξε, όσο κανένας άλλος ίσως, την ομορφιά της.
Σχετική με τη βράβευση του Οδ. Ελύτη και η περσινή ανάρτηση στις Επισημάνσεις.

Για τον Οδ.Ελύτη και εδώ στις  Επισημάνσεις.


Νυν η ταπείνωση των Θεών Νυν η σποδός του Ανθρώπου
Νυν Νυν το μηδέν
και Αιέν ο κόσμος ο μικρός ο Μέγας!

17 Οκτ 2010

Αλμπέρ Καμύ,πενήντα τρία χρόνια από τη βράβευσή του


Πρόσφατα(7 Οκτ. 2010) απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2010 στον Περουβιανό συγγραφέα Μάριο Βάργκας Λιόσα. Σύμφωνα με το  σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας το βραβείο απονέμεται στον Λιόσα "για  τη χαρτογράφηση των δομών  της εξουσίας και για τις αιχμηρές εικόνες της ατομικής αντίστασης, της εξέγερσης και της  ήττας".Δείτε σχετικά στο Βήμα

Σαν σήμερα,ωστόσο,στις 17 Οκτωβρίου του 1957, τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας ο Αλμπέρ Καμύ(Albert Camus)(1913-1960).Ο συγγραφέας των: "Ο μύθος του Σίσυφου","Ο ξένος","Ο επαναστατημένος άνθρωπος","Η πανούκλα","Η πτώση" και τόσων άλλων αξιόλογων έργων.
Εξαιρετική η βιογραφία του Καμύ από τον Ολιβιέ Τοντ(Μια ζωή,μετ.Ρίτα Κολαϊτη,Καστανιώτης 2009).
Ο Καμύ πέτυχε, κατά τον  Ελύτη,"την πιο διάφανη και αρράγιστη πεζογραφία της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας".
Όπως γράφει ο Γιάννης Στάμος στην Ελευθεροτυπία:
"Η παρούσα, ωστόσο, βιογραφία του γάλλου συγγραφέα απολαμβάνει την αυθυπαρξία της και δικαιολογεί απολύτως τον λόγο ύπαρξής της. Η λεπτομερειακή περιγραφή των κυριότερων γεγονότων της ζωής του Γάλλου πραγματοποιείται με, συγκρατημένο ωστόσο, μυθιστορηματικό ύφος, διατηρώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη και μετατρέπει το βιβλίο από εκτενή-ελιτίστικη καταγραφή σε δημιουργία καθεαυτή.
Η δημοσίευση, δε, για πρώτη φορά ανέκδοτων επιστολών του Α. Καμύ σε πρόσωπα του εγγύτερου περιβάλλοντός του, καθιστούν το παρόν βιβλίο έργο τέχνης και πολύτιμο οδηγό. Στις επιστολές, όπως και στη ζωή του, συνδυάζει την περισυλλογή με το χαμόγελο, συνταιριάζει τον θάνατο με τη δίψα για πολιτική δράση, δημιουργία και ζωή, την πολυπραγμοσύνη με τη φιλοσοφική απραξία και την ασκητική συγγραφή.
Η πολυσχιδής προσωπικότητα του γάλλου συγγραφέα συνηγορεί επίσης στη χρησιμότητα της βιογραφίας του, καθώς το έργο του δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε καλλιτεχνικό."
Για τον Α.Καμύ ενδεικτικά:
-ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
-Λέξημα
-Facta Non Verba
-Καθημερινή

Εργογραφία:
 1937 "Απ' την Καλή και απ' την Ανάποδη" (φιλοσοφικό δοκίμιο)
1938 "Γάμοι" (φιλοσοφικό δοκίμιο)
1942 "Ο Μύθος του Σίσυφου" (φιλοσοφικό δοκίμιο), "Γράμματα σ' ένα φίλο γερμανό" (φιλοσοφικό δοκίμιο)
"Ο ξένος" (μυθιστόρημα)
 1944 "Ο Καλιγούλας" (θεατρικό έργο)
"Η Παρεξήγηση" (θεατρικό έργο)
1947 "Η Πανούκλα" (μυθιστόρημα)
1948 "Σε κατάσταση πολιορκίας" (θεατρικό έργο)
1950 "Επίκαιρα Ι" (φιλοσοφικό δοκίμιο)
"Οι Δίκαιοι" (θεατρικό έργο)
    
1951 "Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος" (φιλοσοφικό δοκίμιο)
1953 "Επίκαιρα ΙΙ" (φιλοσοφικό δοκίμιο)
"Αφιέρωση στο σταυρό" του Καλντερόν (διασκευή,"Τα πνεύματα" του Πιερ ντε Λαριβέ (διασκευή).
1954 "Το καλοκαίρι" (φιλοσοφικό δοκίμιο)
1955 "Μια περίπτωση με ενδιαφέρον" του Ντίνο Μπουζάτι (διασκευή)
1956 "Η Πτώση" (μυθιστόρημα)
1957 "Η θανατική ποινή" (φιλοσοφικό δοκίμιο), "Η Εξορία και το Βασίλειο" (μυθιστόρημα),"Ρέκβιεμ για μια μοναχή" του Ουϊλλιαμ Φώκνερ (διασκευή), "Ο ιππότης ντ' Ολμέντο" του Λόπε ντε Βέγκα (διασκευή).
1958 "Επίκαιρα ΙΙΙ" (φιλοσοφικό δοκίμιο)
1959 "Οι δαιμονισμένοι" του Ντοστογιέφσκι (διασκευή)
1960 "Αντίσταση, Εξέγερση και Θάνατος" (φιλοσοφικό δοκίμιο) 
Έργα που εκδόθηκαν μετά το θάνατό του 
1962 "Τετράδια" (φιλοσοφικό δοκίμιο)
1971 "Ευτυχισμένος θάνατος" (μυθιστόρημα)
1973"Νεανικά κείμενα" (φιλοσοφικό δοκίμιο)
(Πηγή:http://www.factanonverba.gr/BIOS/Camus.htm)