30 Δεκ 2009

Το "εθνικόμετρο" ξανάρχεται


Το άρθρο της Χρ. Κουλούρη δημοσιεύτηκε στο protagon.gr 
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=37






Δείτε επίσης στην ίδια ιστοσελίδα  και το άρθρο "Η Θάλεια Δραγώνα και ο αρχαϊκός εθνικισμός" του Ηλία Κανέλλη.

Tο «εθνικόμετρο» ξανάρχεται
28/12/2009 
της Χριστίνας Κουλούρη
Ευτυχώς δεν έχουμε τις σκοτούρες των Γάλλων. Εδώ και μήνες διεξάγουν τον λεγόμενο «διάλογο για την εθνική ταυτότητα» και μέχρι τις 4 Φεβρουαρίου θα πρέπει να έχουν αποφασίσει τι σημαίνει να είσαι Γάλλος. Πρέπει να μιλάς τα γαλλικά χωρίς προφορά υποβαθμισμένου παρισινού προαστίου; Πρέπει να έχεις όχι μόνο γονείς αλλά και παππούδες γεννημένους στη Γαλλία, δηλαδή μέσα στο περίφημο «εξάγωνο»; Τι γίνεται με όσους κατάγονται από τις πρώην γαλλικές αποικίες, μερικοί εκ των οποίων έχουν καταλάβει και υψηλά κρατικά αξιώματα; Υπάρχει κάτι ιδιαίτερο, η «γαλλικότητα», που τη νιώθεις κι επομένως μπορείς με βεβαιότητα να πεις ότι είσαι Γάλλος; Είναι πράγματι δυνατό, μέσα από δημόσιο διάλογο, να γράψεις έναν «δεκάλογο» της εθνικής ταυτότητας, γαλλικής ή άλλης;

Στην Ελλάδα, βεβαίως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το τι σημαίνει Έλληνας προσδιορίζεται με βάση τον «ανθέλληνα». Παλιά ιστορία. Στην Ελλάδα, υπήρχαν πάντα οι «πατριώτες», οι γνήσιοι Έλληνες, και οι «προδότες», οι ανθέλληνες. Κάτι διαφορετικό από τη διάκριση ανάμεσα σε Έλληνες και ξένους. Γιατί με βάση κλασικά κριτήρια εθνικού προσδιορισμού –γλώσσα, καταγωγή, ιστορία, κουλτούρα- δεν ήταν ορατή ούτε αυτονόητη αυτή η διάκριση ανάμεσα σε Έλληνες-Έλληνες και Έλληνες-μη Έλληνες. Κληρονομιά του Εμφυλίου, οι εθνικόφρονες μπορούσαν να εξοβελίζουν εκτός κρατικών αξιωμάτων όσους, σύμφωνα με το «εθνικόμετρο» που κρατούσαν, δεν έκριναν ως επαρκώς «Έλληνες». Ποιο ήταν το κριτήριο; Μα φυσικά, οι ιδέες, οι πολιτικές θέσεις, η κομματική ένταξη. Ήταν αριστεροί; Δεν ήταν Έλληνες! Η θέση τους ήταν στις φυλακές και τα ξερονήσια.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, με άλλους όρους. Εμφανίζεται κάποιος να υποστηρίζει αιτήματα των μεταναστών; Κάποιος άλλος να ψηφίζει «ναι» στο σχέδιο Ανάν; Ένας άλλος να προτείνει μια διαφορετική αντιμετώπιση των μειονοτικών ζητημάτων; Είναι ύποπτος ότι στην εξωτερική πολιτική προτείνει προσέγγιση με την Τουρκία; Έχει αμφισβητούμενες απόψεις για τον Μεγαλέξανδρο; Τότε, είναι σαφές ότι ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία των Ελλήνων-μη Ελλήνων. Αμέσως ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά όσων έχουν αυτό-οριστεί θεματοφύλακες της ελληνικής εθνικής ταυτότητας, καταρτίζονται μαύρες λίστες, στοχοποιούνται και δαιμονοποιούνται πρόσωπα με δημόσια δράση. Το είδαμε να συμβαίνει πρόσφατα με την πορεία του ΛΑΟΣ εναντίον της Θάλειας Δραγώνα. Ποιο ήταν το βασικό τους σύνθημα; Το σύνθημα που περιλήφθηκε στη διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου του 1974 του ΠΑΣΟΚ, με το οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου διεξήγαγε τη προεκλογική του εκστρατεία λίγους μήνες αργότερα: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Ιδεολογική σύγχυση των οπαδών του ΛΑΟΣ; Άγνοια της ιστορίας; Ίσως τελικά δεν θα έβλαπτε να γίνει μια δημόσια συζήτηση όχι μόνο για το ποιοι είμαστε αλλά και για το ποιος κρατά απειλητικά το «εθνικόμετρο». Ξανά.

Η Χριστίνα Κουλούρη είναι Καθηγήτρια Νεότερης Ιστορίας στο Τμήμα Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.

26 Δεκ 2009

"Δεν θα περάσει ο Φασισμός"



"Ο φασισμός δεν έρχεται απ το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει
Τι κρύβει μες τα δόντια του το ξέρω
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι..."
 Φώντας Λάδης
Από το δίσκο "τραγούδια της λευτεριάς" του Θάνου Μικρούτσικου

Τα κοινοβουλευτικά κόμματα(πλην του ΕΥΡΩΚΟ) εξέδωσαν ανακοινώσεις καταδίκης για τη ρατσιστική πορεία που διοργανώνει την Κυριακή(27-12-2009) το ΕΛΑΜ.
Ανακοινώσεις καταδίκης έχουν εκδώσει επίσης κινήσεις και οργανωμένοι φορείς και καλούν παράλληλα τους πολίτες να συμμετάσχουν στην  αντιρατσιστική,αντιφασιστική πορεία που θα πραγματοποιηθεί στις 15:30 στην Πλατεία Ελευθερίας.

http://youthagainstnationalism.wordpress.com/
Οι εκπαιδευτικοί συμμετέχουν στην αντιφασιστική πορεία
http://platformaenomenikipros.blogspot.com/2009/12/blog-post_21.html

Αντιφασιστική Πρωτοβουλία -Ανακοίνωση

Δεν θα περάσει ο Φασισμός! Δεν θα περάσει ο ρατσισμός!
Αντιφασιστική πορεία 27/12 -15.30 Πλατεία Ελευθερίας

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται έξαρση ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων εναντίον μεταναστών και νεαρών κυρίως στην εντός των τειχών Λευκωσία και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Φανερωμένης. Οι επιθέσεις αυτές δεν είναι άσχετες με την εμφάνιση και δράση νεοφασιστικών ομάδων τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Η διαδικασία επανένωσης του τόπου και η παγκόσμια οικονομική κρίση δημιουργούν συνθήκες που οι νεοφασιστικές ομάδες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, με στόχο την καλλιέργεια της ξενοφοβίας και την παρεμπόδιση της λύσης του Κυπριακού.

Στις 27 του Δεκέμβρη συγκεκριμένη νεοφασιστική ομάδα, το ΕΛΑΜ, διοργανώνει πορεία με σύνθημα “ένας ξένος εργάτης = ένας άνεργος”, το οποίο παραπέμπει άμεσα στο ναζιστικό σύνθημα “4 000 000 Εβραίοι ίσον 4 000 000 άνεργοι”, που άνοιξε το δρόμο στο Ολοκαύτωμα.

Η σύνδεσή τους με νεοναζιστικές ομάδες του εξωτερικού, όπως την ελληνική “Χρυσή Αυγή”, την ιταλική Forza Nuova και το γερμανικό, ακροδεξιό κόμμα NPD καθώς και με τις ξεκάθαρες αναφορές στην ΕΟΚΑ Β και στο δικτάτορα Μεταξά, με πορείες στρατιωτικού τύπου σε κεντρικούς δρόμους της Λευκωσίας κατά τη διάρκεια των οποίων επιτίθενται σε μετανάστες, δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο.

Θέλουν να δημιουργήσουν κοινωνική ένταση και να μας οδηγήσουν σε σκοτεινές εποχές του παρελθόντος, των οποίων οι μνήμες είναι ακόμα νωπές και οι συνέπειες τραγικές.

Καλούμε όλους τους ευαισθητοποιημένους και δημοκρατικούς πολίτες και φορείς, τις οργανώσεις νεολαίας, τα κόμματα και τις συντεχνίες, να αντισταθούν δυναμικά και έμπρακτα σ' αυτή την απειλή.

Στην Κύπρο, αλλά και σ' ολόκληρο τον κόσμο, έχουμε βιώσει το φασισμό και τις συνέπειές του. Η κοινωνία δεν πρέπει να τους αφήσει να δράσουν ανενόχλητοι για ακόμη μια φορά. Αυτή τη φορά θα πρέπει να μας βρουν μπροστά τους. Κανένα δημοκρατικό δικαίωμα σ' αυτούς που θέλουν να καταργήσουν τη δημοκρατία.

Καμία ανοχή στους εχθρούς της ελευθερίας! Καμία ανοχή στο φασισμό!

Όλοι μαζί στην αντιφασιστική – αντιρατσιστική πορεία την Κυριακή, 27 Δεκεμβρίου 2009 και ώρα 15.30 στην Πλατεία Ελευθερίας.

25 Δεκ 2009

Χρόνια Πολλά

Κάλαντα Χριστουγέννων από το Μουσικό Λύκειο Λευκωσίας
Οι Επισημάνσεις εύχονται σε όλους Καλά Χριστούγεννα και
Χρόνια Πολλά!

22 Δεκ 2009

Όχι στο νέο κυνήγι μαγισσών(με προσθήκες)



Προσθήκη2(29-12-2009):
Η στοχοποίηση της Θάλειας Δραγώνας
της Ρένας Χόπλαρου
(Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Πολίτη,27-12-2009)
Αναμενόμενες οι επιθέσεις που δέχεται από την άκρα δεξιά η Θάλεια Δραγώνα, καθηγήτρια κοινωνικής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην βουλευτής, με αφορμή τον διορισμό της ως Ειδικής Γραμματέως του Υπουργείου Παιδείας της Ελλάδας. Το ΛΑ.ΟΣ ξέρει ότι απειλείται από τη Ν.Δ λόγω Σαμαρά και ψάχνει μια νέα Ρεπούση που θα το βοηθήσει να κρατήσει τα ποσοστά του. Όπως και στην περίπτωση του βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού της Μαρίας Ρεπούση, έτσι και τώρα στην περίπτωση της Θάλειας Δραγώνα, το ζήτημα δεν είναι προσωπικό αλλά βαθιά πολιτικό. Ουσιαστικά το ΛΑ.ΟΣ χτυπάει κάθε άτομο που εργάζεται προς την κατεύθυνση της απάλειψης των φοβικών ταυτοτήτων που παράγει και αναπαράγει το σχολείο. Θέλει να σιωπήσει κάθε άτομο που προάγει την ιδέα της διαπραγμάτευσης και του αναστοχασμού πάνω στη σχέση μας με τους «άλλους». Το σημαντικότερο όμως που κάνει το ΛΑ.ΟΣ είναι να χρησιμοποιεί «το χαρτί Δραγώνα» για να χτυπήσει τις πολιτικές της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου για την ένταξη των μεταναστών. Οι μετανάστες, εκτός από τους Τούρκους, αποτελούν άλλο ένα κόκκινο πανί για την άκρα δεξιά του Γιώργου Καρατζαφέρη.
Οι τακτικές που χρησιμοποιεί το ΛΑ.ΟΣ είναι οι παλιές καλές τακτικές κάθε ολοκληρωτικής ιδεολογίας που έχει ως στόχο να εξαφανίσει τις αντίθετες απόψεις. Διαστρέβλωση των απόψεων του αντιπάλου, χτυπήματα κάτω από τη μέση όσον αφορά τις σπουδές του (αδύνατον να μην σκεφτούμε τις αναλογίες με την επίθεση που έγινε στον Τουμάζο Τσιελεπή), κραυγές αγανάκτησης με το παραμικρό και ανάδειξη κάθε ασήμαντου σε μέγα θέμα (βλ. επίσης περίπτωση Τσιελεπή που τόλμησε να πει «τούτος» για τον Βάσο Λυσσαρίδη). Στη περίπτωση της Θάλειας Δραγώνας τα πράγματα αγρίεψαν περισσότερο: έχουμε υποκίνηση των οπαδών για λιντσάρισμα του μισητού ατόμου (βλ. μαύρα χαρτάκια που γέμισε η Αθήνα που καλούν τους «πατριώτες» σε αγώνα εναντίον της «επικίνδυνης» «ανθέλληνος» Δραγώνας). Καθόλου παράξενο που αυτός ο κατασκευασμένος εθνικός πανικός έχει πολύ πραγματικές συνέπειες στη ζωή της εν λόγω πανεπιστημιακού, η οποία αναγκάζεται τώρα να κυκλοφορεί με προστασία. Είναι απίστευτα θλιβερό μια διεθνώς αναγνωρισμένη πανεπιστημιακός που έχει επιλεγεί για τις γνώσεις, τις ιδέες και το δυναμισμό της ως η πιο κατάλληλη για να υλοποιήσει την πολιτική ατζέντα της εκλεγμένης κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου να κινδυνεύει με λιντσάρισμα επειδή δεν ανταποκρίνεται στα «εθνικά φρονήματα» της άκρας δεξιάς.
Πώς να αντιμετωπιστεί η άκρα δεξιά;
1) Να «κλαπεί» η θεματολογία της και να υιοθετηθούν σκληρές θέσεις ενάντια στην μετανάστευση και στα εθνικά θέματα; Κλασική τακτική κυρίως των δεξιών κομμάτων που μετακινούνται πιο δεξιά για να την αντιμετωπίσουν. Έτσι όμως υπάρχει ο κίνδυνος να συνθηκολογήσουν με τις ιδέες που υποτίθεται πως θέλουν να εξουδετερώσουν.
2) Να αγνοηθεί; Να διατηρηθεί μια στάση ουδετερότητας απέναντι στην άκρα δεξιά; Να μένει αναπάντητος ο λόγος της και να γίνεται προσπάθεια να συνεχιστούν οι όποιες πολιτικές πέρα από τις αντιδράσεις; Μοιάζει καλή στρατηγική αλλά έτσι υπάρχει ο κίνδυνος ο λόγος της να διεισδύσει ανεμπόδιστος και να επηρεάσει μεγαλύτερη μερίδα ψηφοφόρων.
3) Να αντιμετωπιστεί με ολομέτωπες, ανοικτές επιθέσεις; Υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρηθεί ότι βάλλεται και ότι φιμώνεται για να σταματήσει να λέει την «αλήθεια».
Προς το παρόν η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν μπαίνει σε απευθείας διάλογο με την ακροδεξιά. Συνεχίζει χωρίς καμία υποχώρηση τη νέα μεταναστευτική πολιτική που είχε εξαγγείλει προεκλογικά. Την περασμένη Τρίτη στο Υπουργικό Συμβούλιο τέθηκε το νομοσχέδιο για την απόκτηση ιθαγένειας από μετανάστες δεύτερης γενιάς. Καιρός ήταν! Προς το παρόν η επιδίωξη της ακροδεξιάς να ορίζει διά του επαπειλούμενου πολιτικού κόστους την πολιτική ατζέντα και να έχει λόγο για το σύνολο του πολιτικού προσωπικού δεν πέρασε.
Καλή τύχη και στον Τουμάζο Τσιελεπή. Τουλάχιστον αυτός δεν κινδύνευσε ακόμα από πραγματικό λιντσάρισμα. Μόνο από ηθικό.

Κωδικός άρθρου: 919598
ΠΟΛΙΤΗΣ - 27/12/2009, σελ. 58
*********************
Προσθήκη1(23-12-2009):
Δείτε στο ΤVXS σχετική ανακοίνωση με τίτλο "Καταγγέλλουν επιθέσεις κατά πανεπιστημιακών από τη νεολαία του ΛΑΟΣ"

H Θάλεια Δραγώνα είναι καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπήρξε βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ (2007-09), μέλος των Επιτροπών Μορφωτικών Υποθέσεων και Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Κοινοβουλίου και ασχολήθηκε κυρίως με θέματα εκπαίδευσης, δικαιωμάτων και μετανάστευσης.
Το βιβλίο "Τι είν΄ η πατρίδα μας" για το οποίο επικρίνεται κυκλοφορεί από το 1997.Οι επικριτές της βάζουν σε εισαγωγικά και με παραπομπή φράσεις ανύπαρκτες στο βιβλίο.Χτυπώντας την Δραγώνα,έναν εύκολο συγκριτικά με τον Παπανδρέου στόχο,επιχειρούν να εκφοβίσουν,ώστε να μην τολμήσει να υλοποιήσει αλλαγές που σχεδιάζει στην εκπαίδευση και σε σχέση με τους μετανάστες.

Δείτε σχετική ανάρτηση στο ιστολόγιο του Γιώργου Πήττα εδώ

Ακολουθεί κείμενο συμπαράστασης προς τη Θάλεια Δραγώνα:


 Όχι στο νέο κυνήγι μαγισσών


Τις τελευταίες βδομάδες, η συνάδελφος Θάλεια Δραγώνα, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών και πρώην βουλευτής, αποτελεί στόχο επαναλαμβανόμενων οξύτατων επιθέσεων εκ μέρους της άκρας δεξιάς, με αφορμή τον διορισμό της ως Ειδικής Γραμματέως του Υπουργείου Παιδείας. Το περασμένο Σάββατο μάλιστα (19.12.2009), έξω από το γραφείο της στη λεωφόρο Συγγρού, τέσσερις βουλευτές του ως άνω χώρου, σε ένα εθνικιστικό παραλήρημα, αξίωσαν την άμεση απομάκρυνσή της, για δήθεν έλλειψη πατριωτισμού.


Οι επιθέσεις κατά της Θάλειας Δραγώνα ξεχωρίζουν από άλλες ανάλογες, που εξαπολύονται όλο και πιο συχνά  κατά πανεπιστημιακών, γιατί είναι η πρώτη φορά που στοχοποιείται πρόσωπο που κατέχει δημόσιο αξίωμα. Και τούτο, χωρίς να βάλλονται πολιτικές αποφάσεις (προς τις οποίες είναι φυσικό  σε μια δημοκρατία να εκδηλώνονται διαφωνίες, ακόμη και έντονες), ούτε καν πολιτικές εξαγγελίες. Απεναντίας, με συστηματική παραπληροφόρηση για την κ. Δραγώνα και με διαστρέβλωση  φράσεων και λέξεων από παλαιότερα γραπτά της, σπιλώνεται η τιμή και η υπόληψή της για επιστημονικές απόψεις.


Η επίθεση εναντίον της κ. Δραγώνα πρέπει να απομονωθεί ως ένα ακόμη δείγμα στο κυνήγι των μαγισσών που ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος διεξάγει κατά των αντιπάλων του, εκμεταλλευόμενος την άγνοια των πολλών και τον φανατισμό των λίγων. Συμπαραστεκόμαστε στη Θάλεια Δραγώνα, καλώντας την κυβέρνηση να δώσει την αρμόζουσα απάντηση. Και τούτο στο όνομα των πολιτικών αρχών και αξιών, που η τοποθέτησή της κ. Δραγώνα  σε μια τόσο καίρια θέση εκφράζει, ειδικά σήμερα. 


Αθήνα, 23 Δεκεμβρίου 2009

Έφυγε ο Γιάννης Μόραλης








«Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης»
Δευτέρα, 21 Δεκεμβρίου 2009

Διήνυσε «με σοφία και με ήρεμη τόλμη» ενενήντα τρία χρόνια. Ακμαίος ώς το τέλος, ο ζωγράφος Γιάννης Μόραλης, "ο τελευταίος ευπατρίδης της αληθινής ζωγραφικής", πέθανε χθες το μεσημέρι. Στην τσέπη του σακακιού του είχε ακόμη τους στίχους του Σεφέρη: "Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης"...

O Γιάννης Μόραλης, ο τελευταίος ίσως των μεγάλων ζωγράφων, που πέθανε χτες στα 93 του, ήταν από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της περίφημης γενιάς του ΄30, ένα κίνημα που αγκάλιασε όλες τις τέχνες και επιφορτίστηκε με τον στόχο να εκφράσει τα ελληνικά βιώματα με μια γλώσσα σύγχρονη.

Στο σπίτι του και μέχρι το τέλος ήταν χαμογελαστός και χαιρετούσε όσους βρίσκονταν κοντά του, μαρτυρούν άνθρωποι του περιβάλλοντός του. Δεν έχει περάσει ούτε μήνας δε, από την στιγμή που κατάλαβε πως κόνταιναν τα βήματά του. Και σε μια από τις τελευταίες του βόλτες στο Κολωνάκι πέρασε από την γκαλερί Ζουμπουλάκη με την οποία συνεργαζόταν εδώ και χρόνια. Χαιρέτησε τους συνεργάτες του και τους εκμυστηρεύτηκε το προαίσθημά του: ότι δεν θα ξανακατέβαινε τα σκαλιά της γκαλερί.

Η κηδεία του Γιάννη Μόραλη θα γίνει σήμερα στις 11.30 από το παρεκκλήσι του Αγίου Λαζάρου στο Α΄ Νεκροταφείο. Ο καλλιτέχνης επιθυμούσε, σύμφωνα με τον αδελφό του Γιώργο, η κηδεία του να γίνει σε στενό οικογενειακό κύκλο και χωρίς επικηδείους.

"Δεν τους καταλαβαίνω αυτούς που μιλούν για την ελληνικότητα που υπάρχει στα έργα του Μόραλη» έλεγε. «Λες και ζωγράφιζα κατόπιν αποφάσεως. Αυτά είναι βιώματα. Αφού είμαι Έλληνας, γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ, μου αρέσει η ελληνική φύση, αυτομάτως ζωγραφίζω έτσι. Όχι κατόπιν αποφάσεως. Όλα αυτά συναιρούνται μέσα μου. Ζωγράφιζα όπως ζωγράφιζα, διότι αυτό ήταν το φυσικό". Γεννήθηκε ζωγράφος ο Γιάννης Μόραλης. Από παιδί ανακατευόταν με τα μολύβια και τα χρώματα. Μόλις στα 16 του πήρε τις πρώτες εγκωμιαστικές κριτικές. Στα 20, με όπλο το χιούμορ και τη διπλωματία, έκαμψε τις αντιρρήσεις της Ακαδημίας Αθηνών και κατάφερε να μοιραστεί με τον φίλο του Νίκο Νικολάου υποτροφία, κατόπιν διαγωνισμού.

Στη Ρώμη του 1937 αγάπησε τον Μικελάντζελο και άκουσε τους λόγους που εκφωνούσε ο Μουσολίνι. Στο Παρίσι ευτύχησε να δει την Γκουέρνικα του Πικάσο στο Ισπανικό Περίπτερο. Τα έργα του μεστά, ρεαλιστικά, αισθησιακά, ήρεμα, αποκάλυπταν τη στέρεα παιδεία του, τη μαθητεία του στην αρχαία ελληνική γλυπτική, τη βυζαντινή ζωγραφική, την τέχνη της Αναγέννησης, το πέρασμά του από το Παρίσι και τα σύγχρονα ρεύματα της τέχνης.

Προπάντων όμως απηχούσαν την αγάπη του για τον άνθρωπο, τη γαλήνια ομορφιά και τις απαλές καμπύλες του γυναικείου σώματος, την ισορροπία, την καθαρότητα, τη λιτότητα, την ουσία, την πνευματικότητα.

Ο Μόραλης επέλεξε τον άνθρωπο αντί για τον υπεράνθρωπο σε μια κρίσιμη εποχή: της ανόδου των ολοκληρωτικών καθεστώτων στην Ευρώπη και στην Ελλάδα όταν οι δημοκρατικοί και οι ολοκληρωτικοί συσπείρωναν τις πνευματικές και καλλιτεχνικές τους δυνάμεις και στρέφονταν συνειδητά προς τα πρότυπα του παρελθόντος, τις πηγές, τις ρίζες, για να αντλήσουν δυνάμεις και ερείσματα για την αναμέτρηση. Ήθελε πάντοτε, και το διατύπωνε με κάθε τρόπο, να είναι ελεύθερος. Γι΄ αυτό και απέφευγε τους αφορισμούς περί τέχνης και τις συνεντεύξεις. "Είναι λάθος να επεξηγώ ή να περιγράφω τα έργα μου, διότι νιώθω ότι τα μικραίνω. Θέλω τα έργα μου να είναι όπως κι εγώ, ελεύθερα. Αλλά θέλω επίσης να νιώθει κι ο θεατής ελεύθερος να τα δει όπως επιθυμεί", εξηγούσε στην ιστορικό της Τέχνης Φανή Μαρία Τσιγκάκου, με αφορμή μια έκδοση το 2004, με την οποία το Μουσείο Μπενάκη γιόρτασε τη δωρεά 150 έργων του προς αυτό.

Ελεύθερος, αλλά και πειθαρχημένος: "Όσο κι αν ακούγεται οξύμωρο, η αυτοπειθαρχία σε απελευθερώνει. Σου επιτρέπει να δομήσεις ο ίδιος τη ζωή σου, να την οργανώσεις, να τη διευθύνεις".

Ο δικός του δρόμος χαράχτηκε μέσα από έργα διαχρονικά και τον διάλογο με λιτά χρώματα, όπου κυριαρχεί το μέτρο, η γραμμή, η αφαίρεση του περιττού. Σταδιακά προχώρησε προς την αφαίρεση, την αποδόμηση της μορφής, αλλά για την ανανεώσει. Ποτέ για να τη διαλύσει. Ο ορίζοντάς του διευρύνθηκε μέσα από τον διάλογο με την ποιητική δραματική και μουσική έκφραση της εποχής του. Σταθμό για τη διάδοση της σύγχρονης ελληνικής τέχνης αποτέλεσαν τα εξώφυλλα και οι εικονογραφήσεις ποιητικών συλλογών του Σεφέρη και του Ελύτη, τα εξώφυλλα των δίσκων των Μάνου Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρου Ξαρχάκου, τα σκηνικά και κοστούμια που σχεδίασε για το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, αρχίζοντας από τις "Έξι λαϊκές ζωγραφιές" του Χατζιδάκι, το 1951, ενώ στο θέατρο "μπήκε" με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, το 1954.

Φιλοτέχνησε κεραμικά σε συνεργασία με την Ελένη Βερναρδάκη και έργα για δημόσιους χώρους, όπως η εγχάρακτη όψη πάνω σε γιαννιώτικο μάρμαρο του Χίλτον, οι παραστάσεις σε ξενοδοχεία και περίπτερα του ΕΟΤ- στην Πάρνηθα, την "Ωκεανίδα" στη Βουλιαγμένη, τον ΟΛΠ και πιο πρόσφατα τον σταθμό του Μετρό στο Πανεπιστήμιο.

Οι διακρίσεις του: Ταξιάρχης του Φοίνικος το 1965. Χρυσό μετάλλιο στη διεθνή έκθεση χειροτεχνίας στο Μόναχο, το 1973. Αριστείο Τεχνών της Ακαδημίας Αθηνών, το 1983. Ταξιάρχης της Τιμής, το 1999.


"Το περιττό αδυνατίζει το έργο"

Ζωή και τέχνη ταυτίζονται στην περίπτωση του Γιάννη Μόραλη σ΄ ένα σπάνιο υπόδειγμα ευγένειας, γενναιοδωρίας, ήθους και χαρά της ζωής. Υπήρξε πιστός στους φίλους του. Ποτέ δεν είπε κακή λέξη για κανέναν. Δεν ήταν ανταγωνιστικός με τους συναδέλφους του.

Υπήρξε ο νεότερος καθηγητής που εκλέχθηκε στη Σχολή Καλών Τεχνών στα 31 του (παρέμεινε 33 χρόνια). Οι μαθητές του τον λάτρευαν και όταν αποχώρησε από τη σχολή, τους αποχαιρέτησε μ΄ ένα ποίημα του Σεφέρη που το κρατούσε στο τσεπάκι του σακακιού του μέχρι το τέλος. "Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης"... Δεν έπαψε, ακούραστος ως το τέλος, να βλέπει όλες τις εκθέσεις τους.

Περνούσε από εκεί λίγο πριν ή μετά τα εγκαίνια.

Αντίθετα με ό,τι θα περίμενε κανείς, ο Μόραλης, αν και καταξιωμένος, άργησε να πραγματοποιήσει την πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του, η οποία έγινε σε ηλικία 42 χρόνων, στην Αίθουσα Τέχνης "Αρμός" και τέσσερα χρόνια μετά στο Χίλτον, όπου παρουσίασε για πρώτη φορά τα κορυφαία "Επιτύμβια", που τον καθιέρωσαν ως κλασικό και μοντέρνο-μεγάλες γυναικείες μορφές σε αρχιτεκτονικό φόντο που θυμίζουν τα ανάγλυφα της αρχαίας τέχνης και κυρίαρχο ρόλο παίζει το χρώμα, η φόρμα, η κίνηση, η αφαίρεση.

Έπειτα από εννέα χρόνια, το 1972, επανέρχεται με ατομική έκθεση, τα «Επιθαλάμια», στην γκαλερί "Ζουμπουλάκη", που επί σχεδόν μισό αιώνα αποτέλεσε το μόνιμο καλλιτεχνικό σπίτι του. Αυτός ο κοινωνικός, εύθυμος, γαλαντόμος άρχοντας, όταν δούλευε στο σπίτιεργαστήριό του στην Αίγινα, κάνοντας αμέτρητα σχέδια, που τα έσχιζε μέχρι να φτάσει στον μέγιστο επιθυμητό βαθμό ακρίβειας, ισορροπίας, αφαίρεσης, δούλευε μόνος ακούγοντας Μπαχ και Γρηγοριανό Μέλος.

"Όταν ζωγραφίζω, όπως και όταν γράφω δύο σελίδες, κόβω, κόβω, πετώ τις φλυαρίες. Το περιττό αδυνατίζει το έργο. Η ένταση και η δύναμη είναι στην καθαρότητα", δήλωνε στα "ΝΕΑ", ενενηντάχρονος πλέον, όταν αισθάνθηκε την ανάγκη να δείξει τα τελευταία ζωγραφικά έργα του, αφαιρετικές μορφές δοσμένες με ευθείες καμπύλες και τεθλασμένες γωνίες, αλλά και να καταγγείλει ως υπεύθυνος καλλιτέχνης τα πλαστά έργα που κυκλοφορούν με την υπογραφή του. Η τελευταία πρόκληση για τον Γιάννη Μόραλη ήταν η γλυπτική.
Μνημειακότητα και μετωπικότητα χαρακτηρίζουν άλλωστε το σύνολο του έργου του. Αφού πειραματίστηκε με τη μονοχρωμία, με μικρογλυπτά, αφού ανέπτυξε τον διάλογο με την αρχιτεκτονική σε ανάγλυφα και εσώγλυφα σε διάφορα υλικά, το 2004, ο ογδονταοκτάχρονος «έφηβος» τόλμησε τη μεταφορά των έργων του από την επίπεδη επιφάνεια του πίνακα σε αυθύπαρκτα γλυπτά, συνθέσεις μεγάλων διαστάσεων, κάτω από τους ενδεικτικούς τίτλους "Αίγινα", "Συνάντηση", "Ερωτικό", πάνω σε φύλλα χονδρού σιδήρου, που κόπηκε με ακρίβεια χιλιοστού από λέιζερ.

"Ο καλλιτέχνης πρέπει να εκφράζεται μαζί με τις αμαρτίες του, μαζί με τις πληγές τις δικές του και του χώρου του. Όχι να αποστειρώνεται".


"Καλλιτέχνης είναι αυτός που δουλεύει με την καρδιά"

"Η ερμηνεία κάθε έργου είναι ερμηνεία του εαυτού μας. Όχι εκείνου που το δημιούργησε, αλλά εκείνου που το διαβάζει, το βλέπει ή το ακούει...".

"Καλλιτέχνης είναι αυτός που δουλεύει με την καρδιά, με το μυαλό και με το χέρι. Τεχνίτης είναι αυτός που δουλεύει με το μυαλό και το χέρι. Εργάτης είναι αυτός που δουλεύει με το χέρι".

"Η διδασκαλία είναι μια αμφίρροπη σχέση".

"Ένας Λατίνος φιλόσοφος έλεγε πως ο δάσκαλος μοιάζει με το ακόνι, δηλαδή το ακόνι κάνει το μαχαίρι να κόφτει δίχως κατ΄ ανάγκη το ίδιο να είναι κοφτερό. Έτσι ένιωθα στη σχολή".


Ένα "οπτικό φαινόμενο"

Oδυσσέας Ελύτης: Μ΄ ένα ολιγοψήφιο αλφάβητο στα χέρια του, όπου τα στοιχεία που επανέρχονται περισσότερο είναι οι δύο αντίθετες καμπύλες, η ώχρα και το μαύρο, επέτυχε ο Μόραλης να μετατρέψει την ομιλία των πραγμάτων σε οπτικό φαινόμενο κατά τρόπο μοναδικό μέσα στη σύγχρονη ελληνική τέχνη.

Γιώργος Σεφέρης: Όταν ο Μόραλης μου έδειξε τις ζωγραφιές του, κατάλαβα ότι μπορεί να μην υπάρχει διόλου αμάξι παρά μόνο δύο ελεύθερα άλογα, καλπάζοντας ανεξάρτητα σ΄ ένα πράσινο λιβάδι. Κατάλαβα πως προκαλούσε έναν διάλογο...

Μάνος Χατζηδάκις: Ο Μόραλης κατάφερε να συνθέσει ένα μαγικό εξάπτυχο, που περιείχε μέσα του χρωματική και γεωμετρική "ανάλυση" του πρωτοφανέρωτου εκείνο τον καιρό "ρεμπέτικου", επισημαίνοντας, προβάλλοντας το παραδοσιακό διαχρονικό στοιχείο του κι όχι την ηδονιστική ατμόσφαιρα που εξέπεμπαν και στην οποία άλλωστε ο ίδιος ήτανε ξένος κι αμήχανος.


Σταθμοί ζωής

1916: Γεννιέται στην Άρτα, γιος του φιλόλογου Κωνσταντίνου Μόραλη και της Αγγελικής Α. Μιχάλη.

Έξι ετών εγκαθίσταται στην Πρέβεζα.

1927: Με κοντά παντελόνια παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής στο Κυριακάτικο Σχολείο της Σχολής Καλών Τεχνών. 1931: Πετυχαίνει στη Σχολή Καλών Τεχνών. Την επόμενη χρονιά η πρώτη ενθουσιώδης κριτική τον υποδέχεται ως έναν καλλιτέχνη του μέλλοντος στα εργαστήρια του Κ. Παρθένη, Ουμβέρτου Αργυρού, Γιάννη Κεφαλληνού.

1937: Βλέπει την Γκουέρνικα του Πικασό στο Παρίσι μαζί με τον αχώριστο φίλο του Νίκο Νικολάου, με τον οποίο μοιράζεται υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών. 1940: Επιστρέφει, στρατεύεται και εκθέτει χαρακτικά με την ομάδα Ελεύθεροι Καλλιτέχνες. Φαντάρος κερδίζει χάλκινο μετάλλιο στην Πανελλήνια Έκθεση.

1947: Νεώτατος, μόλις 31 ετών, εκλέγεται τακτικός καθηγητής του προπαρασκευαστικού τμήματος της ΑΣΚΤ. Από τη σχολή θα αποχωρήσει έπειτα από 36 χρόνια συνεχούς διδασκαλίας.

1949: Γίνεται ιδρυτικό μέλος της ομάδας Αρμός με τους Ν.Χ. Γκίκα, Γ. Τσαρούχη, Ν. Νικολάου, Ν. Εγγονόπουλο κ.ά.

1951: Φιλοτεχνεί τα σκηνικά και τα κοστούμια στο μπαλέτο «Έξι λαϊκές ζωγραφιές» για το ελληνικό χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου, σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι. Πρώτος κωδικοποιεί την έννοια του λαϊκού ανδρός και της λαϊκής γυναικός.

1958: Συμμετέχει στην Μπιενάλε της Βενετίας με τον Γιάννη Τσαρούχη και τον γλύπτη Αντώνη Σώχο.

1954: Σκηνικά και κοστούμια για το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν.

1959: Πρώτη ατομική έκθεση. 1960: Ζωγραφικές συνθέσεις, μωσαϊκά, κεραμικά, ανάγλυφα εντάσσονται σε εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους, σε ξενοδοχεία του ΕΟΤ στη Φλώρινα, το Μον Παρνές, την «Ωκεανίδα» της Βουλιαγμένης, τα μωσαϊκά στον Διόνυσο, στου Φιλοπάππου.

1988: Η πρώτη από τις πέντε αναδρομικές εκθέσεις οργανώνεται από την Εθνική Πινακοθήκη και ο Μόραλης της δωρίζει αρκετά έργα. Ακολουθούν η Ακαδημία Αθηνών (1996), η Ερμούπολη Σύρου (2005), το Μουσείο Μπενάκη (2004), το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Άνδρου (2008) και το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης (2009), όπου παρουσιάζονται για πρώτη φορά τα σχέδιά του.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

20 Δεκ 2009

"Δεκεμβριανά" και σχολικά βιβλία Ιστορίας





  Στο σχολικό βιβλίο "Ιστορία του Νεότερου και Σύγχρονου Κόσμου(από το 1815 έως σήμερα)",ΥΠΕΠΘ-ΠΙ,Κεφ.Ε΄(Ο Β΄Παγκόσμιος πόλεμος),τα "Δεκεμβριανά" περιλαμβάνονται στο υποκεφ. 6(Ο ανταγωνισμός στο στρατόπεδο των νικητών).Στην ενότητα με τίτλο[Η πολιτική κρίση στην Ελλάδα και τα "Δεκεμβριανά"] σελ..135-136,καλύπτονται συνοπτικά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 1944 μέχρι και τη Συμφωνία της Βάρκιζας(12 Φεβρ.1945).Στην ουσία πρόκειται για κείμενο λιγότερο από μια σελίδα,αφού συμπεριλαμβάνονται εδώ και οι πηγές.Η τόσο συνοπτική κάλυψη των γεγονότων είναι φυσικό να μη βοηθά τους μαθητές να απαντήσουν στις δύο ερωτήσεις που παρατίθενται στη σελ.136 αλλά κυρίως να κατανοήσουν το ιστορικό γεγονός.
Στο παλιό βιβλίο Ιστορίας της Γ΄Λυκείου(Σκουλάτου,Δημακόπουλου,Κόνδη) τα Δεκεμβριανά είναι ενταγμένα στο κεφ.ΚΖ΄(Η Ελλάδα κατά την περίοδο 1941-1949,Ο θρίαμβος της Εθνικής Αντίστασης και η τραγωδία του εμφυλίου πολέμου).Στο υποκ.2 "Η περίοδος της εθνικής κρίσης,Οκτ.1944-Αύγ.1949",α.Τα Δεκεμβριανά(σελ.292-294),β.Ο εμφύλιος πόλεμος(σελ.294-298).Στην περίπτωση αυτή οι μαθητές έχουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα των γεγονότων της δύσκολης αυτής περιόδου,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το βιβλίο δεν έχει αδυναμίες.
Πρόσφατες έρευνες κατέδειξαν ότι οι μαθητές δε μαθαίνουν Ιστορία.
" Τέσσερις νέοι πανεπιστημιακοί, Γιάννης Στεφανίδης της Νομικής, Βασίλης Γούναρης και Νικόλας Μανιτάκης Ιστορίας-Αρχαιολογίας, και Δημήτρης Λυβάνιος Δημοσιογραφίας, έκαναν το 2007 έρευνα σε φοιτητές του Αριστοτελείου με θέμα την αντίληψή τους για το έθνος και την Ιστορία. Τα συμπεράσματα είναι ενδεικτικά της αλλαγής που απαιτείται στη διδασκαλία της Ιστορίας στο σχολείο.
 Είναι γενικότερα γνωστό ότι η διδασκαλία της Ιστορίας πάσχει σοβαρά στο ελληνικό σχολείο. Οι μαθητές/ριες αδιαφορούν για την Ιστορία, η αποτυχία σε όλες τις εξετάσεις είναι ψηλή και τα παιδιά γενικώς ανίκανα να βάλουν τα ιστορικά γεγονότα σε στοιχειώδη χρονική σειρά. Η έρευνα διαπιστώνει ότι το σχολείο είναι η βασικότερη πηγή ιστοριογνωσίας των φοιτητών, η γνώση όμως της Ιστορίας που έχουν αποκτήσει είναι ελλιπής. Σε ερωτήσεις σχετικά απλές, όπως π.χ. «πότε παγιώθηκαν τα σημερινά σύνορα της Ελλάδας;», πάνω από τους μισούς φοιτητές δίνουν λανθασμένη απάντηση.
Αναμφίβολα μεγάλη ευθύνη για την κατάσταση έχουν τα σχολικά βιβλία Ιστορίας. Η έρευνα διαπιστώνει ότι τα παιδιά βρίσκουν «αδιάφορο» το μάθημα της Ιστορίας και τα σχετικά βιβλία. Το ίδιο διαπίστωνε και έρευνα που έκανε το 2004 το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο σε καθηγητές λυκείου, που θεωρούν τα βιβλία της Ιστορίας γεμάτα «λεπτομέρειες» που κάνουν το μάθημα «δύσκολο» και «ανιαρό»".
(Απόσπασμα από το άρθρο "Σχολείο και Ιστορία" της Άννας Φραγκουδάκη,Νέα,31-10-2009)
Να θυμίσω και το πολύ χαρακτηριστικό άρθρο του Ν.Ξυδάκη "Ο εμφύλιος δεν είναι στα sos"(Καθημερινή,1-11-2009).
Μερίδιο ευθύνης έχουν και τα σχολικά βιβλία.
Κι αυτό πρέπει να μας προβληματίσει.
(Η φωτογραφία στην αρχή είναι από το Βήμα)



13 Δεκ 2009

Αίσχος!

Κλάπηκε η σορός του τέως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου.
Από την περασμένη Παρασκευή, η κοινή γνώμη  παρακολουθεί συγκλονισμένη τις εξελίξεις.
Τραγική η οικογένεια, δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσει κανείς τη συμπάθειά του.Οδύνη και θλίψη βαθύτατη. 
Εμβρόντητοι όλοι,πολιτικός κόσμος,απλοί πολίτες.Εκφράζουν αποτροπιασμό και βδελυγμία.Καταδικάζουν,προσπαθούν να συνέλθουν από το σοκ,ανησυχούν για το πού πάμε.
Επαίσχυντη,ανίερη,επαχθής πράξη.Ανοσιούργημα, βεβήλωση,ιεροσυλία.Κι οι έρευνες της αστυνομίας ακόμα βρίσκονται στο σκοτάδι.Το έγκλημα πρέπει να εξιχνιαστεί, επιτακτική η ανάγκη.Ο πολιτισμός μας υπέστη βαρύ πλήγμα κι οφείλουμε να τον αποκαταστήσουμε.Όλοι οι πολιτισμοί σέβονταν τους νεκρούς τους.Για τους αρχαίους Έλληνες υπήρχαν ηθικοί κανόνες αδιαπραγμάτευτοι.
Αυτός ο τόπος θα συνέλθει από το συγκλονισμό, μόνο αν βρεθούν οι ένοχοι και αποκαλυφθούν τα κίνητρά τους,ανάγκη πάσα να βρεθεί η σορός και να αποκατασταθεί η διασαλευθείσα ηθική τάξη.Κι ας αφεθεί η αστυνομία να επιτελέσει το έργο της απερίσπαστη.
Η σεναριολογία και οι δηλώσεις,από όπου κι αν προέρχονται, που στόχο έχουν να πλήξουν την ενότητα στο εσωτερικό και να δυναμιτίσουν το κλίμα,δε βοηθούν σε τίποτε αυτές τις δύσκολες ώρες.
Ψυχραιμία κι αυτοσυγκράτηση χρειάζεται.

9 Δεκ 2009

Αχ, Αννούλα του χιονιά

Για τις Αννούλες που γιορτάζουν σήμερα,
για τον παγωμένο Δεκέμβρη του 2009,
για τα περιστέρια που μπήκαν, λέει, στο στρατώνα...
και για τον αγαπημένο μας Μάριο...




Αχ, Αννούλα του χιονιά

Πάει καιρός που το φεγγάρι δεν περνάει από 'δω
Το τοπίο είναι χακί, τρώει την καρδιά σου
Σε λευκό χαρτί τη νύχτα ξαναγράφω σ' αγαπώ
στη σκοπιά παραμιλάω τ' όνομά σου

Αχ, Αννούλα του χιονιά
δε θα είμαι πια μαζί σου
στου Δεκέμβρη τις εννιά
που έχεις Άννα τη γιορτή σου.

Χτες το βράδυ στ' όνειρό μου, τι σου είναι το μυαλό
μπήκαν, λέει, περιστέρια στο στρατώνα
Κι όπως το 'φερε η κουβέντα, μου είπαν όνειρο κι αυτό
σήκω πήγαινε στην Άννα του χειμώνα

Αχ, Αννούλα του χιονιά...
δε θα είμαι πια μαζί σου
στου Δεκέμβρη τις εννιά
που έχεις Άννα τη γιορτή σου

Στίχοι:  Σαράντης Αλιβιζάτος
Μουσική:  Μάριος Τόκας
CD: Μικρά ερωτικά-1984

6 Δεκ 2009

"Στον Αλέξη Γρηγορόπουλο"


Αλέξης Γρηγορόπουλος,ετών 15
Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από αστυνομικά όργανα στις 6 Δεκέμβρη 2008.


6 Δεκέμβρη 2009,μέρα μνήμης, μέρα τιμής, μέρα ευθύνης και επαγρύπνησης.Δεν ήταν τυχαίος ο Δεκέμβρης του 2009.Εκείνο το ποτάμι της οργής που ξεχείλισε μέσα από τις κινητοποιήσεις των νέων ήταν κραυγή απόγνωσης, ήταν απαίτηση για δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή, ήταν η διεκδίκηση του αυτονόητου.

Σήμερα, ένα χρόνο μετά  τα όνειρα των νέων παραμένουν διασωληνωμένα στην εντατική και  το όραμα για την παιδεία ακόμα διατηρείται σε καταψύκτη.Οι καθηγητές πραγματοποιούν αύριο 3ωρη στάση εργασίας και συμμετέχουν στο Συλλαλητήριο με αφορμή τη δολοφονία του Αλέξη, διεκδικώντας την αναβάθμιση της Παιδείας.Το δημόσιο σχολείο απαξιώνεται και υποβαθμίζεται συνεχώς.
Τι μέλλει γενέσθαι;Ας επωμιστούν όλοι τις ευθύνες που τους αναλογούν.Η νέα Κυβέρνηση, η νέα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας αλλά και όλοι οι άλλοι,εκείνοι που οδήγησαν στα γεγονότα του Δεκέμβρη.Επιτακτική η ανάγκη να υπάρξει δικαίωση!

Πολλά τα αξιόλογα άρθρα σε τύπο και ιστολόγια αυτές τις μέρες.
Ενδεικτικά μόνο: δείτε εδώ το αφιέρωμα με τίτλο "Οι δρόμοι της Εξέγερσης" στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία(6-12-2009)
Και  το εξαιρετικό άρθρο του Γιώργου Πήττα ,"6 Δεκεμβρίου 2009,Αλεξάνδρου του Εξεγέρτη" στη Στήλη Άλατος