30 Ιουλ 2009

"Ο Αύγουστος"

"Μύρτος,Κεφαλονιά"
"Πέτρα του Ρωμιού"
"Ταξιδεύοντας για Σκιάθο"
Ο Αύγουστος
Οδυσσέας Ελύτης

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά

Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένα ορκιζόμαστε
πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε
Απ΄την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε
κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν΄ανάψουμε

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.
(ΤΑ ΡΩ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ)
****

****
Στον Αύγουστο, στην ομορφιά του απέραντου γαλάζιου, στους γλάρους που συντροφεύουν τα ταξίδια μας...
Για όλους τους φίλους, που λείπουνε, που είναι εδώ, που ετοιμάζονται για διακοπές, που ονειρεύονται... Πολλές ευχές.
Των μικρών αποδράσεων η ώρα. Και πολύ σύντομα εδώ.
Για να τα λέμε και πάλι...

29 Ιουλ 2009

"Χρόνια Πολλά Μίκη Θεοδωράκη"(Προσθήκη)






Σαν σήμερα, στις 29 Ιουλίου 1925, γεννήθηκε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, ο ποιητής, ο άνθρωπος, ο αγωνιστής Μίκης.

Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν μπορεί να χωρέσει σε αφιερώματα, σε βιβλία,σε τελετές, σε εκδηλώσεις.

Γιατί ο Μίκης είναι η Ελλάδα, είναι ο Πολιτισμός, είναι η Τέχνη, είναι ο Άνθρωπος, είναι ο Αγωνιστής, είναι η Ζωή!

Μπροστά στα 84 σου χρόνια υποκλίνεται η Ελλάδα και ο κόσμος ολόκληρος.

Χρόνια Πολλά Μίκη!
*****
Την πόρτα ανοίγω το βράδυ




Αξίζει να διαβάσετε και την
αυτοβιογραφία του Μίκη Θεοδωράκη, “ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥ”,Τόμοι Α,Β, που επανεκδόθηκαν και κυκλοφορούν από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης


Βιογραφία

Ο Μίκης Θεοδωράκης, Κρητικός στην καταγωγή, γεννήθηκε στις 29 Ιουλίου 1925 στη Χίο. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε σε διάφορες πόλεις της ελληνικής επαρχίας όπως στη Μυτιλήνη, Γιάννενα, Κεφαλλονιά, Πύργο, Πάτρα και κυρίως στην Τρίπολη.

Από τότε φάνηκε καθαρά, ότι η ζωή του θα μοιραζόταν ανάμεσα στη μουσική και σε αγώνες για ανθρωπιστικές αξίες. Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, δίνει την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του Κασσιανή και παίρνει μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται. Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στο ΕΑΜ και αγωνίζεται κατά των Γερμανών κατακτητών.

Συγχρόνως σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη.
Μετά την απελευθέρωση ξεσπά ο Εμφύλιος. Ο Θεοδωράκης λόγω των προοδευτικών του ιδεών καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομος στην Αθήνα χωρίς να σταματήσει την επαναστατική του δράση. Τελικά συλλαμβάνεται και στέλνεται εξορία στην αρχή στην Ικαρία και στη συνέχεια στο επονομαζόμενο στρατόπεδο θανάτου, τη Μακρόνησο. Τελικά αποφοιτά από το Ωδείο το 1950 με δίπλωμα στην αρμονία, αντίστιξη και φούγκα.

Το 1954 πηγαίνει με υποτροφία στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στο Conservatoire και σπουδάζει για σύντομο χρονικό διάστημα [1] μουσική ανάλυση με τον Olivier Messiaen καθώς επίσης και διεύθυνση ορχήστρας με τον Eugène Bigot. Η περίοδος 1954-1960 είναι μια εποχή έντονης δραστηριότητας για τον Θεοδωράκη στο χώρο της Ευρωπαϊκής μουσικής. Συνθέτει μουσική για το μπαλέτο της Ludmila Tcherina, το Covent Garden, το Stuttgart Ballet και επίσης για τον κινηματογράφο. Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Σοστακόβιτς για το έργο του Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα. Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου.


Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα. ΄Έχει ήδη μελοποιήσει τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, που σηματοδοτεί την στροφή του προς το λαϊκό τραγούδι. Συνθέτει δεκάδες κύκλους τραγουδιών που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση μέσα στον ελληνικό λαό. Ιδρύει την Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και δίνει πολλές συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τα αριστουργήματα της συμφωνικής μουσικής. Το 1964 αποκτά διεθνή αναγνώριση με τη σύνθεση της μουσικής για την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, Zorba the Greek.

Το 1963 μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ιδρύεται η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας εκλέγεται Πρόεδρος. Την ίδια εποχή εκλέγεται βουλευτής της ΕΔΑ.

Την 21η Απριλίου του 1967 περνά στην παρανομία και απευθύνει την πρώτη έκκληση για αντίσταση κατά της Δικτατορίας στις 23 Απριλίου. Τον Μάιο του 1967 ιδρύει μαζί με άλλους την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της Δικτατορίας, το ΠΑΜ και εκλέγεται πρόεδρός του.

Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967.

Ακολουθεί η φυλάκισή του στην οδό Μπουμπουλίνας, η απομόνωση, οι φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, το νοσοκομείο, η αποφυλάκιση και ο κατ' οίκον περιορισμός, η εκτόπιση με την οικογένειά του στη Ζάτουνα Αρκαδίας, και τέλος το στρατόπεδο Ωρωπού. Όλο αυτό το διάστημα συνθέτει συνεχώς. Πολλά από τα καινούργια έργα του κατορθώνει με διάφορους τρόπους να τα στέλνει στο εξωτερικό, όπου τραγουδιούνται από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.


Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται επικίνδυνα. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, όπως οι Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Arthur Miller, Laurence Olivier, Yves Montand και άλλοι, δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή του. Τελικά υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται και βρίσκεται στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1970.

Στο εξωτερικό αφιερώνει όλο το χρόνο του σε περιοδείες σε όλο τον κόσμο με συναυλίες, συναντήσεις με αρχηγούς κρατών και προσωπικότητες, συνεντεύξεις, δηλώσεις για την πτώση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Οι συναυλίες του γίνονται βήμα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης και για τους άλλους λαούς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα: Ισπανούς, Πορτογάλους, Ιρανούς, Κούρδους, Τούρκους, Χιλιανούς, Παλαιστίνιους.

Το 1972 επισκέπτεται το Ισραήλ δίνοντας συναυλίες. Συναντάται με τον τότε αντιπρόεδρο της ισραηλινής κυβέρνησης Αλόν, που του ζητά να μεταφέρει μήνυμα στον Γιάσερ Αραφάτ. Πραγματικά αμέσως μετά συναντάται με τον Αραφάτ, στον οποίο επιδίδει το μήνυμα της ισραηλινής κυβέρνησης και προσπαθεί να τον πείσει να αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά. Από τότε συνέβη πολλές φορές να παίξει τον ρόλο του άτυπου πρεσβευτή μεταξύ των δύο πλευρών.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι το 1994 γιορτάσθηκε πανηγυρικά στο Όσλο η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων παρουσία των Πέρες και Αραφάτ με την παρουσίαση του Μαουτχάουζεν -που στο μεταξύ έχει γίνει εθνικό τραγούδι του Ισραήλ- και του Ύμνου για την Παλαιστίνη που έγραψε ο Θεοδωράκης, ως αναγνώριση και της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή αυτή. Επισκέπτεται επίσης την Αλγερία, Αίγυπτο, Τύνιδα, Λίβανο και Συρία προσπαθώντας να ενισχύσει τον διάλογο μεταξύ αντιμαχομένων πλευρών.



Το 1974 με την πτώση της Δικτατορίας γυρίζει στην Ελλάδα. Συνθέτει πάντα μουσική. Δίνει πολλές συναυλίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Παράλληλα συμμετέχει στα κοινά είτε ως απλός πολίτης, είτε ως βουλευτής (τις περιόδους 1981-86 και 1989-92) είτε ως υπουργός Επικρατείας (1990-92), θέσεις από τις οποίες τελικά παραιτείται.

Το 1976 ιδρύει το Κίνημα «Πολιτισμός της Ειρήνης» και δίνει διαλέξεις και συναυλίες σ' όλη την Ελλάδα. Το 1983 του απονέμεται το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη.


Το 1986 γίνεται πραγματικότητα κάτι που από το 1970 ακόμα έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του: η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασάρ Κεμάλ και ο Ζυλφύ Λιβανελί. Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών. Αργότερα παίζει και πάλι το ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, μεταφέροντας μηνύματα των ελλήνων πρωθυπουργών, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προς την τουρκική κυβέρνηση.

Επίσης το 1986 (μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ) πραγματοποιεί μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σ' όλη την Ευρώπη κατά της ατομικής ενέργειας.

Ο Θεοδωράκης στην Ανατολική Γερμανία το 1989.

Το 1988 διοργανώνονται με δική του πρωτοβουλία δύο συνέδρια για την ειρήνη στο Τύμπιγκεν και την Κολωνία. Συμμετέχουν πολιτικοί όπως ο Όσκαρ Λαφοντέν και ο Γιοχάνες Ράου, φιλόσοφοι όπως ο Φρίντιχ Ντίρενματ, συγγραφείς, πολιτειολόγοι και καλλιτέχνες. Εκεί έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τη θεωρία του για τον ελεύθερο χρόνο και τη σημασία του στη διαμόρφωση ελεύθερων ανθρώπων.


Το 1990 δίνει 36 συναυλίες σ΄ολη την Ευρώπη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστείας. Συνεχίζει δίνοντας συναυλίες για την ηλιακή ενέργεια (υπό την αιγίδα της Εurosolar), κατά του αναλφαβητισμού, κατά των ναρκωτικών κ.λπ.

Παράλληλα αγωνίζεται και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στις γειτονικές Αλβανία (που την επισκέπτεται και ως Υπουργός για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας) και Τουρκία. Ως πρόεδρος Διεθνούς Επιτροπής στο Παρίσι καταβάλλει προσπάθειες για την απελευθέρωση των τούρκων ηγετών της αντιπολίτευσης Κουτλού και Σαργκίν, κάτι που τελικά πετυχαίνεται.

Προτείνει τη διοργάνωση Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Ειρήνης στους Δελφούς και υποβάλλει στην κυβέρνηση σχέδιο για μια «Ολυμπιάδα του Πνεύματος». Ιδρύει επιτροπή συμπαράστασης και βοήθειας προς τον κουρδικό λαό.

Το 1993 αναλαμβάνει Γενικός Διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, όμως παραιτείται τον επόμενο χρόνο.

Σε περιοδεία του στην Αμερική και τον Καναδά το 1994 για την ενίσχυση Πολιτιστικού Κέντρου των ομογενών Ελλήνων, η Εθνοσυνέλευση του Κεμπέκ τον υποδέχεται με ομόφωνο ψήφισμά της, με το οποίο τον τιμά για την προσφορά του στον πολιτισμό και τους αγώνες του για τον Άνθρωπο.

Τα επόμενα χρόνια παρουσιάζονται οι όπερές του Ηλέκτρα (1995) και Αντιγόνη (1999), ενώ παράλληλα αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα στο εξωτερικό (Ευρώπη, Νότια Αφρική, Αμερική) και παίρνει δυναμικά θέση σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής (ελληνοτουρκική φιλία, σεισμοί, βομβαρδισμοί στην Γιουγκοσλαβία, υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος στο Αφγανιστάν, πόλεμος στο Ιράκ κ.λπ.).


Το 2000 είναι υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης. Το 2002 παρουσιάζεται η όπερά του Λυσιστράτη, ένας αληθινός ύμνος στην Ειρήνη.

Μουσικό έργο:

Ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε όλα τα είδη της μουσικής: όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, ορατόρια, μπαλλέτα, χορωδιακή εκκλησιαστική μουσική, μουσική για αρχαίο δράμα, για θέατρο, για κινηματογράφο, έντεχνο λαϊκό τραγούδι, μετασυμφωνικά έργα.

Κυριότερα έργα:

Κύκλοι τραγουδιών: Τα παιδικά, Επιτάφιος, Επιφάνια, Πολιτεία Α΄, Β΄, Γ΄ και Δ΄, Λιποτάκτες, Μικρές Κυκλάδες, Μαουτχάουζεν, Romancero Gitano, Θαλασσινά φεγγάρια, Ο ήλιος και ο χρόνος, Δώδεκα λαϊκά, Νύχτα θανάτου, Αρκαδίες, Τα τραγούδια του Αγώνα, Τα τραγούδια του Ανδρέα, Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα, Μπαλάντες, Στην Ανατολή, Τα λυρικά, Χαιρετισμοί, Επιβάτης, Ραντάρ, Διόνυσος, Φαίδρα, Καρυωτάκης, Τα πρόσωπα του ήλιου, Μνήμη της πέτρας, Ως αρχαίος άνεμος, Μήπως ζούμε σ' άλλη χώρα;, Μια θάλασσα γεμάτη μουσική, Η Βεατρίκη στην οδό Μηδέν, Ασίκικο Πουλάκη, Λυρικώτερα, Λυρικώτατα, Σερενάτες.

Μουσική για θέατρο: Το τραγούδι του νεκρού αδελφού, Ένας όμηρος, Εχθρός Λαός, Προδομένος Λαός, Καποδίστριας, Χριστόφορος Κολόμβος, Περικλής, Αυτό το δέντρο δεν το λέγανε υπομονή, Το θεριό του Ταύρου, Μάκβεθ.

Μουσική για αρχαίο δράμα: Ορέστεια (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες), Αντιγόνη, Ιππής, Λυσιστράτη, Προμηθεύς Δεσμώτης, Οιδίπους Τύραννος, Εκάβη, Ικέτιδες, Τρωάδες, Φοίνισσες, Αίας.

Μουσική για κινηματογράφο: Ζορμπάς, Ζ, Σέρπικο, Ιφιγένεια, Ηλέκτρα, Το μπλόκο Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά, Σουτιέσκα (Τίτο), Μπιριμπί, Φαίδρα, Κατάσταση πολιορκίας, Actas de Marusia.

Ορατόρια: Άξιον εστί, Μαργαρίτα, Επιφάνια Αβέρωφ, Κατάσταση πολιορκίας, Πνευματικό εμβατήριο, Requiem, Canto General, Θεία Λειτουργία, Λειτουργία για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο.

Συμφωνικά έργα και Μουσική Δωματίου: 1η, 2η, 3η 4η, 7η Συμφωνία, Κατά Σαδδουκαίων, Canto Olympico, Τρίο, Σεξτέτο, Το Πανηγύρι της Αση-Γωνιάς, Ελληνική Αποκριά, Κύκλος, Σονατίνα για πιάνο, Σουίτα αρ. 1, 2 και 3, Σονατίνα αρ. 1 και αρ. 2 για βιολί και πιάνο, Οιδίπους Τύραννος, Κοντσέρτο για πιάνο, Ραψωδία για τσέλλο και ορχήστρα, Sinfonietta, Adagio.

Μπαλέτα: Οι Εραστές του Τερουέλ, Αντιγόνη, Ζορμπάς.

Όπερες: Καρυωτάκης (Οι μεταμορφώσεις του Διονύσου), Μήδεια, Ηλέκτρα, Αντιγόνη, Λυσιστράτη.
Λογοτεχνικό έργο

Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει γράψει αρκετά βιβλία, που έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.

Θεοδωράκης Μίκης, Ανατομία της μουσικής, εκδ. Αλφειός, 1990

Θεοδωράκης Μίκης, Μάνου Χατζιδάκι εγκώμιον, εκδ. Ιανός, 2004

(Πηγή: Βικιπαίδεια)
*****


28 Ιουλ 2009

Βιβλιοπαρουσίαση: "Η άκρα Δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης.Δανία,Νορβηγία, Ολλανδία,Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία".Β.Γεωργιάδου


«Η άκρα Δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης. Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία».

ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ:
Βασιλικής Γεωργιάδου: η Άκρα δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης, Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ελβετία Αυστρία , Γερμανία, Εκδόσεις Καστανιώτη ,2008.
Γιατί ψηφίζουν τόσοι πολλοί την Άκρα Δεξιά στην Ευρώπη; Τα κόμματα της άκρας δεξιάς ψηφίζονται από «θύματα » και χαμένους » των κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων.
Όμως η σταθεροποίηση του ακροδεξιού χώρου μάλλον οφείλεται σε μια κοινή ατζέντα εναντίωσης στη μετανάστευση, καθώς και στο σύστημα συναινετικής διακυβέρνησης.
Όσο περισσότερο απαξιώνονται στα μάτια τους οι θεσμοί , τόσο ενισχύονται τα κόμματα που βρίσκονται στα άκρα των ιδεολογικών πόλων. Σε τέτοια συγκυρία οι δυνάμεις του δεξιού άκρου είναι οι περισσότερο ωφελημένες ισχυρίζεται η Βασιλική Γεωργιάδου ,συγγραφέας του ογκώδους βιβλίου για την Ακροδεξιά στην Ευρώπη .
Πέρα από τις πολύτιμο εμπειρικό υλικό, αποτέλεσμα μιας ενδελεχούς έρευνας σε έξι χώρες της Ευρώπης,ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα συμπεράσματά της για τα χαρακτηριστικά του Νέου Ακροδεξιού Χώρου.

Σύμφωνα με την Βασιλική Γεωργιάδου το ακροδεξιό κράμα είναι αντιφατικό: στα χαρακτηριστικά του είναι δυνατό να συνυπάρχουν τόσο μια (ακραία ) νεοφιλελεύθερη λογική εθνικής οικονομίας της αγοράς όσο και η ιδέα ενός εθνικο-πολιτιστικά περιχαρακωμένου κράτους -πρόνοιας , ο αντικρατισμος αλλά και ο κρατικός αυταρχισμός, ο αντιφιλελεύθερισμος–αντικαπιταλισμός αλλά και ο αντισοσαλισμός –αντικομμουνισμός.
Η ίδια αντιφατική φυσιογνωμία προκύπτει και από το μείγμα των ετερόκλητων πολιτικών θέσεων τις οποίες υποστηρίζουν τα κόμματα της άκρας δεξιάς:
αντικρατισμός και σοβινισμός, μεταϋλισμός και εθνοκεντρισμός, οικονομικός φιλελευθερισμός και “οργανική δημοκρατία”, με επίκεντρο όχι το άτομο, αλλά τον “λαό” ως συλλογικό οργανισμό . Σε μια πιο κοντινή προσέγγιση η Γεωργιαδου διακρίνει μέσα από αντιφατικό μείγμα αρχών τις πιο βασικές θέσεις που συνήθως υπερασπίζονται τα κομματικά μορφώματα της μεταπολεμικής άκρας δεξιάς:
αποφασιοκρατία (λατρεία της απόφασης και του "δυναμισμου") αλλά και δημοψηφίσματα, επίκληση του λαού και καισαρισμός, υπαγωγή στη συνταγματική τάξη και αντικοινοβουλευτισμός, αντισυστημικότητα και αντικομματισμός, εναντίωση στο πολιτικό κατεστημένο και πολιτικός συγκεντρωτισμός, “διαφορική ισότητα” και αντιπλουραλισμός αποτελούν τις ιδεολογικο-πολιτικές αρχές που η άκρα δεξιά υπερασπίζεται.
Όμως η Γεωργιαδου μας θυμίζει ότι τα κόμματα αυτά, πάνω από όλα είναι κόμματα της άκρας δεξιάς:
ο νεοφιλελευθερισμός τους συνοδεύεται από πολιτικό αυταρχσμό, ο νεολαϊκισμος τους περιέχει δράσεις που υπονομεύουν τη δημοκρατική τάξη. Αναμειγνύοντας συστηματικά δημοψηφιστικές αρχές με αποφασιοκρατικές μεθοδους , η άκρα δεξιά αναδεικνύει την αντίληψή της για ένα πολιτικό , σύστημα συγκεντρωτικό, προσωποκεντρικό και καισαριστικό.
Για να καταλάβουμε το πώς επιτυγχάνεται αυτό το “αλχημιστικό” πολιτικό μάγμα η συγγραφέας μας προτείνει να ρίξουμε μια ματιά στο μοντέλο εσωτερικής οργάνωσης των Ακροδεξιών κομμάτων :
Χαλαρά οργανωμένα σε επίπεδο κομματικής βάσης αλλά ισχυρό στην κορυφή με προβεβλημένα στελέχη στην ηγεσία που καθοδηγούν κα κατευθύνουν όχι απλώς διοικούν, τα κόμματα της μεταπολεμικής ακροδεξιά είναι αυστηρά ιεραρχημένα και δομημένα γύρω από τον αρχηγό και οδηγητή τους.
Αυτό το μοντέλο κομματικής οργάνωσης παραπέμπει σε ένα μοντέλο διακυβέρνησης στο επίπεδο του κεντρικού κράτους στο οποίο συνυπάρχουν στο πλαίσιο ενός ιεραρχημένου συνδυασμού, ο καισαρισμός και ο δημοψηφισματικές αρχές , με αλλά λόγια:
ο οδηγητής αρχηγός από την μια και ο " κυρίαρχος" λαός από την άλλη.
Έτσι-σύμφωνα με την Βασιλικη Γεωργιαδου- η Ακροδεξια είναι μεν άμεσο-δημοκρατική και δημοψηφιστική κατά τρόπο όμως που η άμεση έκφραση της θέλησης του λαού να ευθυγραμμίζεται με τη θέληση του ηγέτη: ο οδηγητής αρχηγός επικαλείται τον λαό και προσφεύγει στον λαό, ο οποίος αναγνωρίζεται ως ανώτατη πηγή κυριαρχίας.

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η έρευνα που επιχειρεί η συγγραφέας της στενής σχέσης των κομμάτων της Άκρας Δεξιάς με το ιδεολογικό ρεύμα της "νέας Δεξιάς" και που αποτελείται από διανοούμενους που εμφανίστηκαν στην Ευρώπη στα τέλη της δεκαετίας του 60 και του 70 στη Γαλλία και στη δεκαετία του 80 στη Γερμανία πρωτοεμφανίζονται ως αντίδραση στο Γαλλικό Μάη και τα φοιτητικό κίνημα . Το ρεύμα αυτό εμφανίζεται ως "πολιτικής πρωτοπορίας" της άκρας δεξιάς. Το « νέο» στο ιδεολογικό αυτό ρεύμα που η "νεοδεξιά" διαμορφώνει έγκειται στο ότι προσπαθεί να οικειοποιηθεί ιδέες όπως ο «πλουραλισμός’’, «τρίτος δρόμος } «αλλαγή αξιών » «ευρωπαϊκός σοσιαλισμός »,έννοιες όπως «μονοδιάστατος άνθρωπος «μαζοποίηση» που προέρχονται από το χώρο της νέας αριστεράς! (Μαρκούζε κ.α).Η νέα Δεξιά υπερασπίζεται μια αντίληψη«διαφορικής ισότητας »που αποθεώνει τη διαφορά , αναγνωρίζοντας την ισότητα μόνο στο πλαίσιο ενός "εθνοτικού και πολιτισμικού απαρτχάιντ" :η "διαφορική ισότητα" μπορεί να πραγματοποιηθεί όχι εντός ενός ετερογενούς κόσμου, αλλά μόνο και αποκλειστικά στο εσωτερικό των ομοιογενών «πατρίδων ».Κάθε μια από αυτές είναι και πρέπει να παραμείνει εθνικο πολιτισμικά διαφορετική από τις υπόλοιπες Αυτό σημαίνει να παραμείνει «καθαρή από προσμείξεις, οι οποίες εμφανίζονται στο πλαίσιο «πολυφυλετικών , πολυπολιτισμικών η μικτών πολιτισμικά κοινωνιών.
Η άκρα δεξιά υποστηρίζει μια εκδοχή περί ισότητας που βασίζεται στη "διαφορά" ή στις ιεραρχημένες διαφορές λαών εθνών και πολιτισμών .

Το βιβλίο της Γεωργιάδου -ούτως ή άλλως - πολύτιμο εργαλείο για την πολιτική κοινωνιολογία –μας διαφωτίζει εντέλει για τις ευρωπαϊκές διαστάσεις του Ακροδεξιού εθνο-λαικισμού που έμοιαζαν να αποτελούν ιδιότυπο ελληνικό φαινόμενο.

Πηγή:ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

24 Ιουλ 2009

Συμπαράσταση στον Γιώργο Κόκκινο.Υπογραφές

Σαν σήμερα,στις 24 Ιουλίου του 1974, η Δημοκρατία αποκαταστάθηκε στην Ελλάδα.Η Χούντα των Συνταγματαρχών κατέρρευσε κάτω από το βάρος της προδοσίας που συντελέστηκε στην Κύπρο.
Πέρασαν 35 χρόνια από τότε που το "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" πέρασε ανεπιστρεπτί.
Κι όμως σ΄αυτή τη χώρα δυστυχώς και σήμερα γίνονται προσπάθειες να φιμωθούν οι ακαδημαϊκές ελευθερίες.
Δείτε μια ακόμα ανακοίνωση συμπαράστασης στον Αναπληρωτή Καθηγητή Ιστορίας Γ. Κόκκινο και υπογράψτε, αν συμφωνείτε στο http://www.petitiononline.com/KOKKINOS/petition.html


ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ Γ.ΚΟΚΚΙΝΟ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ


Κατά της προκλητικής προσπάθειας να φιμωθούν οι ακαδημαϊκές ελευθερίες και να σπιλωθούν η προσωπικότητα και το ήθος του πανεπιστημιακού καθηγητή Γ. Κόκκινου

Ύστερα από τα δύο συνεχόμενα δημοσιεύματα της κυριακάτικης εφημερίδας "Το Πρώτο Θέμα" στις 5 και 12 Ιουλίου 2009, που στρέφονται με απαράδεκτο και υβριστικό τρόπο κατά του κ. Γ. Κόκκινου, αναπληρωτή καθηγητή Ιστορίας και Διδακτικής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου, οι υπογράφοντες, φίλοι, συνεργάτες, συνάδελφοι, φοιτητές, εκπαιδευτικοί και πολίτες με δημοκρατικές ευαισθησίες που υπερασπίζονται την ελευθερία της έκφρασης, αισθανόμαστε την ανάγκη να διαμαρτυρηθούμε και να εκφράσουμε την αμέριστη συμπαράστασή μας προς τον κ. Γ. Κόκκινο.


Γι’ αυτό το λόγο δηλώνουμε τα εξής:


Α) Θεωρούμε αυτονόητη υποχρέωσή μας την υπεράσπιση της ελευθερίας έκφρασης, που είναι κατοχυρωμένη δημοκρατική κι επιστημονική αξία από το Σύνταγμα, τις Διεθνείς Συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη νομολογία όλων των Δικαστηρίων.


Β) Πιστεύουμε ότι οι επιστημονικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις βρίσκουν την έκφρασή τους μέσα από το διάλογο και τη γόνιμη αντιπαράθεση και όχι μέσα από λιβελλογραφήματα, ψευδείς κατασκευές περί εθνικών συνωμοσιών και απόπειρες εκφοβισμού που θυμίζουν άλλες εποχές.


Γ) Κατακρίνουμε ως απαράδεκτη την πρακτική της παραποίησης των απόψεων του κ. Γ. Κόκκινου και την παρουσίαση της προσωπικής άποψης και ερμηνείας του δημοσιογράφου ως αδιαμφισβήτητης πραγματικότητας. Πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα από τα δημοσιεύματα της εφημερίδας, όπως: «οι παραχαράκτες της ιστορίας», «το ανθελληνικό παραλήρημα του καθηγητή Γ. Κόκκινου», ο Γ. Κόκκινος «κατηγορεί τη συγγραφέα του ανιστόρητου βιβλίου της Στ΄ Δημοτικού ως υπερβολικά εθνικίστρια» κ.ά. αποτελούν χαρακτηρισμούς που δεν προκύπτουν από τα παραθέματα που ο ίδιος ο δημοσιογράφος παραθέτει(!) και που υποτίθεται ότι είπε ή έγραψε ο κ. Γ. Κόκκινος.


Δ) Καταδικάζουμε την εμπλοκή πολιτικών παραγόντων σε ζητήματα πανεπιστημιακής έρευνας, που εκδηλώθηκε με ερώτηση βουλευτή του ΛΑΟΣ στη Βουλή μετά το δημοσίευμα του «Θέματος» και με απειλητικές δηλώσεις άλλου βουλευτή του ίδιου πολιτικού χώρου σε τηλεοπτικούς σταθμούς για ποινές απόλυσης (και άλλα φαιδρά που θύμιζαν "ιδιώνυμο", αλλά αυτή τη φορά ‘όχι ως τραγωδία αλλά ως φαρσοκωμωδία’). Θεωρούμε την κομματική αυτή ανάμειξη ως προσπάθεια λαϊκιστικού αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης με ψηφοθηρικούς στόχους που συντηρούν το ιδεολόγημα του «εθνικού κινδύνου». Σε αυτό το στόχο τους οι συγκεκριμένοι πολιτικοί βρίσκουν συμμάχους δημοσιογράφους, γιατί το θέμα αυτό δυστυχώς «πουλάει». Όμως, η ψηφοθηρική πολιτική και οι δημοσιογραφικές σκοπιμότητες καμία σχέση δεν έχουν με τις ακαδημαϊκές ελευθερίες και την επιστημονική έρευνα.


E) Σε καμία περίπτωση, βέβαια, δεν θέλουμε να αποτελέσουν αντικείμενο παρανόησης ή παραποίησης οι θέσεις μας και να πιστέψει κάποιος ότι δεν έχει το δικαίωμα άποψης ο μη ειδικός σε θέματα Ιστορίας. Αντίθετα, δηλώνουμε ότι για επίμαχα θέματα θα πρέπει να ανοίξει πλατύς διάλογος από όλες τις πλευρές, με όλες τις αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις, όπου θα έχουν δικαίωμα έκφρασης όλοι, χωρίς κοινωνικούς ή μορφωτικούς αποκλεισμούς. Θεωρούμε πολύ εποικοδομητικό αυτό το διάλογο για δύο λόγους :


αφενός μεν θα επαναπροσδιοριστεί τι είναι εθνικό και τι δεν είναι (αλήθεια, έχει αναρωτηθεί ο αρθρογράφος που έκανε το "ρεπορτάζ" στο «Πρώτο Θέμα» ποιος καθορίζει κάθε φορά τι είναι εθνικό και τι αντεθνικό;), εφόσον έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί οι χαλεποί καιροί των εθνοκάπηλων και η χώρα μας αποτελεί ευνομούμενο ευρωπαϊκό κράτος, και αφετέρου θα αξιοποιήσουμε ως διαρκές εθνικό παρόν και ζωντανή ελληνική παράδοση τον αγωνιστικό συνταγματισμό για ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες και όχι το παρελθόν του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και της «συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις»


Στ) Εκφράζουμε τη συμπαράσταση και την υποστήριξή μας προς τον κ. Γ. Κόκκινο, όπως και προς κάθε πολίτη που υφίσταται ψυχολογική βία, επειδή διατυπώνει προφορικά ή γραπτά τις απόψεις του, ιδιαίτερα όταν αυτές είναι επιστημονικά τεκμηριωμένες και "κοινός τόπος" για την πανεπιστημιακή κοινότητα. Αν αυτές δεν είναι αρεστές σε κάποιους, αυτοί, βεβαίως, έχουν κάθε δικαίωμα να αντιπαραθέσουν τις δικές τους. Νομίζουμε, όμως, ότι είναι ανέντιμο να υποκαθίστανται τα επιχειρήματα από κατασκευασμένα ψεύδη, σπίλωση του εκπαιδευτικού έργου και του ήθους του κ. Γ. Κόκκινου και αφελείς αλλά εξοργιστικές απειλές.


Ζ) Καλούμε κάθε πολίτη με δημοκρατικές ευαισθησίες να αντιταχθεί σε τέτοιες μεθοδεύσεις και να υπογράψει τη διαμαρτυρία μας. Ιδιαίτερη έκκληση κάνουμε σε επώνυμους πνευματικούς ανθρώπους, των οποίων η φωνή έχει μεγαλύτερη εμβέλεια από τη δική μας, να αντιδράσουν, με όποιο τρόπο θεωρούν πρόσφορο, στην απόπειρα κατασκευής ανθελληνικής υστερίας, εκφοβισμού και φίμωσης της ελεύθερης έκφρασης.


Πιστεύουμε ότι το πρόβλημα αυτό δεν αφορά μεμονωμένα πρόσωπα, αφορά όλους μας. Και γι’ αυτό η απουσία παρέμβασης σημαίνει έλλειψη συλλογικότητας και η έλλειψη συλλογικότητας έλλειμμα Δημοκρατίας.


Ομάδα Εκπαιδευτικών

Αθήνα 18/7/2009.

ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ

Στο: http://www.petitiononline.com/KOKKINOS/petition.html
Πηγή:alfavita

20 Ιουλ 2009

"Είναι δύσκολο να πιστέψω..."(Προσθήκη)


Απόβαση τουρκικών στρατευμάτων


 

Της εισβολής
Κώστας Μόντης

Είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας,
είναι δύσκολο να πιστέψω
πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας.


"Πικραινόμενος εν εαυτώ" 1975
Στιγμές της εισβολής



Ονήσιλος
Παντελής Μηχανικός

Δίπλα μου ήτανε ο Ονήσιλος
βγαλμένος απ’ την ιστορία και το θρύλο
ολοζώντανος.

Αρχιλεβέντης βασιλιάς αυτός
κρατούσε στο χέρι ό,τι του ΄χε απομείνει:
ένα καύκαλο
-το δικό του κρανίο-
γεμάτο μέλισσες.

Δέκα χρόνια έστελλε τις μέλισσές του ο Ονήσιλος
να μας κεντρίσουν
να μας ξυπνήσουν
να μας φέρουν ένα μήνυμα.

Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος
κι όλες ψοφήσανε απάνω στο παχύ μας δέρμα
χωρίς τίποτα να νιώσουμε.

Κι όταν το ποδοβολητό των βαρβάρων
έφτασε στη Σαλαμίνα
φρύαξε ο Ονήσιλος.
Άλλο δεν άντεξε.
Άρπαξε το καύκαλό του
και το θρυμμάτισε απάνω στο κεφάλι μου.

Κι έγειρα νεκρός.
Άδοξος, άθλιος,
καταραμένος απ’ τον Ονήσιλο.


"Κατάθεση" 1975

****

****
Λογαριάσατε λάθος


****

15 Ιουλ 2009

"Το αιώνιο φως σου μάτωσε στα δόντια των θηρίων"


Το προσφυγόσημο του Τάσσου


ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ

Στη μια γωνιά στέκει ο παππούς, στην άλλη δέκα εγγόνια
και στο τραπέζι εννιά κεριά μπηγμένα στο καρβέλι.

Μάνες τραβάνε τα μαλλιά και τα παιδιά σωπαίνουν
κι απ’ το φεγγίτη η Λευτεριά τηράει κι αναστενάζει. 


Γιάννης Ρίτσος, Δεκαοχτώ Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας.

Κύπρος, 15 Ιουλίου 1974,8:20 π.μ.
Η αποφράδα ημέρα για τον τόπο μας.
Η Χούντα των Αθηνών, με τη συμμετοχή της ΕΟΚΑ Β΄, οργάνωσε το προδοτικό πραξικόπημα κι άνοιξε τον δρόμο στην Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο, στις 20 Ιουλίου και στις 14 Αυγούστου 1974.
Κύπρος,15 Ιουλίου δύο χιλιάδες τόσο... 

Τόσα χρόνια μετά και ο τόπος µας βιώνει ακόμα τις τραγικές συνέπειες της τουρκικής εισβολής. Προσφυγιά, το 37% των πατρογονικών µας εδαφών βρίσκεται κάτω από την µπότα του τουρκικού Αττίλα, άγνωστη και αδιευκρίνιστη η τύχη των αγνοουµένων µας . Το πραξικόπηµα είχε ως κύριο στόχο του την ανατροπή του εκλεγµένου Προέδρου της Κυπριακής Δηµοκρατίας Εθνάρχη Μακαρίου Γ΄, την κατάλυση της δηµοκρατίας και τη διχοτόµηση της Κύπρου.
Οι μαύρες εκείνες μέρες του Ιούλη σφράγισαν ανεξίτηλα τη νεότερη Ιστορία της Κύπρου.
Ο εθνικός διχασμός, τα αίτια και οι αφορμές,το ιδεολογικό χάσμα,οι ανεπούλωτες πληγές...
Όμως,πρέπει να θυμόμαστε, πρέπει να τιμούμε τους νεκρούς και να στηλιτεύουμε την προδοσία.
Και πάνω απ΄όλα οφείλουμε να περιφρουρούμε τη Δημοκρατία! 
******
Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο,Γιάννης Ρίτσος

Νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο
κάνω τον πόνο σου να πω και προσκυνώ και μένω.
Εσύ της θάλασσας ρυθμός, ολάνθιστο κλωνάρι,
πώς σου μαδήσαν τ΄άνθια σου διπλοί, τριπλοί βαρβάροι.
Τι θλιβερά που σεργιανάν τριγύρω σου τα ψάρια
κι αντίχριστοι να παίζουνε την τύχη σου στα ζάρια.
Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνης μάνα
Ύμνος και Θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα.
******



Την άνοιξη ποιος πρόδωσε...


******
Πατρίδα,Αλκίνοος Ιωαννίδης



**** 

 

"Αποκεφαλισμός της Δημοκρατίας",Κ.Μητρόπουλος
 





Πεσόντες θύματα κατά το Πραξικόπημα

Δολοφονηθέντες Αντιστασιακοί από την ΕΟΚΑ Β΄
πριν από το Πραξικόπημα

Πεσόντες Αντιστασιακοί κατά το Πραξικόπημα

Δολοφονηθέντες Αντιστασιακοί μετά το Πραξικόπημα.
******

"Περί Αποστασίας"



Με επιστολή που έστειλε στα "Νέα"(14-7-2009) ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αρνείται ότι πρότεινε στον αμερικανικό παράγοντα την ανατροπή του Μακαρίου με πραξικόπημα, αν ο πρόεδρος της Κύπρου απέρριπτε σχέδιο για την επίλυση του Κυπριακού.

Η εφημερίδα είχε δημοσιεύσει το Σάββατο άγνωστο ντοκουμέντο-μνημόνιο του Ρίτσαρντ Μπάραμ, Αμερικανού διπλωμάτη και υπεύθυνου των ελληνικών υποθέσεων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ την περίοδο 1965-67. Στο έγγραφο περιγράφεται συζήτηση σε δείπνο, στην διάρκεια του οποίου ο κ. Μητσοτάκης, τότε υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου, εμφανίζεται να λέει για το Κυπριακό:

"Το Σχέδιο Αcheson είναι η καλύτερη λύση· είναι πολύ καλύτερη από την παραχώρηση ελληνικού εδάφους, που καμία ελληνική κυβέρνηση θα ήταν έτοιμη να προτείνει. Όταν ρωτήθηκε σχετικά με την αποδοχή του Μακάριου για τη λύση τύπου Αcheson, ο Μητσοτάκης ισχυρίστηκε ότι θα μπορούσε και θα έπρεπε να επιβληθεί επί του Μακαρίου, με πραξικόπημα, αν χρειαστεί."

Η επιστολή του κ. Κ. Μητσοτάκη:

[.....]

"Το σχέδιο Αcheson το εισηγήθηκε θερμά ο Γ. Παπανδρέου στο υπουργικό συμβούλιο, το οποίο το δέχθηκε ομόφωνα με ενθουσιασμό και χειροκροτήματα.Το σχέδιο Αcheson προέβλεπε ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα με αντάλλαγμα τη χερσόνησο της Καρπασίας. Ήμουν επίσης υποστηρικτής της ακόμη καλύτερης λύσης που προέβλεπε το μνημόνιο Τούμπα- Τσακλαγιαγκίλ, λύση που εγώ διαπραγματεύτηκα, η οποία προέβλεπε ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με αντάλλαγμα την αγγλική βάση της Δεκέλειας, που και σήμερα αποτελεί έδαφος του Ηνωμένου Βασιλείου και θα εδίδετο στην Τουρκία. Και στις δύο περιπτώσεις γνωρίζαμε ότι θα αντιμετωπίζαμε άρνηση του Μακάριου και θα έπρεπε να κάνουμε κάθε προσπάθεια να τον πείσουμε.
Προσωπικά όμως, πραξικόπημα εναντίον του, εγώ τουλάχιστον, ποτέ ούτε διανοήθηκα. Άλλωστε οι σχέσεις μου με τον Μακάριο ήσαν εξαίρετες και ποτέ δεν διαταράχθηκαν. Υπήρξα εκείνος που αποκατέστησα τις σχέσεις Ελλάδος- Κύπρου, μετά τη μεταπολίτευση, επί κυβερνήσεως Σ. Στεφανόπουλου και διατήρησα επαφή μαζί του και στην εξορία, επί δικτατορίας. Τότε μάλιστα, μας προσκάλεσε επίμονα, εμένα και τον Πάνο Κόκκα να πάμε στην Κύπρο, πρόσκληση που δεν δεχθήκαμε για να μην τον βάλουμε σε μπελάδες με την Χούντα.

Πιστεύω ακράδαντα ότι ο πρόωρος θάνατός του ήταν τραγωδία και για την Κύπρο και για τον Ελληνισμό. Απεδείχθη ότι ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να δώσει λύση στο μεγάλο μας εθνικό θέμα, κάτι που δυστυχώς οι διάδοχοί του δεν κατόρθωσαν μέχρι και σήμερα".

14 Ιουλ 2009

"Ο ιστορικός Γ.Κόκκινος και η αλήθεια"

Νέα προσθήκη: από την alfavita
"Ο Γιώργος Κόκκινος και η διαμόρφωση εθνικής συνείδησης".

Συμπαράσταση στον πανεπιστημιακό που εγκαλείται για την πολύπλευρη κριτική του σκέψη.
Σχετικά:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_15/07/2009_322198, 2009-07-15

http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank14_7_9_1054.php, 2009-7-14

http://www.rodiaki.gr/v3/index.asp?archive=548&page=14, 2009-7-12

http://www.rodiaki.gr/v3/index.asp?archive=546&page=12, 2009-7-10

http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank09_7_9_0320.php, 2009-7-8

Οι ιδέες του Γ. Κόκκινου για την Ιστορία και την Διδακτική της σε καμμία περίπτωση δεν στρέφονται ενάντια στη διαμόρφωση εθνικής συνείδησης, όπως εσφαλμένα υποστηρίχθηκε.

Επικρίνουν, μεν, και συχνά με αυστηρότητα, τις εθνικιστικές (και όχι μόνο) μονομέρειες και υπερβολές, υποστηρίζουν όμως, σθεναρά, την ανάπτυξη μιας εθνικής συνείδησης ανοιχτής και ευαίσθητης στις γνώμες των Άλλων (των άλλων λαών και πολιτισμών, των άλλων εθνοτήτων), όπως αρμόζει στην παγκόσμια, πολυφωνική κοινωνία της εποχής μας, για την οποία καίριας σημασίας μέλημα αποτελεί η εξεύρεση τρόπων ειρηνικής συνύπαρξης δια μέσου της αλληλοκατανόησης.
Μία τέτοια, περιεκτική-συμπεριληπτική, μορφή εθνικής συνείδησης προάγει τον αμοιβαίο σεβασμό των πολιτών και των πολιτισμών, την κουλτούρα του ισότιμου διαλόγου, την ενσωμάτωση των διαφορετικών στοιχείων στο ίδιο κοινωνικό σύνολο. Αντίθετα, αποστρέφεται τους κάθε είδους αποκλεισμούς και δαιμονοποιήσεις που κατά το παρελθόν συνετέλεσαν στο να οδηγηθεί η ανθρωπότητα σε μαζικά εγκλήματα, εθνικές τραγωδίες, γενοκτονίες ή άλλες καταστροφές.

Με τις πολυδιάστατες-πολυμερείς, μερικές φορές αιχμηρές, αλλά και διεξοδικά τεκμηριωμένες κριτικές του τοποθετήσεις ο καθηγητής –όπως οφείλει να κάνει, επιδιώκοντας την αντικειμενικότητα– στην πραγματικότητα εμβαθύνει και διευρύνει την αντίληψη περί εθνικής συνείδησης, αφενός, επειδή την συναρτά με ζητήματα ιδεολογικά, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και εκπαιδευτικά, αφετέρου, επειδή αξιολογεί μεθοδικά κάθε άποψη, αποτιμώντας τα εκάστοτε υπέρ και κατά.
Κατά συνέπεια, η πολυπρισματική ιστορική κριτική του Γ. Κόκκινου, συνυπολογίζοντας κοινούς τόπους της Παιδαγωγικής της Ειρήνης και της Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης, συμβάλλει ουσιαστικά στη συγκρότηση μιας υγιούς εθνικής συνείδησης, ικανής να αποφύγει τις στρεβλώσεις του παρελθόντος, να ανασυντάξει δημιουργικά το δυναμικό της ισορροπώντας μεταξύ συνέχειας και αλλαγής, αλλά και να αντιληφθεί η ίδια τις ιστορικές προϋποθέσεις της δημιουργίας της.
Και είναι κρίμα –αλλά δυστυχώς ευεξήγητο– που η πληθωρική κριτική σκέψη ενός διεθνώς καταξιωμένου επιστήμονα, ενώ στον πανεπιστημιακό χώρο της ελεύθερης διακίνησης ιδεών –στον οποίο ανήκει– λογίζεται ως εφόδιο και τον έχει οδηγήσει στην κατάκτηση μιας ήδη αξιοζήλευτης θέσης, αντίθετα, από ένα μέρος του ελληνικού δημόσιου χώρου διαβάζεται αποσπασματικά, παρανοείται, εκλαμβάνεται ως στοιχείο ανατρεπτικό και καταγγέλλεται.

Παναγιώτης Γατσωτής, εκπαιδευτικός
Αγαθοκλής Αζέλης, ιστορικός
Γαβρίλης Λαμπάτος, ιστορικός
.....................................................

Επανερχόμαστε στο θέμα με αφορμή την ανακοίνωση συμπαράστασης που εξέδωσαν Σχολικοί Σύμβουλοι Ν. Δωδεκανήσου.
Δείτε την ανακοίνωση στην alfavita

"Ο ιστορικός κ. Γ. Κόκκινος και η αλήθεια
"

Θα θέλαμε να εκφράσουμε τη διαμαρτυρία μας για τα όσα δημοσιεύτηκαν στο φύλλο της Εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» της Κυριακής 5ης Ιουλίου 2009 -και αναδημοσιεύτηκαν στη Ροδιακή Εφημερίδα «Γνώμη» της Δευτέρας 6ης Ιουλίου 2009- και αναφέρονται στο επιστημονικό έργο του Αναπληρωτή Καθηγητή της Ιστορίας και Διδακτικής της Ιστορίας του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης (Π.Τ.Δ.Ε.) του Πανεπιστημίου Αιγαίου κ. Γ. Κόκκινου.

Τα δημοσίευμα αντλώντας υλικό από την ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου, αλλά και επικαλούμενο πληροφορίες από παράδοση μαθήματος στους φοιτητές στην αίθουσα διδασκαλίας, κάνει λόγο για «άνευ προηγουμένου ανθελληνικό παραλήρημα» του κ. Κόκκινου με αφορμή τις επιστημονικές του απόψεις για το αποσυρθέν -πλέον- βιβλίο της Στ΄ Τάξης του Δημοτικού- κατηγορώντας τον ότι υποστηρίζει, ανάμεσα σε άλλα, πως «η διαμόρφωση εθνικής ταυτότητας στους μαθητές είναι βλαπτική και απευκταία…»

Οι χαρακτηρισμοί του δημοσιεύματος αυτού μας προκαλούν έκπληξη, καθώς στο πλαίσιο της άσκησης του επιμορφωτικού έργου μας δόθηκε πολλές φορές η ευκαιρία να συνεργαστούμε τόσο με το Εργαστήρι Ιστορίας και Κοινωνικών Επιστημών του Π.Τ.Δ.Ε., όσο και με τον ίδιο τον Καθηγητή. Στις επιμορφωτικές, επιστημονικές ημερίδες που οργανώθηκαν κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους και απευθύνονταν σε δασκάλους και νηπιαγωγούς με εισηγητή τον ιστορικό κ. Κόκκινο και συνεργάτες του, αναπτύχθηκε πλούσιος προβληματισμός για τις νέες επιστημονικές τάσεις στη διδακτική της Ιστορίας στη Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Στο πλαίσιο του διαλόγου αυτού εκφράστηκαν και διαφορετικές απόψεις καθώς - με αφορμή και το αποσυρθέν βιβλίο- έχει ανοίξει ένας ουσιαστικός, θεωρούμε, διάλογος για θέματα τα οποία αφορούν την ιστορική εκπαίδευση και την εξέλιξη της ιστοριογραφίας όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς και αποτελούν τα τελευταία χρόνια αντικείμενο επιστημονικής μελέτης και έρευνας.

Διαβεβαιώνουμε κατηγορηματικά, πως σε καμία περίπτωση, δεν προέκυψε κανενός είδους «ανθελληνικό παραλήρημα» ή οτιδήποτε άλλο το οποίο θα μπορούσε να υπονομεύσει την καλλιέργεια εθνικής και πατριωτικής συνείδησης στους μαθητές του σχολείου. Είναι για μας σίγουρο, πως το συγκεκριμένο δημοσίευμα, δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια και αδικεί κατάφωρα το συγκεκριμένο επιστήμονα ο οποίος κατέχει μια ζηλευτή θέση στον πανεπιστημιακό χώρο με πλούσιο συγγραφικό και επιστημονικό έργο αναγνωρισμένο τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, ότι συγγραφικό έργο του κ. Κόκκινου που αναφέρεται σε θέματα εθνικής Ιστορίας συμπεριλαμβάνεται μεταξύ των Εκδόσεων της Βουλής των Ελλήνων.

Ταυτόχρονα, με τον τρόπο που τα δημοσιεύματα αυτά παρουσιάζονται, μπορεί να δημιουργήσουν κινδύνους για την ελεύθερη έκφραση των επιστημονικών απόψεων και να θέσουν σοβαρά εμπόδια στην ανάπτυξη ενός γόνιμου διαλόγου και στοχασμού στο πλαίσιο της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Θεωρούμε τέλος, ότι η δημοσιογραφική έρευνα σε θέματα που αφορούν την εκπαίδευση και το σχολείο, για να είναι έγκυρη και αντικειμενική δεν πρέπει να είναι μονομερής, αλλά προϋποθέτει και απαιτεί επαρκή τεκμηρίωση και αξιόπιστες πηγές.

Ματθαίου Σεβαστή, Σχολική Σύμβουλος Προσχολικής Αγωγής Ν. Δωδεκανήσου
Σπανός Πέτρος, Σχολικός Σύμβουλος 1ης Περιφέρειας Α/θμιας Εκπαίδευσης Ν. Δωδεκανήσου.
Ράπτης Νικόλαος, Σχολικός Σύμβουλος 2ης Περιφέρειας Α/θμιας Εκπαίδευσης Ν. Δωδεκανήσου.
Καβαλιέρου Μαρία, Σχολική Σύμβουλος 3ης Περιφέρειας Α/θμιας Εκπαίδευσης Ν. Δωδεκανήσου.

11 Ιουλ 2009

"Περί Αποστασίας"


(Ο Κ. Μητσοτάκης είχε δηλώσει υποστηρικτής του σχεδίου Άτσεσον, που έριχνε τον σπόρο της διχοτόμησης της Κύπρου, και φέρεται να προτείνει ακόμη και πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου)

Με τα "Ιουλιανά" και την Αποστασία του 1965 είχαμε ασχοληθεί τον περασμένο Απρίλιο. "Από τα Ιουλιανά στη Δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967"

Σήμερα επανέρχομαι με αφορμή την απόρρητη έκθεση Αμερικανού διπλωμάτη που δημοσιεύουν "ΤΑ ΝΕΑ" και που σύμφωνα μ΄αυτήν"η Αποστασία ήταν έγκλημα εκ προμελέτης".

Το απόρρητο υπόμνημα- με ημερομηνία 28 Ιουνίου 1965- που αποκαλύπτουν «ΤΑ ΝΕΑ», καταρρίπτει πλήρως τους ισχυρισμούς Μητσοτάκη ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στην κρίση που οδήγησε σε παραίτηση τον Γεώργιο Παπανδρέου αλλά αναμείχθηκε μετά στις κυβερνήσεις των Αποστατών. Αποκαλυπτικό είναι το υπόμνημα και για το Κυπριακό. Στη συνάντηση με τον Αμερικανό, ο Μητσοτάκης τάσσεται αναφανδόν υπέρ του Σχεδίου Άτσεσον, το οποίο, κατά την άποψή του, έπρεπε να επιβληθεί στον Μακάριο ακόμη και με πραξικόπημα!
"ΤΑ ΝΕΑ"

Απόρρητη έκθεση Αμερικανού διπλωμάτη αποκαλύπτει τον ρόλο του σημερινού επιτίμου προέδρου της Ν.Δ. στο πολιτικό παιχνίδι που οδήγησε στη χούντα
.

Στο σπίτι του Μητσοτάκη μαγειρεύτηκε η Αποστασία.
Τι ειπώθηκε σε δείπνο τον Ιούνιο του ΄65 για τον Γ. Παπανδρέου, την κόντρα του με το παλάτι, τον Ανδρέα, το Κυπριακό...
Ρεπορτάζ: Δημήτρης Μητρόπουλος Σάββατο, 11 Ιουλίου 2009

Ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Παπανδρέου βρέθηκε στο επίκεντρο της συζήτησης και έγινε στόχος προσβλητικών χαρακτηρισμών από τον υπουργό του.
Έγκλημα εκ προμελέτης ήταν η Αποστασία.
Το αποδεικνύει απόρρητη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπου καταγράφεται σειρά συναντήσεων Αμερικανού διπλωμάτη με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και την «κλίκα του», αρκετές εβδομάδας πριν από την πτώση της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου. Ο Αμερικανός επισκέπτης, στο υπόμνημά του, θεωρεί «ολοφάνερο» ότι ο Μητσοτάκης εμφανιζόταν ως «καλύτερη εναλλακτική λύση για τη θέση του Πρωθυπουργού».
Το απόρρητο υπόμνημα- με ημερομηνία 28 Ιουνίου 1965- που αποκαλύπτουν «ΤΑ ΝΕΑ», καταρρίπτει πλήρως τους ισχυρισμούς Μητσοτάκη ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στην κρίση που οδήγησε σε παραίτηση τον Γεώργιο Παπανδρέου αλλά αναμείχθηκε μετά στις κυβερνήσεις των Αποστατών.
Αποκαλυπτικό είναι το υπόμνημα και για το Κυπριακό. Στη συνάντηση με τον Αμερικανό, ο Μητσοτάκης τάσσεται αναφανδόν υπέρ του Σχεδίου Άτσεσον, το οποίο, κατά την άποψή του, έπρεπε να επιβληθεί στον Μακάριο ακόμη και με πραξικόπημα!

Υπενθυμίζουμε εν τάχει τα γεγονότα. Στο τέλος Ιουνίου του 1965, η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου είναι σε τροχιά σύγκρουσης με το Παλάτι. Ο «γέρος της Δημοκρατίας» προωθεί την αντικατάσταση του αρχηγού ΓΕΣ. Όμως ο στρατηγός Γεννηματάς- που έχει παίξει ενεργό ρόλο στη «βία και νοθεία» των εκλογών του 1961- είναι ο τοποτηρητής στο στράτευμα των Ανακτόρων που αντιδρούν.
Αντίθετος είναι και ο υπουργός Άμυνας Πέτρος Γαρουφαλιάς, επίσης άνθρωπος του Παλατιού. Ο Παπανδρέου επιμένει και ζητά ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Το πολιτικό θερμόμετρο ανεβαίνει, ενώ στήνεται σκηνικό κρίσης.

Το δείπνο.

Μέσα σε αυτή την ταραγμένη ατμόσφαιρα, τέσσερις επώνυμοι Έλληνες κι ένας Αμερικανός διπλωμάτης δειπνούν μαζί.
Το ξέρουμε γιατί ο τελευταίος συνέταξε μνημόνιο για τη συνάντηση αυτή, με ημερομηνία 28 Ιουνίου 1965, κι ένα αντίγραφο υποβάλλεται προς τον Ρίτσαρντ Μπάραμ, υπεύθυνο Ελληνικών Υποθέσεων της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα.

Οικοδεσπότης στο τραπέζι είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Οικονομικών τότε της κυβέρνησης Παπανδρέου. Το δείπνο γίνεται, άλλωστε, στο σπίτι του.
Συνδαιτυμόνες, πέραν του Αμερικανού διπλωμάτη, είναι ο Πάνος Κόκκας, εκδότης της εφημερίδας «Ελευθερία», ο Γιάννης Τσουδερός, βουλευτής Κρήτης της Ένωσης Κέντρου και ο υποδιευθυντής του ΙΚΑ Νίκος Δεληπέτρος.

Η βραδιά είναι πλούσια σε εκμυστηρεύσεις και αποκαλύψεις. Η κουβέντα ξεκινά από τον στρατηγό Γεννηματά και μετά περνά στον Ανδρέα Παπανδρέου, με τον οποίο έχει εμμονή ο Μητσοτάκης. Κάποια στιγμή αστειευόμενος λέει πως η καλύτερη ιδέα θα ήταν να τον στείλουν στο εξωτερικό. Ιδιαίτερα απαξιωτικός εμφανίζεται ο Μητσοτάκης για τον Γεώργιο Παπανδρέου.

Το Κυπριακό.
Ωμός είναι ο Μητσοτάκης και για το Κυπριακό. Τάσσεται υπέρ μιας ελληνο-τουρκικής συμβιβαστικής λύσης, και τοποθετείται υπέρ του σχεδίου Άτσεσον. Ο μυστακοφόρος πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντιν Άτσεσον είχε αναλάβει από τον τότε Πρόεδρο Λίντον Τζόνσον να εκπονήσει ένα σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού. Ο Άτσεσον έριξε πρώτος το σπόρο της διχοτόμησης του νησιού, δίνοντας την Καρπασία και κάποιες άλλες περιοχές στους Τούρκους, με αντάλλαγμα την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Ο Μητσοτάκης επιμένει ότι η ελληνική κυβέρνηση θα είχε δεχθεί το σχέδιο το καλοκαίρι του 1964, αν ο Ανδρέας δεν έκανε προσωπικό διάβημα στον πατέρα του Γεώργιο Παπανδρέου. Ο Μητσοτάκης καταλήγει ότι το σχέδιο μπορούσε και έπρεπε να επιβληθεί στον Μακάριο- που το απέρριψε - ακόμη και διά των όπλων.


Η κορύφωση της κρίσης.

Οι επόμενες δεκαπέντε μέρες θα είναι ταραγμένες. Ο υπουργός Άμυνας Γαρουφαλιάς παραιτείται, το Παλάτι αρνείται στον Γεώργιο Παπανδρέου το δικαίωμα αντικατάστασής του. Το αδιέξοδο δεν αίρεται ακόμη κι όταν ο Πρωθυπουργός προτείνει να γίνει ο ίδιος και υπουργός Άμυνας. Η πολιτική και Συνταγματική κρίση είναι γνωστή ως «Ιουλιανά».
Ακολουθεί η πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου και η «Αποστασία», στην οποία ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα είναι αρνητικός πρωταγωνιστής σε έναν ρόλο που θα στιγματίσει την πολιτική του καριέρα.

Η κουβέντα της ελληνο-αμερικανικής παρέας για την Κύπρο δείχνει την μακρά επώαση της ιδέας ότι η αντίσταση του Μακαρίου μπορεί να καμφθεί μόνον με πραξικόπημα. Αυτό θα γίνει τον Ιούλιο του 1974 υποκινημένο από την χούντα Ιωαννίδη στην Αθήνα, ανοίγοντας την πόρτα στον τουρκικό Αττίλα.

Το «Υπόμνημα Συζήτησης» είναι, σύμφωνα με τη διαβάθμιση των διπλωματικών απορρήτων, «εμπιστευτικού χαρακτήρα- ομάδας 3». Υποβαθμίζεται ανά 12 χρόνια, αλλά δεν αποχαρακτηρίζεται αυτόματα. Θα χρειαστεί να περάσουν σαράντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να έρθει στη δημοσιότητα από «ΤΑ ΝΕΑ». Η ανάγνωσή του φωτίζει μια σκοτεινή πτυχή της νεώτερης πολιτικής Ιστορίας.


Ο Κ. Μητσοτάκης είχε δηλώσει υποστηρικτής του σχεδίου Άτσεσον, που έριχνε τον σπόρο της διχοτόμησης της Κύπρου, και φέρεται να προτείνει ακόμη και πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου .
Το Υπόμνημα Συζήτησης Ημερομηνία: 28 Ιουνίου 1965 Θέμα: Πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα
Συμμετέχοντες: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, υπουργός Οικονομικών Πάνος Κόκκας: Ιδιοκτήτης- εκδότης της καθημερινής εφημερίδας «Ελευθερία» Γιάννης Τσουδερός: Βουλευτής Κρήτης του κόμματος Ένωσης Κέντρου Νίκος Δεληπέτρος: Υποδιευθυντής στο Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ)
Αντίγραφα προς: Richard W. Βarham, υπεύθυνο Ελληνικών Υποθέσεων, ΝΕΑ- Αμερικανική Πρεσβεία Αθηνών.

Κατά τη διάρκεια δείπνου στο σπίτι του υπουργού Οικονομικών κ. Μητσοτάκη, υπήρξα μάρτυς ορισμένων από τις πολιτικές απόψεις των ισχυρών Κόκκα- Μητσοτάκη, μερίδας της Ένωσης Κέντρου. Ο Κόκκας, το πιο δυναμικό μέλος της ομάδας, υπερίσχυσε στη συζήτηση. Ο Μητσοτάκης με ήρεμο αλλά σθεναρό τρόπο επίσης πήρε ενεργό ρόλο στην κουβέντα, με τον Τσουδερό και τον Δεληπέτρο να συμμετέχουν κατά διαστήματα. Τα κυριότερα θέματα που συζητήθηκαν ήταν ο επικεφαλής στρατηγός των χερσαίων δυνάμεων Γεννηματάς, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Πρωθυπουργός και η Κύπρος.
[..........]


Ανδρέας Παπανδρέου.

Μέλη της ομάδας προχώρησαν στο θέμα Ανδρέας Παπανδρέου, ειρωνευόμενοι το γεγονός ότι κουβαλούσε όπλο για αυτοπροστασία. Ο Κόκκας χαρακτήρισε τον Ανδρέα ως «κακό για την Ελλάδα» και δήλωσε ότι πρέπει να φύγει από τη χώρα. Κανένας δεν τον εμπιστεύεται. Όχι μόνο ασκεί κακή επιρροή προς τον πατέρα του, αλλά επίσης τον χρησιμοποιεί για τους δικούς του σκοπούς. Ο Ανδρέας δεν ενδιαφέρεται για το κόμμα της Ένωσης Κέντρου· ελπίζει να σχηματίσει το δικό του κεντροαριστερό κόμμα. Αυτές οι απόψεις, ελέχθη ότι εκφράστηκαν σε έναν Γερμανό αξιωματούχο με τον οποίο είχε μια κουβέντα ο Ανδρέας κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Γερμανία τον προηγούμενο χειμώνα.
Ο Μητσοτάκης τόνισε επίσης τον καταστρεπτικό ρόλο του Ανδρέα στα ελληνικά πολιτικά πράγματα.
Πρότεινε αστειευόμενος να ανατεθεί στον Ανδρέα μια πρεσβευτική αποστολή, ίσως στην Ουάσιγκτον, στη Νέα Υόρκη ή στο Παρίσι, ώστε να φύγει από την Ελλάδα.


Ο Πρωθυπουργός Παπανδρέου.

Ο Μητσοτάκης τόνισε ότι παρ΄ όλη την προχωρημένη ηλικία του, ο Πρωθυπουργός βλέπει τα πράγματα καθαρά και ενεργεί προσεκτικά.
Εν τούτοις έχει δύο σοβαρά ελαττώματα:
(1) είναι ηθικά ελαστικός· γεννήθηκε έτσι και (2) είναι δειλός, με παντελή έλλειψη θάρρους.
Ο Μητσοτάκης υπαινίχθηκε επίσης ότι ο Παπανδρέου είναι διπρόσωπος και έχει έλλειψη αποφασιστικότητας. Κανένας δεν μπορεί να τον εμπιστευθεί· άλλα λέει στο Υπουργικό Συμβούλιο και άλλα μάλλον λέει στον Βασιλέα.

Κύπρος.

Υποστηριζόμενος από τον Κόκκα, ο Μητσοτάκης εξέφρασε τις απόψεις του σχετικά με το θέμα της Κύπρου: έδωσε έμφαση στη σημασία τής ελληνοτουρκικής συμβιβαστικής λύσης. Μια τέτοια λύση ήταν κοντά το περασμένο καλοκαίρι, όταν το ελληνικό Υπουργικό Συμβούλιο συμφώνησε ομόφωνα σχετικά με το Σχέδιο Αcheson.
Ωστόσο, ο Ανδρέας πήγε ο ίδιος στον Πρωθυπουργό και «σαμποτάρισε» την απόφαση, χωρίς ουσιαστικά να δώσει έναν σαφή λόγο. Ο Ανδρέας συνεργάζεται με τον Μακάριο και τους αριστερούς.

Το Σχέδιο Αcheson είναι η καλύτερη λύση· είναι πολύ καλύτερη από την παραχώρηση ελληνικού εδάφους, που καμία ελληνική κυβέρνηση θα ήταν έτοιμη να προτείνει. Όταν ρωτήθηκε σχετικά με την αποδοχή του Μακάριου για τη λύση τύπου Αcheson, ο Μητσοτάκης ισχυρίστηκε ότι θα μπορούσε και θα έπρεπε να επιβληθεί επί του Μακαρίου, με πραξικόπημα, αν χρειαστεί.

Όταν οι ακαδημαϊκοί "εγκαλούνται εις την τάξιν"

Άρθρο 16 του Συντάγματος της Ελλάδας:
1. H τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες· η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους. H ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα.


«Το εθνικό είναι αληθινό»;

Tου Tάκη Καμπύλη

Mήπως πρέπει να αμφισβητήσουμε τα λόγια του εθνικού μας ποιητή; Περί εθνικών σκοπιμοτήτων και ακαδημαϊκής ελευθερίας ο λόγος. Τους τελευταίους δεκαοκτώ μήνες μια σειρά αναφορών στον τύπο και κυρίως ερωτήσεων που κατέθεσε στη Βουλή το ΛΑΟΣ προς τον υπουργό Παιδείας είχαν στόχο να ελέγξουν τις ακαδημαϊκές διαδικασίες και να δείξουν με το δάχτυλο την «εθνικά ύποπτη» στάση και έρευνα ορισμένων Ελλήνων πανεπιστημιακών. Εκείνων δηλαδή που δεν συντάσσονται με την «εθνική γραμμή» των αυτόκλητων πατριωτών και κινούνται -όπως άλλωστε οφείλουν- στο χώρο της κατοχυρωμένης ακαδημαϊκής ελευθερίας. Τελευταίο κρούσμα τέτοιας παρέμβασης αφορά Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Προς γνώση και συμμόρφωση.

Η ιδιότητα του πανεπιστημιακού εξαρτάται από την καταστατική συνθήκη της ακαδημαϊκής ελευθερίας, δηλαδή την ελευθερία έρευνας και διδασκαλίας. Η ακαδημαϊκή ελευθερία έχει διπλή όψη, ενδο-πανεπιστημιακή και εξω-πανεπιστημιακή, αφορά τόσο τα όργανα της Πολιτείας όσο και την κοινότητα των πανεπιστημιακών. Η ευθύνη που αναλογεί στην πρώτη είναι σαφής και χιλιοειπωμένη, όπως θεμελιακά την κατοχυρώνει το άρθρο 16 του Συντάγματος. Σταδιακά όμως το αυτονόητο αρχίζει να ξεθωριάζει και τα όριά του άρχισαν να γίνονται ζήτημα πολιτικής εκτίμησης με γνώμονα την «εθνική ορθότητα». Η κυβέρνηση αντί να προτάσσει την αδιαπραγμάτευτη ισχύ της ακαδημαϊκής ελευθερίας άρχισε να παραπέμπει τα ερωτήματα στα ίδια τα Πανεπιστήμια για να ελέγξουν το αληθές της «κατηγορίας». Η τακτική είναι γνωστή, από το πολύ το λέγε-λέγε, κάτι θα μείνει.

Η διολίσθηση αυτή μας πηγαίνει πολλές δεκαετίες πίσω όταν τα πολιτικά, τότε, φρονήματα παραμέριζαν την ακαδημαϊκή και επιστημονική ικανότητα και καινοτομία. Το ζήτημα άρχισε να φυσικοποιείται, δηλαδή να θεωρείται ότι είναι φυσιολογικό φαινόμενο ένας πανεπιστημιακός να κατηγορείται δημόσια για όσα συζητά, ερευνά και διδάσκει. Όχι για την επάρκεια των λόγων, γραπτών και έρευνάς του -θέματα που υπόκεινται στην ακαδημαϊκή κριτική- αλλά για τη μη συμμόρφωση με την «εθνική ορθότητα», όπως αυτή ορίζεται μονομερώς και με θράσος από εκείνον που διαθέτει τα μέσα να κατηγορεί ανέλεγκτα και ανέξοδα. Το βήμα της Βουλής εν προκειμένω.

Η απάντηση που αξίζει να λάβουμε υπόψη μας ήρθε τελικά από το Στρασβούργο, και μάλιστα από ένα δικαστικό όργανο στο οποίο υπόκειται και η δική μας έννομη τάξη: το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, σε παρόμοια υπόθεση, που συνέβη σε τουρκικό πανεπιστήμιο, υπογράμμισε «τη σημασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας, η οποία περιλαμβάνει την ελευθερία των πανεπιστημιακών να εκφράζουν χωρίς επιπτώσεις τη γνώμη τους για το πανεπιστημιακό ίδρυμα ή σύστημα στο οποίο εργάζονται και την ελευθερία να μεταφέρουν σε τρίτους τη γνώση και την αλήθεια που κατέχουν, χωρίς περιορισμούς» (απόφαση Sorguc κατά Τουρκίας, 23.6.2009).


Πηγή:Καθημερινή,9-7-2009

9 Ιουλ 2009

"Συμπαράσταση στον καθηγητή Γιώργο Κόκκινο"



"Πρώτο Θέμα"
, 5-7-2009
 
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΕΠ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
8 Ιουλίου 2009

Με αφορμή δημοσίευμα κυριακάτικης εφημερίδας και εκπομπή σε τηλεοπτικό κανάλι θέλουμε να εκφράσουμε την αμέριστη συμπαράστασή του Συλλόγου ΔΕΠ Πανεπιστημίου Αιγαίου στο συνάδελφό μας στη Ρόδο , Γ. Κόκκινο, Αναπληρωτή Καθηγητή στο αντικείμενο της Διδακτικής της Ιστορίας, ο οποίος δέχεται επίθεση για τις ακαδημαϊκές και επιστημονικές του απόψεις σχετικά με τη Διδασκαλία της Ιστορίας.

Η έρευνα, η διδασκαλία, οι ακαδημαϊκές, πολιτικές και κοινωνικές τοποθετήσεις δεν μπορούν να υποτάσσονται στις πολιτικές και ιδεολογικές σκοπιμότητες κομμάτων και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η επίθεση ενάντια στο συνάδελφο αποσκοπεί στον εκφοβισμό όλων των πανεπιστημιακών και αμφισβητεί το πανεπιστήμιο ως χώρο ελεύθερης διακίνησης ιδεών. Εντάσσεται σε μια ευρύτερη αυταρχική στροφή ενάντια στις ακαδημαϊκές ελευθερίες και το πανεπιστημιακό άσυλο, στην οποία πρωτοστατούν η κυβέρνηση αλλά και οι δυνάμεις της ακροδεξιάς.

Ο Σύλλογος Πανεπιστημίου Αιγαίου καταγγέλλει τις μορφές άμεσης ή έμμεσης περιστολής της ελεύθερης διακίνησης απόψεων μέσα στον ακαδημαϊκό χώρο και τις πρακτικές φρονηματικής στοχοποίησης συναδέλφων και βρίσκεται στο πλευρό του συναδέλφου Γ. Κόκκινου.

Καλούμε τις Πρυτανικές Αρχές να καταδικάσουν απερίφραστα την επίθεση που δέχεται ο συνάδελφος. Καλούμε την ακαδημαϊκή κοινότητα να βρίσκεται σε εγρήγορση απέναντι στην αμφισβήτηση του πανεπιστημίου ως χώρου ανάπτυξης της κριτικής σκέψης και χώρου ελεύθερης διακίνησης ιδεών.

Πηγή:alfavita



Για την ελευθερία του λόγου και της έρευνας
«Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες».

Αυτό ορίζει η πρώτη παράγραφος του άρθρου 16 του Συντάγματός μας.

Κάποιοι όμως φαίνεται πως το αμφισβητούν.Τα τελευταία χρόνια γίνεται μια συστηματική προσπάθεια από πολιτικούς φορείς του ακροδεξιού και εθνικιστικού χώρου και από συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης να ελεγχθούν επιστήμονες και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι για τις απόψεις τους ή για το αντικείμενο της έρευνάς τους. Καταγγέλλονται όσοι δεν ευθυγραμμίζονται με τις θέσεις ενός μετώπου αυτόκλητων υπερασπιστών της “εθνικής ορθότητος”.

Διαβάλλονται όσοι ασχολούνται με μια απαλλαγμένη από προκαταλήψεις επιστημονική έρευνα των μειονοτικών ομάδων και γλωσσών. Πλέον, επιχειρείται ακόμα και ο εξοστρακισμός τους από τα Πανεπιστήμια. Και δυστυχώς οι καταγγελίες αυτές ενίοτε βρίσκουν ανταπόκριση σε όσους προτάσσουν το πολιτικό όφελος σε βάρος της ακαδημαϊκής ελευθερίας.
Δεν αναφερόμαστε βεβαίως στη θεμιτή επιστημονική κριτική, αλλά στη στοχοποίηση δια του τύπου και στην πολιτική πίεση. Θεωρούμε αδιανόητο να υπάρχουν απόπειρες λογοκρισίας και εκφοβισμού στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία.Είναι γνωστό από την ιστορία πού οδήγησαν τέτοια φαινόμενα όταν υποτιμήθηκαν ή όταν θεωρήθηκε ότι αγγίζουν μόνο μειοψηφίες.Με αυτή την ανακοίνωση δηλώνουμε αλληλέγγυοι στους συναδέλφους που δυσφημούνται για τις επιστημονικές τους θέσεις και καλούμε την ακαδημαϊκή κοινότητα να αντιδράσει.
Αν κάποιοι υπονομεύουν το συμφέρον της χώρας είναι αυτοί που μάχονται την ανεξάρτητη επιστημονική έρευνα στην Ελλάδα. Όσοι θέλουν τους πολίτες, όχι ενεργούς και σκεπτόμενους, αλλά καθηλωμένους σε φοβικά στερεότυπα και προκαταλήψεις. Όσοι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον κριτικό και τεκμηριωμένο λόγο.
Υπενθυμίζουμε ότι το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος εξακολουθεί να ορίζει πως «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων». Εδώ κρίνεται ο συνταγματικός πατριωτισμός όλων μας: στην υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, εκ των οποίων θεμελιώδεις είναι η ελευθερία του λόγου και η ανεξαρτησία της έρευνας και της πανεπιστημιακής διδασκαλίας.

Εκ μέρους των μελών του Κέντρου Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων (ΚΕΜΟ),
Η γραμματεία

www.kemo.gr
8 Ιουλίου 2009







Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

Να αντιδράσουμε στο διωγμό πανεπιστημιακών δασκάλων



Τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και στην Τουρκία, πάντοτε επηρέαζαν και επηρεάζουν τις προοπτικές επανένωσης της Κύπρου. Την ίδια στιγμή επηρεάζουν και το κλίμα αποδοχής, διαλόγου και ανεκτικότητας στη διαφορετική άποψη, στο εσωτερικό των δύο κοινοτήτων.

Ως Πλατφόρμα εκφράζουμε την έντονη ανησυχία και δυσαρέσκειά μας, για το γεγονός ότι ταυτόχρονα στην Τουρκία και στην Ελλάδα, ξεκίνησε τελευταία μια νέα επίθεση εναντίον πανεπιστημιακών δασκάλων για τις απόψεις τους. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι στο στόχαστρο βρίσκονται και στις δύο χώρες καθηγητές Ιστορίας. Κατηγορούνται για το επιστημονικό τους έργο, τη στιγμή που αυτό δεν αμφισβητείται επιστημονικά, αφού πρόκειται για καταξιωμένους διεθνώς πανεπιστημιακούς. Κατά κανόνα οι επικρίσεις είναι γενικόλογες και δαιμονοποιημένες, επισείοντας τον κίνδυνο απώλειας της «εθνικής καθαρότητας».



Τις τελευταίες μέρες, μέσα από έντυπα και δημόσιες παρεμβάσεις, ακραία και φανατικά στοιχεία έχουν στοχοποιήσει τον καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου Γιώργο Κόκκινο. Έχει τεθεί από τηλεοράσεως μέχρι και θέμα απόλυσής του, για επιστημονικές θέσεις του που δημοσιεύθηκαν, και που με σκόπιμο τρόπο διαστρεβλώθηκαν βάναυσα. Πέραν του γεγονότος ότι ο καθηγητής δεν ανέφερε οτιδήποτε που θα μπορούσε να θεωρηθεί εκτός του επιστημονικού λόγου, η ουσία στην προκειμένη περίπτωση είναι το κλίμα πνευματικής τρομοκρατίας: Είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να αφεθεί να δημιουργηθεί κλίμα ελέγχου της ελευθερίας σκέψης και έκφρασης. Και είναι ακόμη πιο επικίνδυνο να ελέγχεται – με την απειλή μάλιστα της απόλυσης – ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος, για όσα διατυπώνει στο πλαίσιο της επιστημονικής του δουλειάς.




Η Πλατφόρμα εκφράζει τη συμπαράστασή της στον καθηγητή Γιώργο Κόκκινο, και καλεί την πνευματική και πανεπιστημιακή κοινότητα της Κύπρου να εκφράσει με έντονο τρόπο τη δική της συμπαράστασή και την αντίθεσή της σε φαινόμενα ολοκληρωτισμού. Η σιωπή μπροστά σε τέτοια φαινόμενα εκτρέφει το φανατισμό και τη μισαλλοδοξία, βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στους ανθρώπους, τις κοινωνίες και τους λαούς, δημιουργεί συνθήκες οργουελικού φασισμού στην καθημερινότητα όλων μας. Εξάλλου, ενόσω οι φωνασκίες εθνικιστικού χαρακτήρα μένουν αναπάντητες, κινδυνεύει να δημιουργηθεί ένα εξαιρετικά στενό πλαίσιο για το τι είναι «εθνικά ορθόν». Ένα πλαίσιο-κώδικας, που θα απαγορεύει να εκφραστεί οτιδήποτε δε συνοδεύεται από πιστοποιητικό εθνικών φρονημάτων.

Κατά τον ίδιο τρόπο η Πλατφόρμα εκφράζει τη συμπαράστασή της προς τους Τούρκους πανεπιστημιακούς, καλώντας όλους να αντιδράσουν εξίσου. Γιατί, όπως ο φανατισμός απλώνεται πέραν των συνόρων και δια μέσου των εθνών, έτσι και η αλληλεγγύη δεν πρέπει να αναγνωρίζει σύνορα.


Δείτε σχετική ανάρτηση και στο teachershistorybook.blogspot.com


Σημ.
Ο Γιώργος Κόκκινος είναι αναπληρωτής καθηγητής του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αιγαίου, όπου διδάσκει Διδακτική της Ιστορίας και Ευρωπαϊκή Μεσογειακή και Ελληνική Ιστορία.

.............................................

Προσθήκη,18-7-2009
Δείτε επίσης:

http://kars1918.wordpress.com/